Ja, hij gaat weg
 

Mijn ex- en beste vriend, vertrekt over 3maanden naar Irak...dat betekend: 4 maanden lang zonder mijn maatje! Zoals iedereen weet worden alleen de ''leuke'' beelden op tv uitgezonden...maar van jongens die terug zijn gekomen hoor ik wel anders.
t enige woord wat in me opkomt is bang. Zo bang dat ik m kwijt raak, zo bang dat ik m nooit meer zal zien, zo bang dattie het niet overleefd, zowel geestelijk als lichamelijk. Meneer is een binnenvitter, laat niemand zijn gevoelens zien en zuipt zich lam om toch voort te kunnen. Hij zegt dat hij ''iedereen'' op afstand houd, maar volgens mij bedoelt hij daar mij mee. Maar juist omdat hij me niet toelaat, ga ik er ook aan kapot. Ik denk bij me eigen: ''dan zoek je het toch allemaal lekker zelf uit!'' Helaas, ik ken m door en door en wil en kan dit gewoon niet! Ik wil er voor hem zijn, alles voor hem doen, hem steunen door dik en dun. Gister heb ik m flink de waarheid gezegd, zij het via een smsje:
En daarom sluit je je maar compleet af voor alles en iedereen?Logisch...Jezelf lam zuipen helpt beter zkr? Maar kan me dr wel over op lopen fokken, maar ik dring toch niet tot je door! Spijt...Waarom ben ik nou toch soms zo hard?
Bang...ook omdat als hij dalijk terug komt, finaal de soep in draait...zo voorspelbaar...10 maanden je gevoel uitschakelen is voor niemand goed. Wat hij daar allemaal gaat zien...Ik wil me er niet eens wat bijvoorstellen. Hoe moet ik toch in godsnaam tot hem doordringen?

Sorry moest het even kwijt...

Reacties graag, ook van mensen die dit ongeveer het zelfde mee maken en tips hebben ofzoiets...

Alvast bedankt!

Dit is echt klote ja, 4 maanden zonder je beste vriend, maar je moet het accepteren, want hij kiest er zelf voor.
Misschien kun je stiekum hopen dat hij eerder naar huis wordt gestuurd, want wat je over hem vertelt klinkt niet goed. Je zelf vol drinken, je mag daar niet dronken worden en geloof ik maar 1 biertje per dag drinken, maar door wordt wel overheen gekeken.
Ik zou hem vertellen dat hij op moet passen dat hij geen alcoholist word, want zoals jij dat vertelt klinkt niet helemaal in orde. Hij is daar in Irak zonder familie en vrienden en wil dan ook niemand tot zich laten, dat houd je niet echt goed vol, lijkt me.
Is hij al wel helemaal psychisch getest? Dat doen ze ook voordat je op uitzending wordt gestuurd. Misschien kom er wel uit de test een negatief advies voor hem, omdat hij het geestelijk niet aan zou kunnen..
Ik wens je heel veel succes en sterkte mee.

P.s. voordat mijn vriendje op uitzending werd gestuurd (wat uiteindelijk niet door ging door die test, gelukkig) dacht ik altijd: Hij wil het zo graag, het avontuur lijkt hem zo geweldig, het beste kan ik hem gewoon steunen en het positief te zien.

ik neem aan dat je wist dat er een mogelijkheid was dat hij uitgezonden zou worden.
het is zijn keuze en jij kan het hem wel verbieden maar als hij het heel erg graag wilt, dan is het zijn keuze. je kunt hem niet dwingen om te blijven. ik snap best dat je hem zult missen maar ik denk dat hij meer aan je heeft als je hem zou steunen in zijn beslissing