rotweek
 

Ik voel me schuldig, maar ook voldaan,
het is goed dat we niet zijn doorgegaan.
Ik ben nu mezelf en dat voor het eerst
opluchting is het gevoel dat overheerst.

---------------------------------------------------

Herinnering aan Ruben:

Daar sta je dan
met al je plechtige beloftes
gesproken in mooie woorden
ondertekend met moeite,
opgelost in verdriet.
Verloren woorden
want jij hoorde ze niet.

Daar sta je dan
onvolledig, niet compleet.
Je bent niet nodig, je bent
misbaar zoals dat heet.

-----------------------------------------------------

Ik voel me als een klankbord
dat zijn toon heeft verloren.
Ik voel me als een deurmat,
'welkom' en iedereen loopt over me heen.
Ik voel mij als onbelangrijk, nietszeggend
en geen woord kan beschrijven hoe ik mij werkelijk voel.
Geen voorbeeld te voorbeeldig en geen deurmat te vaal, want
ik ben het maar.



Eventuele opbouwende kritiek van harte welkom.

Die eerste begint zo mooi, een goede, nuchtere maar toch gevoelige sfeer die dan met de laatste regel zo de grond in wordt getrapt vanwege die geforceerde rijm, dat vond ik heel erg jammer.

In dat tweede gedicht doe je het weer, 'zoals dat heet', wat heeft dat voor meerwaarde, behalve dat het rijmt? Verder is het heel oprecht en komt het ook zo op me over. De rijm in de eerste strofe is dan wel geslaagd, zou ik hoogsten het woordje 'want' weghalen en een komma aan de eennalaatste regel van die strofe toevoegen, het woordje want spreekt wel voor zich vind ik, je trekt sowieso die oorzaak uit dat gevolg als lezer zijnde. Maar verder heeft het gedicht een bepaalde rust, iets kouds, wel heel mooi, maar ik kan er niet goed mijn vinger op leggen. Gek.

Je derde vind ik de herhaling niet mooi. Je moet sowieso heel erg uitkijken met herhaling in een kort gedicht, dat maakt het vaak eentonig. Verder heb ik er niets op aan te merken, het idee en de inhoud zijn leuk, de verwoording origineel en op de een of andere manier spreekt je schrijfstijl me aan.

thnx, daar kan ik wat mee.

:)