'Ik hou van jou!'
 

Met mijn handen in mijn zakken loop ik over het pleintje naast de kerk. Het is koud buiten. Wat wil je ook in deze tijd van het jaar? Het is immers december en dan hoort het koud te zijn. Ook als er een stevig broeikaseffect aan de gang is. IJsschotsen smelten, dieren sterven en een politicus wordt vermoord. Het hoort allemaal bij deze tijd. Wacht, ik praat onzin. Ik zal opnieuw beginnen. Het moet voor jou duidelijk zijn wat ik te vertellen heb, want ik zeg het maar één keer. Daarna ben ik van plan het nooit meer in mijn leven tegen iemand te zeggen. Als dat maar even duidelijk is. Goed, om weer even bij de kern terug te komen, loop ik dus nog steeds door de ijzige kou met mijn handen in mijn zakken. Om me heen is het stil. Er is geen menselijk geproduceerd lawaai in ieder geval. Het begint te regenen. Het felle licht van de lantaarnpalen schijnen op het asfalt. Het maakt dat alles er naargeestig uit gaat zien, maar ik ben niet bang. Vanavond is de avond van de afsluiting. Ik sta voor de moeilijkste opgave in mijn leven. Nog nooit heb ik zoveel over iets getobd als in dit geval. Tot in de nachtelijke uurtjes heb ik mijn stoel gezeten met een glas wodka in mijn hand en gedacht aan jou en aan onze liefde.
Ik kom aan op de plek waar ik moet zijn. Als enige opstakel staat daar nog een groot hek. Ik stroop mijn nette broek op, die ene met die vouw die je zo mooi vond, en grijp de spijlen goed vast. Na een bijna dierlijke klim, waarbij die mooie nette broek een scheur oploopt, plof ik aan de andere kant op de grond. Ik strijk mijn kleding glad en snuif de sterke weeïge lucht op.
Voor mij is het bekend terrein, maar andere mensen zouden het zoveel mogelijk vermijden. Langzaam loop ik naar dat ene plekje. Het is dat bijzondere plekje dat mijn hart altijd even sneller laat kloppen. Ik ben hier veel geweest, op alle dagen, in alle jaargetijden. Maar nog nooit is me over de lippen gekomen wat ik vanavond ga zeggen. Nog nooit heb ik zoveel liefde voor je gevoeld als vandaag. Ik kniel neer voor het plekje wat ze hier voor je gemaakt hebben. Je had er niet voor gekozen, maar toch hebben ze het gedaan. Enge mannen in zwarte pakken hebben je hier laten zakken in de aarde. In de duisternis ben je nu, er is niks dan zwart. Het enige dat je voor de vergetelheid behoedt, is de steen. Mooi ovaal wit met een vleugje zwart er doorheen. Het lijkt op een granieten keukenblad, maar het is veel meer. Statig staat het daar rechtop, weer en wind gaat het tegen. Beschermend, net als jij. Als een warme deken kwam je in mijn leven op die mooie decemberdag. Je was aanhankelijk, afhankelijk, terwijl ik me maar moeilijk kon binden. Spijtig achteraf. Twee totaal verschillende personen die toch een stel konden vormen. Vier jaar lang waren we onafscheidelijk. Niks dan vrolijks in ons leven, maar toch bleef er altijd een muur tussen ons in staan. De muur van ‘houden van’. Je wilde zo graag dat ik het zei. Het zijn maar een paar woorden, zei je vaak. Ze kwamen er voor jou zo makkelijk uit, maar bij mij bleven ze iedere keer in mijn keel steken. Ik kon het niet. De woorden benauwden mij, trokken me in een isoleercel waar ik niet meer uit kon komen. Ja, ik had bindingsangst. Zelfs de laatste avond hadden we het er nog over, na het vrijen. Het eindigde in een gespannen toestand. Onze laatste conversatie, mijn laatste blik naar jou.

‘Ik hou van je.’
‘Mm…’
‘Hou je ook van mij?’
‘Houden van is een woord wat niks toevoegt lieverd. We hebben het leuk samen en dat is wat telt.’
‘Maar dan kun je het toch wel zeggen?’
‘Het is overbodig, heb ik je net niet laten zien dat ik je graag mag?’
De vrouw giechelt, kruipt tegen hem aan, maar begint dan weer serieus te praten.
‘Doe het dan voor mij! Je zal me er gelukkiger door maken.’
‘Maak ik je dan nu niet gelukkig?’
De stem van de man klinkt lichtelijk geïrriteerd.
‘Jawel…,’ zegt ze aarzelend.
‘Maar ik mis het. Alle mannen zeggen dat tegen hun vriendin. Waarom ben jij nou weer een uitzondering?’
‘Ik ben graag een uitzondering, dat houdt het leven spannend.’
De vrouw is de conversatie zat. Ze maakt zich los van de man en stapt uit bed.
De man ziet het toe met pijn in zijn hart. Hij wil zo graag, maar kan het niet.
‘Lieverd?’
De vrouw kijkt even om. Het dekbed valt van haar heupen en de man vangt een glimp van haar billen op..
‘Ooit zeg ik het. Belooft. Maar alleen als ik er klaar voor ben.’
De vrouw loopt zonder te antwoorden de kamer uit.

Tranen stromen over mijn wangen, mijn handen glijden over de steen. Nooit heb ik mijn belofte kunnen waar maken. Ik kreeg er de kans niet voor. Die verdomde auto was er eerder dan ik. De dood was er eerder dan de liefde. Toen je daar zo lag, die vreselijke dag, had ik het je willen toeschreeuwen, de magische woorden. De woorden die als synoniem waren voor de liefde. Je lag daar zo stil in een vreemde hoek. Van je vechtlust en statigheid was niks meer over. Ik zag je niet meer voor me als mijn geliefde. Je was een vreemde voor me geworden en weer kon ik het niet. Weer bleven de woorden in mijn keel steken. De muur is er gebleven, alle jaren na je dood. Je begrafenis heb ik zonder verdriet meegemaakt. Het enige wat ik voelde was die prop in mijn keel. Die belemmerde me die woorden te zeggen tijdens mijn speech. Mensen vonden me koud. Ze veroordeelden mij omdat ik geen verdriet had. Dat speet me.
Vandaag, vier jaar geleden, was de dag dat je van me vandaan werd getrokken, de leegte in.
Vandaag was het ook precies vier jaar geleden na ons laatste gesprek. Vandaag moet de dag worden waarop de muur wordt vernietigd. De bevrijding. Daarmee moet je niet denken aan de Berlijnse muur, want dat is allemaal politieke onzin. Nee, het is onze muur, die op deze speciale dag wordt afgebroken. Ik ben er klaar voor en dat zal ik je bewijzen.
Met die woorden buig ik me voorover, pak de steen met beide handen vast en schreeuw zo hard als ik kan: ‘Ik hou van jou!’

Het eerste deel van de eerste alinea vind ik vaag! (ja, en dat meen ik...)

De andere 2 vind ik best wel mooi. Maar die 1e past er niet bij (tenminste, het begin van je verhaal), ik weet het niet... Ik denk dat ik hier toch niet een mening over heb. Voor mij persoonlijk begint je verhaal pas op ongeveer de helft van je 1e alinea... :bloos:

''Het felle licht van de lantaarnpalen schijnen op het asfalt''
Daar ga je weer :P Verder erg mooi, diepzinnig. Voordat ik het las dacht ik van : Waarom begint hij een nieuw verhaal, is hij zijn oude verhaal zat?'' Die vraag zit er nog steeds, maar het stuk was het wel waard om de tijd van je verhaal op te geven, egt mooi geschreven... :eek: (y)

Ben ik het persoonlijk niet mee eens.. vind het begin juist mooi.. en de rest ook! Goed geschreven!

"Ik zal opnieuw beginnen. Het moet voor jou duidelijk zijn wat ik te vertellen heb, want ik zeg het maar één keer. Daarna ben ik van plan het nooit meer in mijn leven tegen iemand te zeggen. Als dat maar even duidelijk is. Goed, om weer even bij de kern terug te komen,"

Dit vind ik jammer, verder geweldig!
Ik geloof wel dat het heel erg afhangt van mijn manier van lezen hoe ik het vind, want toen ik het de tweede keer las kreeg ik er een beetje een ander gevoel bij.

Charlotte

Duivelaartje, dat je het gevoel hebt dat het eerste stuk er niet echt bij past, kan misschien komen omdat ik 'de clue' van naar de begraafplaats gaan en 'houden van' nog even verborgen wilde houden, zodat het eind verrassender zou zijn. Ik weet niet of het me gelukt is :), maar waarschijnlijk komt het dan wat afstandelijk en als een apart deel over.
Als je het precies weet waarom je het eerste deel er niet bij vindt passen...tell me :D

Voor de rest schrijf ik wel vaker korte verhalen terwijl ik eigenlijk nog met een ander lang verhaal bezig ben. Er komt dan iets in me op en dat moet ik dan opschrijven.
Ennu Grim, ben geen 'hij' hoor ;)

vond die M al niet met je naam sporen.
Mensen nemen toch vaak aan dat wat er onder je naam staat (geslacht, leeftijd) dat deze klopt (tenzij er iets extreems onder staat, zoals 80) dus daar zal het door komen, misschien dat je die M dan even door een V kunt veranderen? Dan heb je hier later ook geen last meer van, lijkt mij... maar goed, geheel je eigen keuze natuurlijk.

Charlotte

:eek: Oeps, dat was het dus, verkeerde rondje aangekruist :D Zie het nu pas :bloos: Dat moet in alle haast gebeurd zijn denk ik, want ben toch echt een meisje :D

of je dacht aan het woord Meisje, een M dus...;)
fout die je makkelijk maakt hoor, heus niet erg, maar zie dat je er al een V van gemaakt hebt!

Charlotte

Ik denk dat ik inderdaad aan meisje dacht en dat ik er te snel overheen gelezen heb :D Maar goed, ik heb het weer verbeterd :P

heel erg mooi..brok in mn keel..super!

Dus jij gelooft niet dat ik 80 ben?! grrrr die jeugd van tegenwoordig :mad:



neemt niet zomaar alles aan :p ben maar 14 :) en, Riantje, wat dacht je dan te plaatsen bij V als M meisje is? :P

Heeel mooi en emo :(

tssss, als ik de jeugd van tegenwoordig ben, wat ben jij dan? :p

en las je dit niet? "(tenzij er iets extreems onder staat, zoals 80)"
dus jou geloofde ik gelukkig al niet!

Charlotte
(waarschijnlijk heeft ze er niet zo erg bij nagedacht wat V dan zou moeten zijn...)

Precies, dat zal het zijn. :bloos:

Grim, ik weet niet wat ik gedaan heb, maar het was in ieder geval fout :P Maare ik heb het al verbeterd hoor! Ben gewoon een meisje ;)

Hee, ik vond het begin ook een beetje vaag, maar als je het laatste stukje leest wordt het wel duidelijk.

Maar hé, nog even een vraagje, had jij dat verhaal over ene meisje met heel veel problemen (had een zoontje, Raoul :confused: ) ook geschreven?

Toch je eigen schuld als ik je ''hij'' en ''hem'' blijf noemen :P

Maar hé, nog even een vraagje, had jij dat verhaal over ene meisje met heel veel problemen (had een zoontje, Raoul ) ook geschreven?

Nee, dit is ongeveer mijn eerste verhaal hier :D

En Grim, het was inderdaad mijn eigen schuld, maar ik had het niet eens door :P

ow, ok. :) (y)

Hmm...ff een vraagje :)
Ik wil dit verhaal gebruiken voor een verhalenwedstrijd, maar ik weet niet echt wat ik ermee moet :P
Ja, het klinkt raar.
Veel van jullie vonden het begin niet bij het verhaal passen en bij nader inzien vind ik dat ook. Het probleem is dat ik niet weet wat ik anders aan het begin kan schrijven.
Heeft iemand suggesties?
Oja, als jullie vinden dat dit verhaal absoluut niet moet worden opgestuurd, te slecht, te....etc, zeg dat dan ook ff :):P
Kortom, ben op zoek naar verbeteringen!

Umh, je mag hem niet opsturen voor de verhalenwedstrijd. Je identiteit is al bekend...

Ja dat snap ik, maar ik bedoel ook niet deze verhalenwedstrijd van Letteren. Ik bedoel een landelijke wedstrijd zeg maar.

Oeps :bloos:

Never mind :)
Maare heb je nog suggesties?:P

Nee sorry. :bloos:

Ja, ik heb dr 1 > hou em zo! Hij is heel goed nou, en ik zou alsk jury zou zijn stemmen op dit verhaal!

:)