Weelde
 

Je draait me in kronkels die ik niet ken
En voedt me met de weelde van
De kluiten in het riet.

Ik hou van je en wil je nooit meer kwijt
Ik haat
Mijn hart bij de ondergaande zon
Dat naïef niet wil geloven
Dat ze weer te boven komt.

Ik hou van je en wil je nooit meer kwijt

Ik vind deze zin wel erg cliché. De kluiten in het riet is wel weer erg mooi, maar het totaal spreekt me niet echt aan, als gedicht. Het is meer een soort overpeinzing naar mijn idee en in die vorm slaagt het ook om me te boeien.

Deze zin is cliché bedoeld, om de volgende zin beter uit de verf te laten komen....

Ik zie de antithese wel, maar dan nog ben ik ervan overtuigd dat deze cliché eigenlijk niet past in de rest van het gedicht. Misschien zou je die gedachte op een andere manier kunnen verwoorden?

Ben het met renard eens dat die regel er eigenlijk niet bij past, de rest is van een hoger niveau.

Vooral je laatste strofe vind ik sterk, je zegt vrij veel, brengt gevoel goed over, verder heb ik hier niet zoveel over te zeggen, het is goed geschreven vind ik.