Perfectie
 

Hetgeen dat hij in mij losmaakte was met geen pen te beschrijven. Ook niet met woorden, ook niet met gedachten.
Zelf heb ik er dagen, weken, misschien wel maanden over na moeten denken voordat ik er enigszins vat op kreeg.
Maar ik kreeg er geen vat op.
Het bleef me teisteren.
Hij maakte me wild van verlangen, maakte me vanuit het diepste vochtig, over mijn hele lijf.
Hij liet rillingen over mijn rug lopen die me kippevel bezorgden.
En ik kreeg er maar geen vat op.
Alslof ik dat ooit zou krijgen.
Het diepe verlangen op zijn lippen te verkennen met de mijne, ze betasten en onderzoeken breidde zich uit.
Het werden verlangens naar meer, verlangens naar het onbekende.
Onbekende verlangens.
Hij vervulde ze.
Hij vervulde ze met alles wat hij in zich had, maakte van ik als rups zijnde een vlinder met schitterend kleurende vleugels.
Hij maakte dat ik geluiden maakte die ik nooit eerder gehoord had. Ik maakte de geluiden, ze kwamen van binnenuit.
Elke beweging, elke aanraking ging met liefde.
Een eindeloos doorgaand proces.
Een verslavend proces.
Ik kon niet meer zonder. Telkens was er weer wat nieuws.
Maar de nieuwe dingen raakten op, en ze vervaagden tot oude expirimenten.
Hij wilde de oude dingen weer nieuw maken, ze opnieuw beleven.
Elke keer wilde hij me verbeteren.
Hij streefde naar perfectie, terwijl ik de perfectie op dit gebied al beleefd had, bereikt had.
Het was perfect.
Maar hij wilde dat niet zien. Hij probeerde me te kneden naar zijn beeld van perfectie. Alleen om zijn innerlijke leegte te kunnen vullen.
Vullen met verlangens.
Het verlangen waarvan ik dacht dat het nooit zou kunnen uitbloeien.
Maar door het willen perfectioneren van het perfecte bloeide het uit.
Ik wilde niet meer.
Niet meer proberen zijn defenitie van perfectie te bereiken.
Maar hij hield me vast, sloot me af van de wereld.
Alles deed ik eraan om me los te rukken, maar hij hield zijn armen als een ijzeren greep om me heen.

Als een blinde ben ik doorgelopen.
Het rinkelen negerend door de regen recht op mijn doel af.
De klap voelde ik niet meer.
Het enige wat ik voelde was leegte, de duistere leegte.
En daarna dat licht, dat oogverblindende, schitterende licht.

Het einde vond ik er eigenlijk niet bij passen.
Omdat hij je in een ijzeren greep heeft en vervolgens zeg je dat je doorloopt. :confused:
Zo heb ik een paar keer dat het niet zo heel goed klopt (door komma's die je bent vergeten) , maar voorderest heb ik er niets op aan te merken.
Ik vond het namelijk heel mooi geschreven, kippenvel heb ik ervan gekregen. Zo mooi hoe je die gevoelens omschreef en ook hoe je stukken in elkaar liet overlopen door hetzelfde woord weer te gebruiken, dat maakte het wel een beetje poetisch.

[QUOTE] Het werden verlangens naar meer, verlangens naar het onbekende.

Ik had al verwacht dat het laatste stuk verwarring zou oproepen. Ik vond het zelf ook moeilijk om dit niet te ingewikkeld te maken. Niet gelukt dus. Het komt erop neer dat de hoofdpersoon dus zelfmoord pleegt, voor de trein springt. Er staan ook maar erg weinig aanwijzigen in, alleen 'het rinkelen negerend' (dus bij een spoorweg overgang) en 'de klap die het hoofdpersoon niet meer voelde'. Iig bedankt voor je commentaar :)

Ik dacht dat ze voor een auto sprong :D
Maar ik vond het einde niet helemaal goed, omdat het niet echt duidelijk was, dat ze uberhaupt van plan was om zelfmoord te plegen. Ze wil van haar vriend af, maar ik wist niet haar gevoel haar zo gek maakte dat ze voor een trein wilde springen. DAt was niet helemaal duidelijk, daarom zei ik het. Het was wel ongeveer duidelijk wat je met het laaste stuk bedoelde, dat ze zelfmoord wilde plegen 'ik ging recht op mijn doel af' (alleen dacht ik dan een auto).

Ik vind je 'tinatopper' verhaal leuker..... :)

Waarom ze zelfmoord pleegt is niet helemaal duidelijk vind ik. Maar het einde vind ik juist mooi. :) Dat het een trein was snapte ik. :)

Mooi, vooral die gevoelens. (y)

Ieder z'n eigen smaak. Dat andere verhaal licht mijlen ver van deze verwijdert, het is compleet verschillend.

mooi :)

Jezus man.. Hoe schrijf je zo gaaf? Ik bedoel, deed je dit altijd al of heb je gewoon verdomd veel gelezen, of lees je elk verhaal over en kneed je die tot die helemaal naar al je wensen is?

(ook toepasselijk overigens, die laatste optie)

Ik heb altijd al kleine verhaaltjes geschreven. Eerst altijd op papier, daarna uittypen. Het verhaal dat op papier staat verander ik niet meer tijdens het typen. Doe ik dat wel, dan wordt het verhaal alleen maar slechter. Ik moet het origineel laten. Tijdens het typen controleer ik alleen nog op spelling en zinsopbouw, maar ik schrap geen stukken en voeg er niets meer aan toe. Iig, bedankt voor je leuke reactie!

Ontzettend goed weer, maar ik dacht eigenlijk dat die gast haar met iets had geslagen, dat ze toen doodging, en dat ze toen naar de hemel ging :o

Mja ik ben gek :o

Tis prachtig schat, ik hou ontzettend van je schrijfstijl, maar hoevaak moet ik dat nog zeggen :)


uhm het is ligt verwijderd :o :p

:rolleyes: ja af en toe word ik wel gek van mezelf ja :p