onderwerploos
 

Een fluistering,
de trilling gaat verder,
tot er een stenen bodem blijkt te zijn,
in de diepte.
De lege holte, de diepte,
mijn vriend, mijn vijand.
Ongeloofwaardige waarheid.
Alles is een leugen,
die we geloven,
die we beliegen.
Overtroffen wordt de waarheid.
Geloofd wordt ons eigen ongeloofwaardigheid.
Belogen worden onze leugens.
Bedwongen worden je waardelijke leugens,
want de diepte rijkt te ver,
de limiet is overschreden,
de holte is overvol.
De diepte blijft,
blijkt onvulbaar,
tot een zeker punt,
mijn liefste, mijn vijand.
Dan ga je zeggen ik ben de winnaar,
de winnaar van het onoverwinnelijke,
mijn liefste, mijn holte,
mijn vriend, mijn vijand ..

jeetje..ja goed! op t randje qua rommeligheid omdat je niet echt structuur aanbrengt. maar dit houd je toch wel goed in balans door je taalgebruik en op een of andere manier loopt het daardoor wel! erg knap gedaan. vind de herhaling
van diepte in dit stukje:

in de diepte.
De lege holte, de diepte,

niet zo mooi, je zou naar mijn idee het de tweede keer beter weg kunnen laten. de andere herhalingen vind ik wel erg geslaagd. mooi woordgebruik, met die holte en dergelijke, goed omschreven !
je eind..ik snap goed dat je t zo hebt gedaan en toch zou ik de laatste regel weglaten. ik kan niet goed uitleggen waarom maar hij zou voor mijn gevoel mooier eindigen dan..maar dat moet je natuurlijk helemaal zelf weten.
mooi gedaan!

Hmm, even kijken hoor, ik vind hem een beetje lastig.

Een fluistering,
de trilling gaat verder,
tot er een stenen bodem blijkt te zijn,
in de diepte.

Mooi begin, rustig en gevoelig.

De lege holte, de diepte,
mijn vriend, mijn vijand.

Dit kon ik eerst niet plaatsen, maar nu denk ik dat je de diepte als beschermlaag ziet tegen die vriend, die vijand. De lege holte staat voor het lege gevoel dat je hebt, je bent aan de ene kant eenzaam, maar aan de andere kant bang om gekwetst te worden als je iemand te dicht bij laat komen.

Ongeloofwaardige waarheid.
Alles is een leugen,
die we geloven,
die we beliegen.
Overtroffen wordt de waarheid.
Geloofd wordt ons eigen ongeloofwaardigheid.
Belogen worden onze leugens.

Mja, hier ging ik ervan uit dat de diepte niet oneindig diep was, dat dat de leugen is. Dit stukje vind ik eigenlijk niet zo mooi, het is me iets teveel van het goede, 'alles is een leugen die we geloven' zegt genoeg vind ik.

Bedwongen worden je waardelijke leugens,
want de diepte rijkt te ver,

Hier lijkt het erop dat de diepte toch weer wel oneindig diep is. Hij kan je niet bereiken.

de limiet is overschreden,
de holte is overvol.
De diepte blijft,
blijkt onvulbaar,
tot een zeker punt,
mijn liefste, mijn vijand .

Jij bent de diepte. En de holte is je lover. Hij probeert vanalles om je gelukkig te maken, jij wil dat niet, maar het lukt hem wel. Dat vind jij jammer, vandaar dat de liefste je vijand is.

Dan ga je zeggen ik ben de winnaar,
de winnaar van het onoverwinnelijke,
mijn liefste, mijn holte,
mijn vriend, mijn vijand ..

Hij weet dat hij je gelukkig maakt, jij houdt van hem, maar bent nog steeds een beetje bang dat hij je kwetst, ook al vult hij de holte op.


Dit zag ik erin, niet helemaal onderwerploos dus. Ik wist wel dat er bij iemand met zo'n mooie nicknaam inhoud in het gedicht moest zitten. Ik vind hem mooi, op dat ene stukje wat ik teveel van het goede vind, heb je het apart verwoord en heeft het gedicht een soort van twijfelende sfeer, maar er zit wel een bepaalde passie in. Ja, ik vind hem wel goed.

bedankt voor jullie commentaar, ik zal er op letten in de de toekomst.