Van ruzie komt pijn, en wie mooi wil zijn moet huilen.
 

Het was dat moment dat ze besefte dat hij alles voor haar was.
Ze had het nog nooit zo gezien, dacht altijd gewoon onafhankelijk te zijn.
Dit kwam toch als een behoorlijke schok.
Hij had haar in de steek gelaten, verlaten.
En nu stond ze hier, voor zijn deur, niet wetend wat te doen, niet wetend wat ze zou aantreffen.
Misschien is hij haar allang vergeten en is er een ander meisje bij hem.
Nee, dat mocht niet.
Snel duwde ze die gedachte weg uit haar hoofd.
Hij was er vast net zo erg aan toe als zij was.
Tenslotte, ze waren toch een half jaar samen geweest?
Zoiets vergeet je niet snel.
Trillend duwde ze haar hand op de deurbel.
Ineens werd het kil om haar heen.
Waar was ze eigenlijk mee bezig?
Nog nooit was ze zo sterk afhankelijk geweest van een jongen, nog nooit!
En nu, nu was ze afhankelijk van een jongen, van hem.
ze was nota bene niets zonder hem!
Van alle jongens met wie ze een relatie had gehad, of mee had geslapen, was ze afhankelijk van hem.
En was het niet zo, dat ze zichzelf had beloofd, nooit zich aan een jongen te hechten?
Al deze gedachten flitsten door haar hoofd in een seconde, nee een fractie van een seconde, een milliseconde.
Ze hoorde al voetstappen op de trap.
Dit was niet wat ze wilde.
Ze begon te rennen.
Rennen van alles wat haar ooit pijn heeft gedaan, van alles waar ze ooit van gehouden heeft.
Zij, het meisje, dat bewonderd werd door haar vriendinnen.
Ja, ze was altijd nuchter, onafhankelijk en sterk.
En was ze dit nu allemaal aan het weggooien?
Voor een jongen??
Ze bleef rennen, ze rende, zweefde, nee ze vloog.
Ze vloog door de wereld die ze zelf had opgebouwd, en besloot dat het niet haar wereld was.
Ze wilde weer een klein kind zijn.
Van alles houden, stoepkrijten, touwtjespringen, verkering hebben, en elkaar voor het eerst een kusje geven.

En dan blozen, heel hard blozen.

Want je vindt elkaar lief, en dan bloos je.
ze vloog, en bloosde.
Alles werd ineens anders, ze vluchte weg voor alles, om overnieuw te beginnen.

maar ze viel.
om niet meer op te staan.

Ik heb gemengde gevoelens over je stukje.
Allereerst, waarom alles vet?
Daarnaast laat je interpunctie veel te wensen over. Ik geef een voorbeeld: Die komma moet weg. Bovendien ben je ook niet consequent met het gebruik van de verleden danwel tegenwoordige tijd.
Zij, het meisje, dat bewonder werd door haar vriendinnen.
Het geheel is dus een beetje sloridg uitgewerkt vind ik.

Zo, dat was alle kritiek. Want er zit wel iets in je verhaal dat ik mooi vond. Een gevoel, een herkenning misschien. Ik weet niet wat het is, maar het boeide me wel. Alleen komt je idee niet goed uit de verf imho door dat handjevol slordigheden. Maar het verhaal is het zeker waard om verbeterd te worden. Dus ik zou zeggen kijken er nog even goed naar.

ik vind het lief. en best goed (als je niet naar de kleine schrijffoutjes kijkt). verder heb ik geen tijd voor goed commentaar.

oja ik zou zelf niet zijn weggerend :P

ik heb het nog eens doorgelezen?
maar, ik zie niet in waar ik niet consequent ben met tijden?

dat stukje, maar dat waren gedachten die op dat moment in haar hoofd zich afspeelden...
:).

en van dat slordige enzo..dit is nog niet uitgewerkt of wat dan ook.
gewoon iets wat ik vanochtend schreef:).

bedankt voor je kritiek:).
en 'het meisje, dat....'
stom.
dat had ik zelf ook geweten.

best grappig, en ach, die paar keer dat de tijden niet kloppen, dat maakt niet zo uit, heeft me niet echt gestoord ofzo.

Ik vind het een leuk stukje!
Alleen dat van die tijden klopt wel. Je schrijft namelijk in de verleden tijd, maar een paar keer staat er een zin de tegenwoordige tijd. Ik weet hoe moeilijk het is om de tijden goed te doen, maar het leest (voor mij) wel fijner als het klopt.

Hier schrijf je in de tegenwoordige tijd:

Waw! Echt goed geschreven! Het onderwerp boeit me ook, het is iets dat je, als je het zelf al niet meegemaakt hebt, direct herkent!
Mooie verwoording van de gevoelens!