verlegen
 

hoi mensen,

Ik moest van mn vriendin even wat aan jullie vragen:
voor een of ander verslag/werkstuk iets over verlegenheid voor school.
(Jah, ik weet het, het klinkt heel raar)
Maar goed ze wil dus weten hoe andere mensen naar verlegen (en soms onzekere) mensen kijken, of ze er aan ergeren, vervelend vinden, saai, juist wel lekker rustig....of iets anders.

Graag met veel argumenten, alvast heel erg bedankt
(dan is mn vriendin ook weer blij!) en ik ook!!! :D

De groeten van mij

Als mensen verlegen zijn, zijn ze dat om zichzelf te beschermen tegen bv gekwetst worden. Voor mij betekent dat, dat zo iemand dat nodig heeft, en dus eerder al bv vaak gekwetst is. Die mensen zijn vaak stukken aardiger dan show-offs enzo. En onzeker zijn hoort gewoon bij de puberteit.
Ik vind ze zeker niet saai. Ik vind het wel fijn om wat rust om me heen te hebben.
Onbewust ga ik juist op zoek naar wat meer verlegen en rustigere mensen om mee om te gaan.

Zijn er nog meer mensen die willen reageren?
Alvast heel erg bedankt
:)

Ik probeer verlegen mensen vaak uit hun verlegenheid te halen. Een extra babbeltje met ze maken, of gewoon even geinteresseerd zijn. Vinden ze vaak heel leuk, je zit ze soms echt (even) loskomen. :) (en soms willen ze gewoon niet gestoord worden)

;) :)

Bij meisjes vind ik het lief en heel aantrekkelijk :D

Ik trek juist eerder naar de wat verlegener mensen toe, misschien omdat ik het zelf ook ben, misschien omdat ik niks van dat hele uitbundige moet hebben. Ik vind ze zeker niet saai, het heeft wel iets, iets onschuldigs.

Ik vind het niet erg, want die mensen zijn gewoon onzeker en dat ben ik zelf ook. Ik snap dat mensen niet zo goed weten hoe ze zich kunnen gedragen en daarom even de kat uit de boom kijken.
Maar ik vind het wel stom als mensen maar niet loskomen, ook als je ze extra aandacht geeft. Als je er weinig voor terugkrijgt (en je weet wel zeker dat ze je aardig vinden ;) ) is het niet leuk, ik win graag het vertrouwen van mensen.

niet-verlegen mensen kunnen ook wel rustg zijn hoor :)

Mja, ik begreep dat mensen bij mij het idee hadden dat ik arrogant was. Sommige mensen dan, niet alle. Erg vervelend natuurlijk, omdat ik juist heel verlegen was/ben.
Andere mensen vonden me juist weer heerlijk rustig, mijn tante zei altijd dat ze tien van mij wel tegen haar dochten wilde ruilen... 10 van mij waren 10x rustiger dan 1 dochter van haar. Jaja, dat soort dingen hoor ik nog wel.

Maar ik kruip wat uit m'n schulp nu, ik merk dat mensen mij aardig vinden om wie ik ben en tja, dat vind ik fijn :P

Dus ik heb zelf verschillende kanten ervaren; mensen die het verkeerd opvatten, mensen die het wel fijn vinden en mensen die het niets kunnen schelen omdat ik juist zo ben.

Ik ben daarom ook heel voorzichtig met mijn oordelen over mensen, als ze arrogant lijken, hoefen ze dat niet te zijn. Ik blijf vriendelijk en beleefd.

Ik begrijp ze heel goed, want ik ben zelf al net zo erg :bloos: Als ik me dan wel op m'n gemak voel, probeer ik meestal die mensen ook op hun gemak te stellen door bijvoorbeeld tegen ze aan te gaan praten. Dan gaat het vanzelf beter, dat merk ik ook als dat bij mij gedaan wordt (y)

Ik denk dat als je zelf verlegen en onzeker bent, zoiezo nooit iemand uitlacht die verlegen is ofzow, je weet zelf hoe het is.
Ik zal het dan ook nooit raar vinden of stom als iemand het is.
misschien dat mensen die zelfverzekerder en vrijer zijn het wel raar vinden dat mensen verlegen zijn (misschien snappen ze t niet omdat ze t zelf niet ervaren), maar er zijn denk k genoeg mensen die gewoon met verlegen mensen omgaan en nix erover zeggen.

Meestal heb ik geen problemen om met verlegen mensen een praatje te beginnen. Vaak kun je het al uit de lichaamstaal halen en dan kun je je er (onbewust) op voor bereiden denk ik. Je weet wat je er aan hebt. Als je eenmaal door dat verlegen laagje bent, zijn het meestal hele aardige mensen.
Iemand die verlegen is, heeft vaak meer te vertellen dan iemand die overdreven aanwezig is. Ze kunnen vaak goed luisteren en observeren.

Verlegen mensen vind ik over het algemeen wel interessant.

Tenzij ze daarnaast ook nog wanhopig zijn, dan ben ik weg.

ik ben zelf behoorlijk verlegen en ik erger me er niet zo snel aan bij andere mensen.
Maar ik heb een klasgenootje dat (uit verlegenheid?) nauwelijks iets zegt of een gesprek begint. Woorden moeten uit haar getrokken worden en het lijkt ook alsof ze niet kan lachen. Ik heb haar in de paar jaar dat ik bij haar in de klas zit nog nooit zien lachen. Ik begin me hier langzamerhand wel aan te ergeren. Ze zegt alles twijfelend en het lijkt alsof ze geen eigen mening heeft. Heel vervelend om steeds gesprekken te beginnen waar nauwelijks iets van haar kant komt. Of het uit verlegenheid is weet ik niet maar ik vind het wel vervelend.

Ehm, is dat niet juist wat verlegen zijn is? Niet snel iets zeggen, niet snel een gesprek beginnen, onzeker zijn over wat je wél zegt? Ik heb dat ook echt heel lang zo gehad, en imo is dát juist verlegen zijn.

Ik ben zelf ook aardig verlegen als ik in een omgeving ben met mensen die ik niet (goed) ken of niet vertrouw. Maar dat gaat op den duur wel over. Als iemand verlegen blijft, vind ik dat wel vervelend. Maar vooral denk ik omdat ik niet zo'n type ben die iemand op sleeptouw neem. Dat ervaar ik meestal als te vermoeiend :)

Ik blijf vaak wel een tijdje verlegen, het moet echt klikken wil ik daar overheen komen. Met enkele collega's van mijn vriend klikt het bijvoorbeeld niet echt, dus dan blijf ik ook echt goed verlegen. (Ik krijg die kat niet uit de boom gekeken.) En soms denken zij ook dat ze me moeten pushen ofzo, terwijl dat juist is waar ik een hekel aan heb. Ongedwongen situaties zijn veel makkelijker om aan te wennen. Mensen die me telkens maar aanspreken om dingen uit me te trekken... mja, dat werkt gewoon niet. Ik kijk de kat dus véél makkelijker uit de boom wanneer mensen me gewoon lekker laten zoals ik ben, dan kan ik ze een tijdje observeren en zeg ik vanzelf wel iets...

Dus ik hou er zelf ook júist niet van om op sleeptouw genomen te worden, dat is me te gedwongen... dus niet doen :P

Bij mij krijgen ze mn verlegenheid weg door aardig tegen me te zijn en interesse te tonen. Als ik het gevoel krijg dat mensen me écht aardig vinden en écht geïnteresseerd in me zijn, dan is mijn onzekerheid (en daarmee mijn verlegenheid) zo weg.
Als ik uitga moet ik ook echt wat alcohol op hebben (niet dat ik flink aangeschoten moet zijn ofzo hoor) zodat ik een aardige babbel krijg. Mensen kunnen me anders best snel saai vinden, terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet ben.

Idd, dat heb ik ook, ze moeten me echt aardig lijken te vinden, maar wanneer ze zo gedwongen aardig gaan doen... dan haak ik af.
Oprecht aardig doen en geïnteresseerd is fijn, maar neppig aardig en geïnteresseerd doen... dan blijft die kat lekker zitten waar hij zit.

Alcohol helpt idd wel goed, dan kan ik lekker gaan babbelen en meestal vinden mensen me dan nog grappig ook, maar een dag later, zonder alcohol ben ik alsnog verlegen tegen de mensen waarmee ik de vorige avond 'onder invloed' heb gepraat.

Ik ben zelf heel erg onzeker. Bij andere mensen die zich ook onzeker voelen voel ik me juist meer op m'n gemakt. Toch zijn mensen die erg verlegen zijn(ikzelf dus ook) vaak stiller, ze hebben midner te vertellen en echt vrolijk word je er dus ook niet van.

(ik reageer hier wel veel :P )

Ik voel me ook meer op m'n gemak bij onzekere mensen, dan voel ik me zelf minder onzeker.

Overigens hebben onzeker mensen imo niet vaak minder te vertellen, ze vertellen wel minder. Een verschil he :)

Vaak zijn het net de mensen die niets te vertellen hebben die onafgebroken doorratelen, om hun intellectuele leegte te verbergen.