'trauma'
 

Ik weet niet zogoed waar ik moet beginnen met mn verhaal, maar ik zet het maar zo neer zoals het in me opkomt, want ik vindt dat ik het echt even allemaal kwijt moet, en zou echt blij zijn met reacties van jullie kant,want ik begrijp het allemaal even echt niet meer!

Het begint eigenlijk een jaar geleden, ik had toen een relatie van 1,5 jaar en die is toen van de een op de andere dag opgehouden,zij kon en wou het niet meer etcetc.echt van de een op de andere dag na 1,5 jaar.
Dat heeft me ontzettend aangegrepen en me ook in dat opzicht onzeker gemaakt (ik ben niet onzeker qua uiterlijk,etcetc maar in dit geval wel wat betreft relaties)omdat het dus zomaar opeens over kan zijn. Je kan het mooie zomaar opeens kwijt zijn.
Daarna heb ik een knipperlicht relatie gehad,met datzelfde meisje,maar meer in het geheim, en ze hield er nog andere aan over, en dat heeft me ontzettend gesloopt in die tijd, ze heeft me toen ook echt aan het lijntje gehouden,maar ik hield echt van dr,dus wou dat niet inzien. Maar 1 keer is ze echt te ver gegaan en heb ik direct al het contact met haar verbroken.Dit is in september geweest. Maar hierdoor heb ik wel een soort 'trauma' overgehoude, dat het namelijk zomaar van de een op de andere dag over kan zijn.In januari heb ik een nieuw vriendinnetje gekregen, echt ontzettend snel hartstikke gek op dr, echt ontzettend gelukkig, en ik zeg niet snel dat ik van iemand hou,maar bij haar heb ik dat gevoel wel echt!het voelt alsof het voorbestemd is, en dat gevoel hebben we allebei, we willen elkaar eeeeeeeeecht niet kwijt,maar zijn daar beiden wel bang voor. Ik zie haar iedere dag bijna wel,en dr komt gelukkig nog geen sleur in,maar nu komt het vervelende, ik merk dat als ze weg is, ik ontzettend afhankelijk van dr ben, ze is nu een weekend weg geweest, en heb echt continu aan haar zitten denken, en niet echt vrolijk kunnen zijn, bang dat daar iets gebeurd o.i.d ben ik niet, want ik vertrouw dr echt 100% en dat kan ook, maar wel bang dat ze me niet mist, dat haar gevoel overgaat! daar ben ik ontzettend bang voor, en daardoor geniet ik ook minder van de momenten dat we nu samen zijn, heb steeds zoiets van, dalijk is het opeens over!ik heb hier met haar over gepraat en ze zegt dat ze denkt dat dat echt niet zomaar zal gebeuren omdat het echt heel erg sterk is wat ze voor me voelt. Ik ben trouwens 18, zij 17. Maar ik zit er dus wel erg mee, dat dat 'trauma' me nog achtervolgd, wil daarvan af, wil ook gewoon lekker kunnen genieten als ik alleen ben, met vriendin o.i.d! maar dan ben ik bijna continu op mn gsm aan het kijken of ze smst oid, zodat ze naar mij toe laat zien dat ze ook aan me denkt. Ben gewoon bang dat t opeens over is, misschien wel verlatingsangst? maar ik wil daar echt vanaf, wil kunnen genieten,ook als ze dr niet is. wil het gewoon heel leuk hebben met dr, want we voelen allebei dat t echt serieus is,en misschien wel meant to be..
maar hoe kom ik ervanaf? ik ben ook op zn tijd best jaloers,als we uitgaan let ik onbewust toch wel de hele tijd op dr en zo een dingen.wil het niet,maar het gebeurd. Ik ben dan ook de hele avond op van de zenuwen,pas als we samen naar huis gaan ben ik weer gerust. Ook als ze een paar uur niet smst begin ik echt te stressen, word ik kortaf tegen mensen ed.heel vervelend is dat!
maar misschien dat iemand me helpen kan?

Hmm. Toch meer wat voor L&R, denk ik.

heb ik het al een tijd geleden neergezet,maar geen echte reacties op gehad,maar vind het zelf meer voor psychologie, het is toch meer een gevolg van een voor mij ernstige gebeurtenis ed.

Het is overduidelijk dat je TE afhankelijk van dr bent.
Misschien moet je dr wat midner vaak zien... zodat je beetje gewend raakt aan dat ze niet ALTIJD bij je is?
Klotesituatie zeg! Kan me wel voorstellen dat je je zo voelt na zo'n abrupt einde van een relatie. Succes!

ja dat ben ik ook, en waarom? ik weet t niet, ik wil dr gewoon eecht niet kwijt! ik ga ook gewoon veel om met vrienden, heb van meisjes ook genoeg aandacht etc (niet dat ik die nu WIL,want heb n vriendinnetje) dus het is niet zo dat zij de enige is met wie ik omga ofzo!dus bang om alleen te blijven is het niet, maar wil haar gewoon echt niet kwijt want geef echt een heleboel om dr!
weet ook niet of ik dr dit allemaal wel moet vertellen eigenlijk!van dat 'trauma' weet ze wel af overgens!
ben ook afhankelijk, in de zin van wil haar graag zien ed. maar hoe kom ik dr vanaf? dr minder vaak zien kan natuurlijk,maar vind ik ook zonde, want dan is het meer het laten wennen dan echt het probleem aanpakken vind ik!

Ik kan je verzekeren, dat het niet traumatisch is dat je na een relatie van 1,5 uit elkaar gaat. Iemand verliezen door de dood, waar je naast staat, wat je ziet gebeuren, dat is traumatisch... dit is erg, voor jou heel erg, maar niet traumatisch...ok? :)
Ik weet (uit ervaring) dat je best je leven wil geven voor haar, je hecht je er nogal aan, mede doordat je in het verleden iemand bent kwijtgeraakt.
Maar je moet leren leven voor jezelf, niet voor anderen :)

ja maar als iemand toch tegen je zegt op donderdag ik wil je nooit kwijt, en de dag erna is t zomaar uit, dan is dat toch vrij plotseling!en dan is toch niets meer zeker? dat is toch een persoonlijk trauma? het gaat er ook niet om of het een trauma is of niet, dus dat is eigk helemaal niet belangrijk

Een trauma is persoonlijk hoor. Je kan niet zomaar zeggen dat dit niet traumatisch is voor hem. Wat voor de één traumatisch is, hoeft voor een ander niet traumatisch te zijn en andersom. Niet dat ik het idee heb dat dit traumatisch is voor hem, het is meer wat jij zegt. Dat hij moet leven voor zichzelf en niet voor een ander.

trau·ma (het, de ~, ~'s/~ta, ~'s/~ta)
1 psychische stoornis, ontstaan door een schokkende ervaring
2 [med.] verwonding

Ok, ik geloof best dat het een schokkende ervaring voor jou geweest is.
Ik vraag me wel af of het wel goed gaat lopen met je nieuwe vriendin... misschien was het beter om eerst tot jezelf te komen en dan pas een nieuwe relatie te beginnen. Maar van de andere kant kan het jou misschien juist helpen, dat weet ik niet :)
Dat weet eigelijk niemand, want zoals ik het meekrijg ben je redelijk labiel, omdat je nog steeds aan haar moet denken.

p.s. als ik dit vergelijk met wat ik in het verleden heb meegemaakt, waar ik nu(na 6 jaar) nog dagelijks last van heb, dan noem ik dit geen trauma... maar ok, als jij het een trauma wilt noemen ;)

aan haar hoef ik niet meer te denken,meer over wat er gebeurd is, maar heb ent heel goed met mn vriendinnetje gepraat en tis wel wat beter nu!praten helpt dus echt!zij heeft ook dingen waarvan ik niet wist dat ze t had,ze is bijv erg onzeker en bang me kwijt te raken, maar als ik dan bijv hoor hoe n ex met dr is omgegaan,kan ik zooooo ontzettend kwaad worden van binnen, jaloers..echt vervelend is dat!
wat doe je dr aan?

Ik denk dat je nog wel eens gelijk zou kunnen hebben als je denkt dat je zoiets als verlatingsangt hebt. En dat is best vervelend. Ik denk dat, als je zo blijft denken, dat het voor je vrienden op een gegeven moment erg benauwend gaat worden. Dus ik zou sowieso proberen om die gevoelens over smsjes niet al te erg aan haar te laten merken, ze zou het als bezitterig kunnen zien.

En ik denk dat jouw "trauma" (of het nou trauma genoemd mag worden of niet doet er even niet toe) pas minder wordt als je merkt dat het tussen jullie heel goed zit. Een relatie is niet altijd voor eeuwig, en dat is heel jammer, maar dat betekent niet dat zoiets als met je ex nog een keer gebeurt?