Dag eenzaam mensenkind
 

Dat de wereld zo klein wordt,
wanneer mensen verzinken,
verdrinken en dwalen,
verschralen hun zijn.

Nimmer pijn wordt verzacht,
in al het water der levens,
dat alléén wordt gedronken,
brengt tot zielloze wezen.

Dus,

Wát met die reikende hand,
van een mens of een kind,
die zo stil onbemind,
zo schreeuwend, al wacht

Wie onttrekt hun de nacht?

Mooi gedicht, beetje dramatisch. Bedoel je ermee te zeggen dat mensen in nood niet genoeg worden geholpen, zodat ze verder in ongeluk verzinken ? Een soort oproep naar het goede ? Dat haal ik er zo ongeveer uit namelijk. Wat kleinere dingetjes:

Eerst een leuk ding, de rijm in de eerste strofe is heel vet !

Zinsdeeltjes die wat vreemd leken:

verschralen hun zijn (in hun zijn ? Ik weet het hier niet hoor :))
brengt tot zielloze wezen (zielloos wezen ? zielloze wezens ?)

En verder is het in de slotzin "hen" ipv "hun".

Ik dacht dat het ging over mensen in pijn, die door hun leed eenzaam worden en die eigenlijk bevrijd zouden moeten worden van hun eenzaamheid om hen van hun pijn te verlossen.

Qua metrum en rijm zit het gedicht goed in elkaar.

En het zijn volgens mij wezen, het meervoud van wees. Wezen zijn ook eenzame mensenkinderen :)

Gut ja, dat kan ook nog.

sterk gedicht :) komt echt goed over, haalde er dezelfde inhoud uit als halogeen.

vind je rijm ook erg sterk, leest erg prettig en fijn. ook dat "dus" vind ik erg goed! even een lekkere pauze en 't staat echt precies goed daar. zit echt goed in elkaar dit!

'Dus,' vind ik erg sterk; het breekt het gedicht goed op (y). Mijn eerste indruk is dat het gaat over mensen met verdriet, waarvan er steeds meer zijn, die verlost moeten worden van hun overschaduwingen. Hetzelfde ong. als Halogeen, maar dan in een nog wat groter verband: ik kan uit de eerste strofe voorzichtig opmaken dat het steeds slechter gaat met de zielen in de wereld zegmaar.

'verschralen hun zijn' snapte ik eerst ook niet, maar: ik denk dat ze bedoelt 'de mensen verschalen hun zijn'. Maar omdat dit twee regels eerder voorkomt, komt het idd. wat wazig over ;). Het woordje 'hun' klinkt mijns inziens een beetje vreemd :).

Bij: verschralen hun zijn, dacht ik dat zijn een ander woord voor wezen was, maar dan wezen als enkelvoud.

Het zijn (wezen) van de mensen, dat verschraalt.

De tweede strofe is een beetje vreemd, je begint met een zin die wat betreft Nederlands niet echt klopt, denk ik?, en dan heb je in zin vier nogmaals een persoonsvorm? Waar hoort die bij?

Ik vind "Dus" niet echt mooi, maar ik vind wel dat jij (altijd) in je gedicht(en) een zeer tolerante en liefhebbende sfeer creëert. Het spreekt me wat dat betreft alleen al aan, dat het gewoon lijkt van een erg vriendelijke persoon met een positieve boodschap te komen. (y)