Ziek Verlangen
 

Ziek Verlangen

Bevroren en zonder emotie kijkt ze naar het stromende water.
Beseffend dat er geen medicijn voor deze ziekte is.
Verstarde ogen die zich niet zullen laten winnen.
Vasthoudend aan de herinneringen die ze zo mist.

Blonde haren, blauwe ogen maar een binnenkant die bijna net zo zwart is als de donkerste nacht.
Alleen die paar sterren vol met vergane dromen,
geven haar een idee van ze had.
Niet wetend waarop ze wacht.
Wachtend op iets dat nooit zal komen.

Vastgeroest aan iets wat ze niet kan vinden of wat ze ooit vinden zal,
Geen mens ziet haar rode tranen, ze is bevroren van verdriet
Wonden op haar huid verspreiden zich als roest op staal,
Want genezen zal ze niet.

De laatste strofe vind ik mooi, de eerste twee doen me niet zoveel. Er zit volgens mij ook een spelfout in de derde regel. Het einde van de tweede vind ik ook niet mooi:

Niet wetend waarop ze wacht.
Wachtend op iets dat nooit zal komen.

Als ze niet weet waar ze op wacht, dan weet ze ook niet dat het nooit zal komen, toch?

Nee, dat weet ze ook niet maar ik wel :p ;-)

Ik vind inderdaad de laatste strofe heel erg mooi, die loopt en is pakkend..
Bij de eerste twee strofen heb ik zo'n gevoel niet. Vond ik wel jammer, want het idee van het gedicht vind ik wel mooi, misschien een beetje cliche, maar dat mag ik wel ;)
Maar we willen nu natuurlijk wel weten waar ze op wacht :P