[kort verhaal] Rouw
 

Ik heb dit vanmiddag geschreven. Over het einde ben ik nog niet helemaal zeker. Natuurlijk ben ik erg nieuwsgierig naar jullie mening, tips e.d. :)



Zoals elke morgen fiets ik op weg naar mijn werk langs de begraafplaats.
Zoals elke morgen zit de vrouw bij het graf links op de hoek. Alleen deze keer ziet ze me niet. Ze zit met de rug naar het weggetje toe, haar blik gericht op het groepje mensen dat rondom een graf verderop staat.
Er wordt iemand begraven. Bij de aanblik ervan dringt het tot me door dat ik niet eerder op een begrafenis ben geweest. In plaats van de weg te volgen richting de stad sla ik het pad in dat naar de begraafplaats leidt.
Grote zwarte auto´s staan geparkeerd op het modderige terrein voor de ingang. Ik stap af en plaats mijn fiets tegen een boom.
Als ik het grindpad van de begraafplaats oploop zie ik dat de vrouw naar me kijkt. Instinctief loop ik naar haar toe. Ze geeft me een vertrouwd gevoel, ook al ken ik haar niet. Door de regen ziet ze er nog droeviger uit dan gewoonlijk. Ik kijk naar de weg die langs de begraafplaats loopt en probeer te zien hoe zij me ziet. Elke morgen ziet ze me langsfietsen en moet ze zich er weer van bewust worden dat het leven doorgaat, ook als zij rouwt. Tenminste, dat waren haar gedachten in een van mijn overpeinzingen.
‘Nieuwsgierig geworden?’ vraagt ze terwijl ze met haar hoofd richting het groepje mensen knikt. Haar stem is zacht, bijna niet te verstaan.
‘Ik heb nog nooit een begrafenis meegemaakt,’ antwoord ik.
‘Het is triest,’ antwoordt ze.
‘Ja, dat geloof ik…’
‘Nee,’ zegt ze dan opeens met heldere stem. ‘Dat bedoel ik niet. Begrafenissen kunnen heel mooi zijn, maar deze is triest. Kijk maar,’
Ik kijk weer naar het groepje mensen.
‘Zie je dat jongetje daar?’
Ik knik.
‘Zijn vader wordt vandaag begraven. En de vrouw die vlak naast hem staat is zijn stiefmoeder. Zijn moeder is een paar jaar terug overleden.’
‘Zo jong…?’
‘Bijna niet voor te stellen. Zoiets moet heel ingrijpend zijn, maar het lijkt alsof daar geen plaats voor is. Let maar op, loop ernaartoe, en voel de kilte.’
Ik weifel, kan ik me zomaar bij het groepje aansluiten? De vrouw knikt me bemoedigend toe.
Ik probeer niet op te vallen. Zachtjes loop ik dichterbij en kijk naar het sombere tafereel. De kleurige paraplu’s lijken er de draak mee te steken.
Een man spreekt met krachtige stem over het leven van de overleden man. De jongen, ik schat hem op een jaar of tien, heeft zijn vuisten gebald. Zijn onderlip bloed.
‘En daarom zou hij niet hebben gewild dat we zouden rouwen om zijn dood.’ spreekt de man.
Mensen knikken instemmend, snel het verdriet verjagend.
Het wordt me al snel duidelijk. De vergankelijkheid is hier te nadrukkelijk aanwezig en moet worden verdrongen. Angst heeft zich als een cocon om het groepje mensen heen gesponnen.
Het verdriet en de onschuld hebben zich verenigd in het kind, pal naast degenen met de angst en het egoïsme. Geen tijd voor de overledenen, geen tijd voor de dood. Liegen tot in de eeuwigheid.
Het gezicht van de vrouw naast de jongen toont geen enkele emotie. Haar ogen stralen kilte uit, haar zakdoek nat van de regen. Alleen de hemel schijnt te mogen treuren om de dode.
Het kind gooit een handje met aarde op de kist. Een trilling is in de lucht merkbaar. Even maar. De vrouw pakt de hand van de jongen en trekt hem naar zich toe. Terug de groep in. Niet om te troosten, maar om een einde te maken aan het besef dat een kind zijn vader is verloren.
De mensen lopen van het graf vandaan. De vrouw houdt nog steeds de hand van het kind vast. De jongen ziet me staan. Pas nu merk ik op dat er tranen over mijn wangen rollen. Ik probeer bemoedigend naar hem te glimlachen. Voordat hij mijn blik kan beantwoorden trekt de vrouw hem mee.
Ik loop terug. ‘Er was geen tijd,’ zeg ik tegen de vrouw bij het graf.
Ze knikt langzaam.
‘Ze moesten verder. Hij zou het gewild hebben.’
‘Angst geeft mensen vreemde ideeën… Ben jij bang?’
Ik kijk naar de vrouw. ‘Een stuk minder,’ zeg ik.
‘Mooi,’ zegt ze, en draait zich weer om naar het graf.
Voor het eerst realiseer ik me dat ze bij een kindergraf zit. Ik laat haar alleen. Ze zag hoe het kind zijn vader begroef. Ze zag hoe het kind werd genegeerd. Haar kind is dood, terwijl zij er zoveel aandacht aan had willen schenken.

Ik vind het en mooi en ontroerend verhaal. Bij het begin dacht ik: 'mwah, schrijfstijl beetje vaag.' Het leek een soort opsomming. Maar hij werd sterk. Er was emotie in. Ook het einde vond ik mooi. Uitleg, maar niet overbodige. Ik vind het een pluimpje in je reet waard :p

nee, serieus, ik vind het mooi geschreven.



(y)

"‘Mooi,’ zegt ze, en draait zich weer om naar het graf. Voor het eerst realiseer ik me dat ze bij een kindergraf zit. Ik laat haar alleen. Ze zag hoe het kind zijn vader begroef. Ze zag hoe het kind werd genegeerd. Haar kind is dood, terwijl zij er zoveel aandacht aan had willen schenken."

zou ik vervangen door iets korts. "‘Mooi,’ zegt ze, en draait zich weer om naar het graf. Hier ligt onze Ruben, geboren op 8 augustus 1998, gestorven op 14 mei 2003"

bijvoorbeeld. dat lijkt me duidelijk genoeg.

Zou ik niet doen.

Ik zeg niet vaak over een verhaal op letteren, maar: (y).

Ik heb er even over gedacht om zoiets te doen, maar eigenlijk bedacht ik me ook meteen dat ik dat niets vond.
Ik weet niet precies waarom, ik denk omdat dan alle aandacht gaat naar het overleden kind (waarvan je meteen gaat uitrekenen hoe oud het is geworden, en het heeft dan ook een naam, terwijl ik namen heb vermeden) en niet meer naar het gebeuren wat er op de begraafplaats afspeelde.
Maar is het einde nu dan teveel uitleg?
@Redhair: Hoe bedoel je precies van die opsomming. Iets te statisch misschien allemaal?
En verder bedankt voor de positieve reacties :)

'Tenminste, dat waren haar gedachten in een van mijn overpeinzingen.'

Zou ik niet zo stellen: Het wordt voor de lezer al duidelijk in de vorige zinnen, dat dit jouw gedachten zijn. Je moet een zeker niveau van je lezers verwachten en ze snappen wel dat dit in jouw overpeinzingen gebeurt. Zo'n zin haalt je een beetje uit het verhaal, uit het mysterieuze.

Verder: Ik ben het niet eens met de reactie van de persoon die voorstelde het einde te veranderen: Je hele boodschap maak je duidelijk in die laatste zinnen en geven het verhaal dus ook een bepaalde, mooie lading.

Mooi verhaal: Ik had graag de achtergrond van de vrouw willen weten, wat een goed teken is> het heeft me nieuwsgierig gemaakt.

De titel is verschrikkelijk, echt rampzalig vind ik die, te makkelijk ofzo.
Tsja, het is mijn schuld hoor, ik ben nogal moeilijk in dat soort dingen, maar las dus eerst je verhaal niet vanwege de titel, Rouw.
Gelukkig was je verhaal vele malen beter, echt goed, mooi vond ik het.
Ik ben het wel eens over dat stukje van je overpeinzingen,l maar goed, zo storend was dat ook weer niet.
Ja, het is mooier gelopen dan ik verwacht had!

Charlotte

Mooi verhaal (Y) Naarmate het verhaal vordert, wordt het alleen maar beter.

Heel mooi :)


Ben het echter wel met Charlottetje eens dat de titel écht afdoet aan dit mooie verhaal.

Tja, die zin, misschien heb je wel gelijk. Aan de andere kant had ik het niet bedoeld als een soort van uitleg. Eerder als een soort van relativering van de hoofdpersoon zelf. Hmm, ik denk er nog even over na.
Bedankt verder voor de positieve reactie.
@ Charlottetje & Fladdergeval
Is het werkelijk zo 'n verschrikkelijke titel? En simpel, omdat het één woord is, of iets anders? Eigenlijk vond ik de titel juist wel passend.

tsja, ik weet het niet precies, ik krijg er een beetje goedkoop gevoel bij. Alsof het een bouquetreeks is (maar dan niet over de liefde) of een informatiefboek.
Misschien is het ook van te voren al te duidelijk wat het thema van je verhaal is, hierdoor.
een woord voor een titel is nooit erg hoor, maar dit is te grof (meer in de zin van rauw) zeg maar.
Lastig uit te leggen hoor, maar ik vind de titel gewoon heel jammer.
(Ik ben zelf trouwens heel slecht in titels, dat moet ik je nageven, maar toch...)

Charlotte

Ik vind de titel denk ik te 'direct' voor dit verhaal. Het gaat over rouw, zeker, maar op de een of andere manier is de sfeer in dit verhaal anders dan de sfeer van 'rouw'. Je verhaal beschríjft rouw, maar als lezer vóel je geen rouw. En daarom past de titel voor mijn gevoel niet zo mooi bij het stuk.
Ach, vaag, sorry :o

Trouwens, ik vind de titel niet 'goedkoop', zoals Charlotte in eerste instantie zei, maar met 'rauw' ben ik het wél eens. Dat past ook wel bij mijn uitleg van te 'direct'.






(Hoezo wazig, sorry hoor, let niet op ons (als in titelafkrakers) ;))

Echt mooi. Ontroerend. (y)