liefdesgedicht
 

Wat ik op dit moment voel is moeilijk te beschrijven
Het is alsof die gevoelens altijd in m'n hoofd moeten blijven
Waarom gaat die rommel nooit weg uit me hoofd.
Al die rare gevoelens hebben m'n gedachtes bijna verdoofd

Liefde maakt in mijn hoofd een grote zooi
Maar zorgt er wel voor dat ik alles er eerlijk uitgooi
Want eerlijkheid duurt uiteindelijk het langst
Maar misschien maakt dat me juist het bangst

Dat ik niet weet wat ik voel
Dat ik niet zeg wat ik bedoel
Ik begrijp gewoon niet zo goed
Wat al deze liefde bij mij moet


Ik weet het, het is een beetje gedwongen rijm. Maar dat is mijn stijl. Gewoon eenvoudig. Zelf heb ik het beste gevoel bij de laatste alinea/strofe of hoe jullie 'echte' dichters het noemen.

beste mrhanky, poëtisch gezien vind ik het poo. Het ritme is op zich nog wel goed, maar de rijm, ook al is het je stijl, is gewoon te simpel en te gemaakt. De zinnen zijn ook vrij simpel en dragen weinig poëtisch karakter. Toch is het goed dat je je gedachten en gevoelens verwoordt in een gedicht, want dan komt er vanzelf een moment dat je met je gevoelens zult kunnen omgaan óf prachtige gedichten gaat schrijven. Over dat eerste wil ik zeggen: blijf schrijven, over dat tweede: probeer wat minder gedwongen te rijmen. Schrijf gewoon een keer op wat je voelt. Probeer het eens poëtisch. Speel een beetje met de taal. (y)