Liefdesverdriet
 

Misschien is het een ideaalbeeld
gecreeërd in het afgelopen eenzame half jaar
zodat ik je meer en meer ga missen
en wordt het gevoel steeds meer onbedwingbaar

Ik wil schreeuwen dat ik je mis
ik wil je vastpakken en je smeken
om mij te zien en mij te horen
om je niet langer van me los te weken

Maar beetje bij beetje gaat het stuk
is niets meer zoals het was
en zal ik je gedachten over mij niet zien
zoals ik het ooit in je ogen las

Het breekt mijn hart in ontelbare stukken
elke keer dat ik verdriet heb om jou
heb ik dat jaar in een leugen geleefd
meende je niet dat je nooit meer bij me weg wou?

Ik mis vooral jouw gestalte om me heen
onze gesprekken en ons 'houden van'
het zijn niet speciaal onze nachten
waar ik misschien nooit meer zonder mee kan

Maar de persoon die jij ooit voor mij was
mijn maatje, mijn buddy, mijn vriend
dat jij ook dat zomaar hebt kunnen laten gaan
waar heb ik dat aan verdiend...?

Jij laat me nu zien dat je zonder me kan
al is dat misschien alleen van buiten
want ik denk dat je diep in je hart ook wel weet
dat jij je hart niet helemaal voor mij wilt sluiten

Ik weet best dat ik veel voor je betekende
ik was je eerste echte liefde, ook je eerste vriendin
maar ik kan mezelf pijnigen met wachten op jou
maar ik vraag me af, wat heeft het voor zin?

Jij hebt gekozen voor een leven waar ik niet meer in hoor
en voor het vergeten van onze diepe verbintenis
maar dat houdt niet in dat ik na bijna zeven maanden
je niet meer verschrikkelijk mis...


-Stefanie-

Om mezelf maar eens te quoten:

De eerste twee strofen vind ik nog wel leuk, jammer van de rijm, dat wel, maar gedicht zelf het heeft iets fris, leuk om te lezen. Na de eerste twee strofen lijkt het alsof het schrijven vanzelf is gegaan en vooral als uitlaatklep heeft gediend voor je gevoel. Dat is jammer, want door de lengte verliest het aan kracht en wordt het saai om te lezen, omdat je in zekere zin steeds herhaalt wat al bekend is: je mist hem en hebt liefdesverdriet.

Een gemiste kans vind ik, helaas.