ouders
 

nooit zeggen ze dat ik iets goed doe!alleen maar 100x als ik iets slecht doe, rotjong ben ik dan, n luilak, arrogant dat ben ik, en dat hoor ik dan vaak, maar als ik iets goed doe, nee hoor hoor ik er niets over!
n klassefoto...antwoord erop: nou er zijn wel leukere jongens dan jij..als ik superenthousiast over iets ben hun antwoord: oh..
dan word ik boos en verdrietig, geen liefde, zo voelt t dan!ik krijg ik ook heel veel van ze, alles wat ik maar wil, maar dat is materealistsich, geen liefde!daarom ben ik ook jaloers denkik, bij een vriendin bijvoorbeeld. bang dat ze weggaat, het uitmaakt , er niet meer voor me is, omdat zij wel diegen is die me liefde geeft, bang dat vrienden niet meer vrienden willen zijn, bang dat ik alleen kom!
als ik iets heb is het, stel je niet aan, geen bezorgheid!
mn vader heeft n burnout, kan ik daar dan trots op zijn? nee ook niet! zeggen ze dat ik lui ben terwijl die vent de hele middag op het bed heeft gelegen!
wat moet ik hiermee? heb ze n paar jaar geleden verteld, geen verandering ingekomen!
ben inmiddels 18....
maar dit klopt voor mijn gevoel niet :nono:

ik ken het... en misschien moet je maar denken... dan maar geen hechte band. ik heb geen hechte band met mijn ouders en ik leef nog net zo gelukkig. ik heb mijn vriendje, vrienden en vriendinnen en meer heb ik niet nodig. maar dat ze niej van je houden is niet waar dat kan k je vertellen. misschien lijkt het niet zo, maar aan de andere kant zal jij het waarschijnlijk ook niet zo laten merken.... het is gewoon niej altijd makkelijk:
stop drie volwassenen in 1 huis en je kan de klok erop gelijk zetten dat het op ruzie uitloopt.
het verschilt natuurlijk per persoon maar ik neem aan dat jij eigenlijk (volgens moedertje natuur he) al lang voor jezelf kan zorgen en dus gewoon een vijfde wiel van de wagen bent.
dat zorgt voor iedereen voor problemen.
ik ben 14 (nog wel... bijna jarig trouwens) maar wil ook niet meer als een dom schaap de kudde volgen. en dan zullen ouders zeggen (hebben ze vast ergens geleerd) het is gewoon puberaal gedrag, het gaat wel weer over... maar nee.. want zo werkt het niet. je bent op een gegeven moment ready for the real game en dan kan je 1 tegenover je ouders irritant en sarcastisch en arro en asso overkomen en 2 tegenover jezelf als een mislukkeling omdat je ouders je dat aanpraten

KORTOM: FLINKE ROTZOOI IN HUIS

maar je moet niet uit ruzies thuis de conclusie trekken dat je nergens gewenst bent... dus zorg dat dat eigenwijze stemmetje in je dit goed begrijpt....


p.s. ik weet dat ik een eindeloos verhaal heb getypt maar k heb z'on dag.....

nee heb ook wel genoeg zelfvertouwen etc! en denk maar---> dit maakt me sterker wtjewel!
en na een uur is alles weer vergeten enzo...dus geen dikke fight ofzo!maar jammer dat die mensen niet meegaan in mijn enthousiasme om dingen etc! ik heb hun gewoon niets meer te melden dan! als ik ergens enthousiast over ben kan ik uren lullen, en met vrienden ook,maar ik heb hun gewoon niets te melden, en dat stoort hun denk ik!
want ik ben veel met vrienden en mn vriendinnetje bezig, zullen er wel aan moeten wennen dat zij niet meer alles over me weten ( toch al n paar jaar niet maargoed...)
maar het is gewoon niet leuk van ze!
ik wil zo als ouder nooit zijn, als mn zoontje of dochter ergens enthousiast over doet, zal ik daarin meegaan etcetc!maargoed dat is achteraf praten!
ben alleen bang dat mensen van me weggaan, zowel vrienden als mn vriendinnetje, weet eigk niet waarom, ben daar een reden voor aan het zoeken maar kom er niet zo makkelijk achter

Het klopt zeker niet hoe je ouders met je omgaan. Je hoort liefde en steun van je ouders te ontvangen, maar je krijgt dit duidelijk niet. Ik vraag me af waarom je nog thuis woont. Althans, ik krijg de indruk dat je nog thuis woont. Waarom ga je niet op jezelf wonen? Dan heb je geen last van je ouders en zullen zij misschien nadenken over hoe ze jou behandeld hebben. In ieder geval lijkt me alles beter dan thuis blijven waar je ouders jouw zelfrespect omlaag helpen.

Het enige wat ik niet vind kunnen van jouw kant is deze zin:
Alsof iemand met een burn-out er iets aan kan doen dat ie dat heeft. Hij is daar zelf ook niet trots op dus waarom die opmerking? En als hij een burn-out heeft is het belangrijk om goed te slapen, dus dat ie lui op bed zou liggen vind ik ook nogal bot.

Ik ken het gevoel een beetje, ik kan ook bijna alles krijgen wat ik wil, maar dat wil ik juist niet. Ik kan (vreemd?) bijna beter praten met mijn schoonouders dan met m'n eigen ouders.

Ook komen zij wat geïnteresseerder over naar mij toe, wat ik opzich wel fijn vind. Misschien komt het ook wel omdat ikzelf niet veel vertel aan mijn ouders en op die manier ook weinig interesse toon in hun.

pcies dat idd ja!