Een weg terug
 

Een weg terug (geschreven door een vriendin)

Geen weg terug
Steeds verder verstrikt
In een eindeloos doolhof

Leven alsof het een film is
Je rol zo goed mogelijk spelen
Denken dat het de juiste manier is
Maar dan toch helemaal vast lopen

Door moeten liegen
Niet om te bedriegen
Maar om te sparen
En deels uit zelfbescherming

Totdat de bom barst
Geheel onverwachts
Een grote explosie
En ineens compleet uitgeput

Eerst geen lichtpunt meer kunnen zien
Niet meer weten wat te doen
Wanhopig
In de war
Maar toch door moeten gaan met de rol in de film

Op zoek naar de weg terug
Uit het eindeloze doolhof
Met al zijn splitsingen
En al zijn doodlopende gangen

Uiteindelijk net op tijd
Op het goede spoor gezet
De fouten in de film
Stuk voor stuk opnieuw geschreven

Jezelf terug vinden
Steeds meer pieken
Steeds minder dalen
Weten dat alles nu echt goed zal komen.

Het heeft zo moeten zijn
Juist op dit moment

De weg terug weer vinden
Niet meer hoeven liegen
Energie positief gebruiken
In plaats van negatief

De uitgang van het doolhof
Komt steeds dichterbij

Hey ,
Het doet me wel dit gedichtje. De spanning word leuk opgebouwd en dan eindelijk die verlossende laatste paar alinea's. Toch kan ik het niet erg origineel noemen. De metaforen zijn tamelijk cliché en het ritme is een beetje zoek.

Ik vraag me af wat voor reacties je hier op wilt hebben en of het niet beter op psychologie zou passen. Gaat dit over persoonlijke ervaringen? Heeft het schrijven je geholpen om bepaalde dingen te verwerken?