Kan jij zonder gezeik een afspraak maken bij de huisarts?
 

Ik vind het echt heeeel irritant dat wanneer ik een afspraak maak bij de huisarts dat mijn ouders meteen er alles over willen weten waarom ik daar naar toe wil.
Vannochtend ging ik weer even bellen maar er nam niemand op. Dus ik ging aan mijn moeder vragen of zijn praktijk met bevrijdingsdag dicht was.
Toen wilde ze mij meteen helemaal uithoren waarom ik naar de huisarts wil. En even later wist mijn vader het ook dus die vroeg maar of ik een HIV-test wilde laten doen :s.

Damn, ik wil gewoon effe de huisarts ergens naar laten kijken. Ik moet toch gewoon zonder gezeik een afspraak kunnen maken?
Als het om een raar bultje zou gaan of om aanhoudende misselijkheid of om weet ik veel wat dan vertel ik het heus wel. Maar dit is iets op een intieme plek en waarschijnlijk geen eens iets ernstigs. Ik hoef toch niet ALLES te vertellen?? :s

Wat vind jij ervan en hoe gaat dat bij jou thuis?

mn ouders die zouden ook meteen vragen waarom enzo
maar dat vind ik alleen maar begrijpelijk eerlijk gezegd...
als je ze duidelijk verteld dat je niet wilt vertellen waarom het gaat moeten ze wel stoppen met vragen waarom
maar persoonlijk vind ik het niet erg om zulke dingen aan mn ouders te vertellen

Ik vertel eigenlijk alles aan mijn ouders :bloos: . Mijn vader is arts dus die kijkt er altijd eerst naar als ik iets heb en het niet dringend is (naja als het op de intieme plek is dan zal ik nu toch misschien eerder de huisarts na laten kijken). Mijn ouders mogen eigenlijk wel alles weten wat dat betreft, en ze respecteren (in de zin van ok en verder het er niet meer over hebben als ik er niet over begin) het ook allemaal. Ook als het op een "intieme" plek is dan vertel ik dat gewoon aan mijn ouders, niet raars aan. Iedereen heeft weleens wat, maakt niet uit waar. :) Maar ik zou bij mijn ouders denk ik ook best een afspraak kunnen maken zonder te vertellen waarvoor, maar dan gaan ze zich wel heel erg zorgen maken (terwijl het waarschijnlijk niets voorsteld).

Ik vertel eigenlijk ook alles tegen mijn moeder. Ik zou ook eerst mijn 'probleem'' met haar bespreken voordat ik naar de huisarts zou gaan eigenlijk. Maar ja ik ben dan mss ook wel heel erg open naar mijn moeder toe.
Nog erger: mijn moeder maakt meestal zelfs nog een afspraak voor mij :bloos: en ik woon niet eens meer thuis, maar op kamers :bloos:

Je bent volwassen... ze hoeven niet alles te weten van jou :)

het valt opzich nog wel mee.
wel zeggen ze steeds dat ik vanalles moet onthouden en dan ook maar moet vragen of hij wel hier en daar naar kijkt enzo...
pff, maar goed, het valt wel mee.
(hoort dit eigenlijk wel op L&R?)

Hebben ouders en kinderen geen relatie dan?

ik vind het een hele normale reactie van je ouders dat, als je laat weten dat je naar de huisarts wil, ze vragen waarom en wat je hebt of waar je last van hebt...ik vertel eigenlijk ook alles aan mn moeder...dat vind ik gewoon fijn...en zij vindt het ook fijn dat ik dat doe...en als ik het niet zou willen vertellen dan is het ook goed bij haar maar ze zal ALTIJD vragen wat er dan is...dat is toch normaal? dat ze vragen of er wat met je is en wat er is das alleen maar een teken dat ze om je geven dus je moet je er niet zo druk om maken :)
als je het niet wil vertellen dan kun je dat toch gewoon zeggen...dan moet het goed zijn...maarja...kan wel begrijpen dat ze dan blijven vragen...ze zijn dan gewoon bezorgd! :)

ja, heb maar 1 keer gehad dat er zo'n troel was die moeilijk deed, die heb ik daarna ook nooit meer gezien dus ze zal eruit gegooid zijn

spacegirl welke troel bedoel je? het gaat hier over ouders die graag willen weten waarom hun kind naar de huisarts wil :)

Allebei mijn ouders zijn dokter, ik ga dus nooit naar de huisarts..
Als ik ergens last van heb weet een van beiden altijd wel wat het is, en schrijft een receptje voor en haalt het het bij de apotheek :)
Het heeft ook zo z'n voordelen als je ouders dokter zijn :).

jawel, maar ik weet niet, had zo'n gevoel dat het toch beter ergens anders zou passen ofzo (veel dingen overlappen elkaar toch een beetje)
als ik er zeker van was geweest dat het hier niet zou horen had ik het ook we gezegd, denk ik, niet gevraagd (en ook nog eens tussen haakjes) :)

Daarom ga ik nou nooit naar de dokter :cool:

Ik vind het wel een logische reactie van je ouders, dat ze willen weten wat er met je aan de hand is enzo.. Je bent en blijft tenslotte toch hun kind..

Maar ik vind ook dat ouders het moeten respecteren als je het liever voor jezelf wilt houden, ze hoeven niet alles te weten.
Dus als je zegt dat je het er liever niet met ze over wilt hebben en dat je er eerst mee naar de dokter wilt dan vind ik dat ze daar wel rekening mee moeten houden.

Ik denk wel dat het begrijpelijk is als ze je vragen waarom je naar de arts moet. Het zijn tenslotte je ouders en ze zijn gewoon bezorgd om je. Je moet het respecteren dat ze met je inzitten. Maar als je echt liever niets vertelt over je probleem, zeg het hen dan rustig. Ik vertel ook altijd alles aan men ouders.. heb nl. een hele goede band met hen en bespreek men problemen ook altijd eerst met hen. Sinds ik op een studentenkamer leef is die band altijd maar sterker geworden.

Natuurlijk wel, het is toch ook mijn huisarts, en als ik hun dat niet wens te vertellen, dat doe ik dat niet. En de huisarts zegt toch niets :)

Mijn moeder zou het respecteren.

Tja, ik vertel wel eerst aan mijn moeder wat er is.. bovendien maakt zij de doktersafspraak :o Ik ga trouwens zelden naar de dokter, en iets op een intieme plaats heb ik nog nooit gehad, maar toch.
Maar ik vind het niet raar dat mensen vragen wat er is als je naar de dokter gaat. maar dan moeten ze wel ophouden als je het niet wil vertellen.

Ik vind het wel gruwelijk irritant als ouders gelijk vanalles gaan bedenken zoals bij jou dat je vader dacht dat je je op hiv zou laten testen. (maar dit is niet alleen met dokterbezoek)

mee eens:)

Ownee... En ik heb voor volgende week (weer) een afspraak met meneer de dokter. Maar t gaat mn ouders geen reet aan waar t over gaat. Ik wil ook niet dat ze zich onnodig zorgen gaan maken. Als het zorgwekkend is dan ben ik wel verplicht om ze erover te vertellen.

Mijn ouders willen dat soort dingen wel weten. Maar als het iets persoonlijks is dan zou ik iets verzinnen. Ach bij ons thuis ziet mijn moeder om alles wat ik doe een reden om naar de huisarts te gaan.

Drink ik een keertje veel water (nadorst van het stappen), denkt zij meteen dat ik suikerziekte heb.
Heb ik 1x een spontane bloedneus, ziet zij meteen de ergste scenarios voor zich.

Normaal zijn ze niet zo, maar huisartsen/ziektes doen rare dingen met mama's

Als ik niet wil dat ze weten waarvoor ik ga, vertel ik gewoon niet dat ik naar de dokter ga. Simpel as that.

Dat. Of ik combineer het met een afspraak die ik toch nog moest maken en waarvan ze wel weten waar het om gaat.

Ik vind dat mijn ouders een zekere recht hebben om zulke dingen te weten. Behalve als ik de morningafterpil zou halen en als het om een zwangerschap zou gaan, zou k t waarschijnlijk nog ff voor me houden. Ik zou het ook van mijn kind willen weten.

Dus ik snap niet waarom je dan zo stom bent om zoiets aan je moeder te vragen. Logisch toch dat ze zich zorgen maakt om dr eigen kind?? Hou het in het vervolg dan gewoon voor je.

Mijn ouders willen het ook wel weten, maar die vertel ik het lately niet als ik naar de dokter ga. Nouja, ik had haaruitval en zei dat ik daarom ging, maar eigenlijk ging het om andere dingen. Achja, als ze er achter komen vertel ik het wel.

Ik snap best dat m'n ouders willen weten waarom ik naar de dokter ga eigenlijk. Als ik het niet zeg gaan ze zich denk ik toch zorgen maken, maar ik ga eigenlijk zelden naar de dokter.

ja tuurlijk zouden mijn ouders willen weten waarvoor... als ik t ze niet zou willen vertellen zou ik ook niet vertellen dat k naar de huisart moest...

Juist. Maar meestal vertel ik het mijn moeder gewoon. Het moet wel echt iets zijn waarvan ik vind dat het haar niet zoveel aan gaat. (een keertje de MA-pil) En zelfs dan vind ik het niet erg als ze het wel te weten komt. :)

Mijn moeder wil het overigens wel graag weten. Maar ik vertel het gewoon (of niet).

Ik snauw de laatste anderhalf jaar vaak tegen mijn moeder en ook soms tegen mijn zusje. Dat verdienen ze niet, ze doen veel voor me (vooral mijn moeder), ik mag niet klagen, ik heb superouders maar dan nog doe ik het. Het probleem ligt bij mezelf maar toch ook wel een beetje bij mijn moeder. Mijn moeder is nogal een nieuwsgierig type, wil veel weten. Ik kan wel bij haar terecht om met haar te praten, maar ik vind gewoon dat ze te veel dingen wil weten. Want van sommige dingen heb ik zoiets van: "Wat heb je eraan om dat te weten?" Als ze vraag te veel vragen stelt, barst de bom bij me. Dan reageer ik heel bot van: "Waarom wil je dat weten?" of "Wat heb jij nou aan die info?" of "Interessant he om dat te weten?".

Vooral nadat ik op stap ben geweest vraagt ze veel. "Enne, hoe was het? Wie was allemaal mee geweest? En wat zei die? En hebben die en die nog ruzie? Waar zijn jullie dan allemaal geweest?" :rolleyes: Word er gek soms van. Ook gister zat ik op MSN: "Met wie zit je te kletsen?" Ziet ze zo'n foto: "Huh, wie is dat?" Ja als je dat al niet weet, ken je die niet, dus waarom vraag je het dan? :s Maar goed, ik hield me nog redelijk in. Maar ze is nogal bemoeierig. Misschien ligt het ook wel aan mij, omdat ik niet zo ben. Heeft zij bijvoobeeld gewerkt, maar ik stel geen vraag als "Hoe was het op je werk?" zelfs dat niet. Dat komt omdat ik te veel met mijn eigen dingen bezig ben, en daardoor mijn interesse in anderen afneemt. Minder dus van mij (n) maar desondanks vind ik haar dus best bemoeierig.

Tegen mijn zusje doe ik ook soms zo. Tegen mijn pa niet. Bij mijn pa weet ik dat ik een nog bottere opmerking terug krijg. Nou ja, wel een opmerking waarin hij eigenlijk gelijk heeft. Een tweede reden dat ik niet bij mijn pa zo doe omdat ik weet dat ik de discussie niet met hem kan winnen. Bij mijn ma vaak wel...

Maar goed, van de andere kant denk ik ook maar: beter dit soort ouders dan mensen die helemaal niets van je aantrekken en geen "grip" op je hebben zeg maar...

Goh ik raak 's avonds laat in vorm zo lijkt het :cool: ;)

lol, Mr. Oizo, jou post is ook precies hoe ik me soms gedraag tegen over mn moeder (die wil ook alles weten.. grr)

Maar k, als ik zelf een afsrpaak maak is dat omdat het over iets gaat waarvan ik liever heb dat mn ouders het niet weten, als het serieus is vertel ik het natuurlijk wel....

Ik heb tot nu toe qua doktersbezoek altijd nog aan mijn moeder verteld waarvoor ik ging. Ik denk dat als ik zou gaan voor iets als een SOA ofzo, ik het pas achteraf zou vertellen, zodat ik kan zeggen dat er niks aan de hand was, of dat ik een zalfje heb gekregen ofzo... Zeggen zou ik het sowieso wel doen, omdat ze er anders toch naar door blijven vragen.