mis je verschrikkelijk
 

misschien is het een ideaalbeeld
gecreëerd in het afgelopen eenzame jaar
zodat ik je meer en meer ga missen
en wordt het gevoel steeds meer onbedwingbaar

ik wil schreeuwen dat ik je mis
ik wil je vastpakken en je smeken
om mij te zien en om mij te horen
om je niet langer van me los te weken

maar beetje bij beetje gaat het stuk
is niets meer zoals het eens was
en zal ik je gedachten over mij niet meer zien
zoals ik het ooit nog in je ogen las

het breekt mijn hart in ontelbare stukken
elke keer dat ik verdriet heb om jou
heb ik dat jaar in een leugen geleefd
meende je niet dat je nooit bij me weg wou?

ik mis vooral jou gestalte om me heen
onze gesprekken en ons 'houden van'
het zijn niet speciaal onze zoenen en onze nachten
waar ik misschien nooit meer zonder mee kan

maar de persoon die jij ooit voor me was
mijn maatje, mijn buddy, mijn vriendin
dat jij ook dàt zomaar hebt kunnen laten gaan
waar heb ik dat aan verdiend?

jij laat me nu zien dat je zonder me kan
al is dat misschien alleen van buiten
want ik denk dat je diep in jezelf ook wel weet
dat jij je hart niet helemaal voor mij wil sluiten

ik weet best dat ik veel voor je betekende
ik was je eerste meisje, ook je beste vriendin
maar ik kan mezelf pijnigen met wachten op jou
maar ik vraag me af, wat heeft het voor zin?

jij hebt gekozen voor een leven waar ik niet meer in hoor
en voor het vergeten voor onze diepe verbintenis
maar dat houdt niet in dat ik nu na een jaar
je niet meer verschrikkelijk mis

Dat kan korter :p .

Nee, ik vind hem een beetje langdradig en de rijm verpest het geheel een beetje, omdat die zo onnatuurlijk overkomt.

En wou is toch geen woord, het is toch wilde?(nou ja, dichterlijke vrijheid)

Ja, hier ben ik het mee eens. Probeer het eens wat "poëtischer".