Scholieren.com forum - [stukje] Onmacht

Onmacht

Al zes keer had ik het gedaan.
Niets denken, niets afwegen en al helemaal niet naar goedkeuring van anderen zoeken. Nee, simpelweg doen wat mijn hart mij ingaf. Op het juiste moment met een fiere blos op de wangen opstaan, lopen, rennen en gewoon weggaan. Op die bewuste trein springen en afreizen naar daar waar ik al tijden wilde zijn.
Waarom doe je dat niet? Ik kan niets aan je opdringen, dat weet ik en dat snap ik. Maar sommige dingen snap ik echt niet. Sorry. Want ik had het al zes keer gedaan. Minstens. Maar misschien zitten mijn prioriteiten in de war. Dat ik voor jou weg zou rennen en alles achter zou willen laten. Alleen voor jou. Voor eeuwig of maar even. Het zou mij niets uitmaken, weet je. Ik zou het doen.
Ik wil je niet boos maken. Of verdrietig. Helemaal niets. Maar ik probeer mezelf alleen maar vast te leggen. Ik snap mezelf helemaal niet, namelijk. Iedere keer raak ik in de knoop. Als jij weer zoiets zegt. Dat doet pijn. Heus, ik snap dat jij heel anders omgaat met mensen als ik. Ik ben lang niet zo perfect en goed als jij, maar ik probeer het te begrijpen.
Jij legt je bij beslissingen en zaken neer. Dat kan ik niet. Ik laat niets los als ik dat niet wil.
Als ik wil, ga ik net zolang door totdat ik het krijg. En nu wil ik jou. Hier, voor altijd en zo snel mogelijk. Maar door jouw perfectie gaat dat niet. Ik respecteer je wel, hoor. Maar ik snap je niet, dat is het. Ik snap je gewoon niet. Ik zou je wel willen begrijpen, maar ik kan het niet.
Want je lijkt hetzelfde te willen als ik, tenminste dat zeg je. Alleen ga je er zo anders mee om.
Al zes keer had ik voor jouw deur gestaan, als ik daar welkom was geweest.