Ons verhaal.
 

Ze kwamen binnen en ik wist het. Hun blik naar de grond gezogen, terwijl ze schuifelend hun onheilsboodschap brachten. Ik wist het voordat ze hun vervloekte mond openden om met hun gekwaak de harde waarheid in ons gezicht gooiden. Ik haatte hen. Ik wilde hen aanvliegen, met een aangezicht vol woede, en hen laten voelen wat ik voelde. Maar dat kon natuurlijk niet. Ze konden niet weten hoe ik mij voelde, hoe hard mijn verbeten vuist ook zou vallen. Dus bleef ik zitten. Alleen in een kamer die rond mij explodeerde in een wervelwind van geschreeuw en gehuil. Verdwaasd zat ik daar.
Alsof ik het niet wist.

De dag daarop was al even pijnlijk. Het valse medeleven, en de tekenen van begrip.
Overal rond mij mensen wiens leven niet zomaar even aan diggelen geschopt was. Enkel bij hen voelde ik me thuis. Wij tegen de wereld. Vierentwintig mensen. Nee, domme ik. Drieëntwintig. Ik wist het nog.

Ik weet het nog steeds. We zijn ook nog steeds samen, maar onze eenheid is minder.
Die dag ligt dan ook al ver achter ons, maar we weten het nog allemaal. Maar sommigen zijn het al vergeten. Ze weten niet meer waar het echt om ging. Ze zijn vergeten hoe ze altijd luisterde. Ze hebben haar lach gewist uit hun geheugen. Haar gezicht uit hun geest geknipt. Ik niet. Liever geen scherpe objecten in de buurt van mijn geest.

Bijna twee maanden geleden is het nu. Twee maanden geleden kwamen ze binnen en wist ik het.
Twee maanden geleden kwamen twee leraars onze klas binnen. Hun boodschap was de ergste die we ooit hadden moeten aanhoren. Twee maand geleden hebben ze haar vermoord. Ze hebben ons Liesje omvergereden en laten liggen, als een kapotte pop. Met haar zijn velen van ons gestorven. Niet allemaal.
Enkel zij die het nog weten.



Twee maanden geleden is er een meisje uit mijn klas omvergereden door twee dronken smeerlappen, die vervolgens vluchtmisdrijf gepleegd hebben. Ze was niet op slag dood, maar wel dood gevonden. Wonderlijk was het om te zien hoe onze klas een blok werd, en hoe iedereen op elkaar kon rekenen. Niemand kon ons begrijpen, behalve de familie. De rest van de school werd de vijand, de wereld werd de vijand. Die wereld had ons klasgenootje afgepakt. Wonderlijk ook om te zien hoe snel het leven verdergaat. Ons blok vertoont barsten.
Pijnlijk eigenlijk, om te denken dat als we sterven, men zich je na twee maand nauwelijks meer herinnert. We zijn allemaal vergankelijk. Zoals de Reverend ( Liza=Liesje was van Engeland ofkomstig) zei: Ashes to ashes, Dust to dust.

Ik weet niet zo goed wat ik er van moet zeggen. Op zich vind ik het een mooi verhaal! Maar ik denk dat ik het niet helemaal snap. :bloos:

Je zet ook af en toe "twee maand" neer ipv "twee maanden".

Prachtig..


*leeft mee*

Zéér mooi.
In dat laatste schuine deeltje overheerst het Vanitas complex.
Aangrijpend. :(
Was dat het meisje dat in Merelbeke is aangereden?

ach, wat foutjes hier en daar (leraars = leraren of docenten) en je verhaal is niet geweldig mooi geschreven qua zinsbouw etc, maar toch, wel aardig hoor!

Charlotte

aangezicht = gezicht (niet te ingewikkeld en te formule-achtig schrijven)

Voor de rest mooie verwoording van je gevoelens!

"Liever geen scherpe objecten in de buurt van mijn geest."

mooi gevonden(Y)


hier en daar wat hinderlijke spelfouten ja, maar toch, erg mooi. het gevoel van "wij tegen de wereld" heb je goed weten te beschrijven(Y)

Ik vermoed dat hij uit België komt en dat bepaalde dingen daar wel gewoon 'normaal' zijn. Leraars kan bijvoorbeeld ook (ff nagekeken in de Van Dale).

Mooi geschreven. (y)

Erg mooi... Je ziet al lang vantevoren aankomen wat er ongeveer gebeurt is, waardoor het alleen maar harder aankomt.
Je hebt je gevoelens mooi en duidelijk beschreven.

En ik ben het met SuperMuis eens; die zin is erg knap gevonden.

Verder gecondoleert en sterkte.....

(Al mag het misschien vals medeleven lijken, als het van een totaal onbekende afkomt... Maar zoiets wens je niemand toe....)

mooi verhaalhttp://http://www.new-line.nl/forum/img/ic_e.gif

Hallo, en bedankt voor jullie reacties.
Kan je me op enkele fouten wijzen alsjeblieft?
Dan kan ik kijken wat i fout doe.
nogmaals dank.
oliejekker.

Ik kom ook uit Belgie ;)

Ik ook :p
*Edit: Niet dat het er iets toe doet, maar (zie onderschrift)

[QUOTE]Oliejekker schreef op 14-05-2004 @ 20:31 :
[B]Ik wist het voordat ze hun vervloekte mond openden om met hun gekwaak de harde waarheid in ons gezicht gooiden. Ik haatte hen. Ik wilde hen aanvliegen, met een aangezicht vol woede, en hen laten voelen wat ik voelde.

Die eerste zin klopt niet helemaal geloof ik, mist een woord of zo.
Dat aangezicht kan misschien beter gezicht zijn, zoals iemand al zei.

Pijnlijk eigenlijk, om te denken dat als we sterven, men zich je na twee maand nauwelijks meer herinnert

maand moet denk ik maanden zijn


Maar, echt prachtig, heel mooi (y)

Kan ik niet beter verwoorden

Oliejekker lijkt den bos in te zijn.
Volgens mij klopt die eerste zin wel...
welk woord mist er?