Gevangen
 

Gevangen
(28-04-2004)
Zoekend naar een uitweg
voel ik in het donker
Het onzichtbare pad
dat ik probeer te zien

Ik voel de ketenen
die strakker om mij sluiten
Gecreëerd door mijzelf
zijn zij dodelijker dan woorden

Niet in staat te ontsnappen
poog ik op te staan uit deze dood
Langzaam ga ik ten onder
door mijn vergeefse worstelingen

Trieste gezichten bevinden zich
voor mijn gesloten ogen
Onafgebroken starend naar
mijn verborgen innerlijk

Een kille schreeuw
doorbreekt de nacht
Geeft verdwenen kleur
aan deze zwarte wereld

Ik voel de ketenen
zich strakker om mij sluiten

Ik voel dat de ketenen zich strakker om mij sluiten, of
Ik voel de ketenen die zich strakker om mij sluiten, of
Ik voel de ketenen strakker om mij sluiten.

Ik vind het deze dichtvorm erg passen bij de inhoud; goed te volgen, duidelijk, regelmatig. Maar toch vind ik je verwoording niet erg sterk; het is een herkenbaar onderwerp, dat zeker, maar ik denk dat je een nogal vrij expliciete verwoording hebt, waardoor het een beetje standaard wordt, mijns inziens. Ik heb wel twee vragen over de inhoud, die ik op deze punten niet helemaal snapte:
- wie zijn die droevige gezichten? op zich zou ik me er wel een beeld bij kunnen vormen, maar omdat je het hebt over 'verborgen innerlijk' en op deze toon schrijft, heb ik het idee dat die gezichten juist wél naar je innerlijk kunnen kijken; dan moet er volgens mij iets speciaals mee zijn. Maar dat kan ik natuurlijk ook verkeerd zien ;).
- ik ben erg benieuwd geworden naar 'de kille schreeuw'. Omdat je in het gedicht terloops toewerkt naar een nog droevigere situatie, vind ik de laatste strofe een verassende wending (en bovendien een erg sterk punt in je gedicht!). Toch vraag ik mij af wat deze schreeuw nu is; is het een schreeuw om hulp die beantwoord wordt? Want het is wel positief, toch?

Verder vind ik het sterk dat je niet hebt geprobeerd te rijmen, omdat dat hier ook helemaal niet nodig is; dit voorkomt alleen maar gedwongen rijmwoorden ;). Ik vind uitweg/weg in de eerste strofe dan ook wat storend, al is dit volgens mij niet bewust gedaan. Ik zou 'weg' in de derde regel eerder vervangen door 'pad', dat staat misschien mooier :).

Die droevige gezichten zijn mensen die ik ken, maar hoewel ik niet wil dat ze mijn innerlijk zien en ik het poog verborgen te houden, zien ze het toch.

Deels wel, deels niet. De zwarte wereld wordt namelijk wel deels prettig ervaren en dan is kleur niet fijn. Echter, de zwarte wereld heeft ook een zeer negatieve kant, waardoor de kleur wel fijn is. Het is een nogal tweeledig gevoel.
De schreeuw is een innerlijke schreeuw om hulp, die eigenlijk niet zichtbaar mag zijn

De tweede optie vind ik het mooiste, dus ik verander hem daarin denk ik.

Dat uitweg/weg is inderdaad niet opzettelijk gedaan, maar ik wist er tijdens het schrijven even geen ander woord voor en ik ben je uitermate dankbaar voor het noemen van het woord 'pad'. Dat zocht ik!

Bedankt voor je commentaar en dat je zo uitgebreid naar mijn gedicht hebt gekeken!

Nee
geen metrum
geen samenhang
Nee

Ik vind hem echt wel geweldig, hij loopt juist hartstikke lekker, vind ik.. Behalve "poog ik op te staan uit deze dood", maar als je die zin nog een keer leest dan klopt hij toch wel weer...
Ik vind hem echt mooi, hij druipt zeg maar van gevoel:o