Het Zwarte gat
 

We wisten allemaal dat het eraan ging komen
De gedachte bracht een klein gaatje in mijn hart
Maar nu het definitief voorbij is
ontstaat er een groot zwart gat in mij.

Nooit gedacht dat het zo zwaar zou zijn
om jou niet bij me te hebben
om niet meer met je te praten
en je nooit meer bij me te hebben.

Maar steeds als ik aan je denk
wordt het zwarte gat voor een gedeelte gevuld
Ik blijf voor altijd aan je denken
en hoop dat dat pijnlijke gat
ooit voorgoed zal sluiten
en ik je alleen in liefde kan herinneren

Dit doet me wel denken aan toen ik net begon met schrijven zeg :) .

Ok, maar dit stelt niet zo heel veel voor natuurlijk, het is een beetje simpel. Misschien zou het mooier zijn als je wat minder met 'ik' en 'jij' zou werken, dat maakt het gedicht iets minder persoonsgericht en is de kans dat het buitenstaanders aanspreekt groter :) .

:o :D :nono:


Het is tekst die dagboekgewijs beter zou uitkomen. Dat wil zeggen, je mag het best poëzie noemen als je wilt, maar het is meer een soort gedachtenspinsel.