Uit huis geplaatst en het gaat helemaal niet goed...
 

Er is de laatste tijd zoveel gebeurd... Na weken stress met mijn ouders ben ik voor een tijdje het huis uitgeplaatst. Ik hang de hele tijd in de haren met mijn moeder en die sleept mijn vader mee in die ruzies en hij trekt partij voor haar :( Na een week bij een vriendin gelogeerd te hebben zit ik nu sinds vorige week donderdag bij een gastgezin. het zijn wel heel aardige mensen maar ik voel me er niet thuis en voel me ontzettend rot. Wat betekend dat ik weer heftig begonnen ben met am. En mijn ouders zijn er achter gekomen dat ik de afgelopen week uren gespijbeld heb en nu gaan ze weer andere maatregelingen nemen. Het loopt allemaal niet helemaal zoals ik gedacht had dat het zou lopen. Nu zal ik volgende week naar het riagg moeten, en zal misschien toch een opname besproken worden. Ik ben er bang voor maar heb toch al langere tijd het gevoel dat dit het beste is. Maar het vervelends zijn nog de stemmingswisselingen die op het moment heel erg heftig zijn. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik val gewoon weer meters omlaag en ik kan er niet meer tegen op het moment...


Ik wilde het gewoon even kwijt, hoop dat het niet al te vaag is....

Misschien is opname dan idd toch het verstandigst. Wacht het gesprek bij het RIAGG ff af voor je je er rot om gaat voelen ed. Sterkte iig.

Ik denk dat het verstandig is om af te spreken dat je in de periode dat je uit huis bent ook even helemaal geen contact met het thuisfront hebt zodat je niet al je problemen van thuis meeneemt. Dat is meestal ook het doel van een uit huis plaatsing. Dan krijg je even wat rust en heb je tijd om na te gaan wat een echte oplossing zou kunnen zijn voor het probleem en heb je even wat tijd om bij te komen.

idd wat Daantje ook zegt ja... dat het misschien verstandig is eventjes helemaal geen contact met je gezin te hebben. ik weet alleen niet of je nog broers en/of zussen hebt? en of je daar dan ook problemen mee hebt? Wacht het gesprek bij het Riagg eventjes af en ga er niet nu al je nek over breken.
Misschien is een opname inderdaad het beste... Maar het lijkt mij iig verschrikkelijk moeilijk. Ben je al eens opgenomen geweest? en heb je dit dan als positief of negatief ervaren? liefs, wen

Opname zal je rust geven.

Ik heb de afgelopen weken ook veel meegemaakt. Ben ook weer opgenomen geweest, omdat ik met glazen en zo had gegooid. Ik zat in een leefgroep, maar wilde naar huis. Mijn ouders wilden me niet, dus dan ook maar een korte opname tussendoor.
Ik snap jou zo enorm goed hoe het voelt om je ergens niet thuis te voelen. Alles om je heen is lief en aardig, maar de klik ontbreekt.
Ik heb de afgelopen weken constant crisis gehad, maar kon uiteindelijk toch weer thuis en nu gaat het gewoon weer zoveel beter.

Achteraf zeggen mijn ouders ook dat die leefgroep waar ik zat een zooi ongeregeld was/is. Een collega van me had navraag gedaan en Vindicta bleek idd niet al te best tussen andere leefgroepen uit te steken.

Volgens de leiding verzon ik dingen die er niet waren en ze hebben mijn ouders opgestookt om me niet in huis te nemen. Uiteindelijk is mijn moeder kwaad geworden en zag ze eindelijk in hoe de draad in de steel zat.

Allemaal crisis crisis en crisis achter elkaar door. Je wordt zo moe, maar wilt gewoon genieten van de lieve mensen om je heen, terwijl je ondertussen alleen maar chaos in je hoofd hebt.

Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik vind het dapper dat je het allemaal trekt. Verwacht niet van jezelf dat je op zult houden met am in deze situatie. Met am kun je pas echt stoppen wanneer je rust in je hoofd hebt. Jij maakt op dit moment veel meer mee dan je gemiddelde leeftijdsgenoot.

Liefs

Eendje

Ik denk ook dat opname goed voor je zou zijn.
De rest is al gezegt. Heel veel sterkte en succes!

Bedankt allemaal :)

Ik heb geen contact meer gehad met mijn ouders. Ik heb een keer gebeld om te vragen of ze misschien naar de muziekavond kwamen op school, ik weet eigenlijk niet waarom, maar ik had het gewoon leuk gevonden als ze kwamen. Maar ze wilden niet komen omdat ik me drie dagen achter elkaar ziek gemeld had op scghool terwijl mijn gastgezin dat niet wist. Maar ik kan het naar school gaan gewoon niet opbrengen. Ik moet nou een heel end fietsen en ben gewoon helemaal op als ik op school kom, en mij ouders weigeren tot nu toe de bus te betalen. Daarnaast gaat het op het moment ook niet goed met het contact met mijn klasgenoten die zich beginnen te irriteren aan mij. Maar ik ben gewoon zo moe, ik voel me op.
Met mijn broertjes kan ik wel goed opschieten. Maar ik heb oojk met hun geen contact meer gehad, ze weten volgensd mij niet goed hoe ze nou met mij om moeten gaan. Iik heb een broertje van 13, 11 en 8.

Dat van die opname weet ik niet zeker, vooral omdat het riagg zelf een beetje huiverig is om mij op te laten nemen, zoals ze dat zelf dan zeggen. Maar dat was naast dat gastgezin ook een mogelijkheid dat hebben ze wel gezegd. Ik weet het niet meer.
Voor mijzelf, en dat klinkt misschien raar, voelt een opname wel goed. Maar ik weet niet waar ik terecht kom en wat ik moet verwachten dus dat is dan ook weetr zo dubbel. Ik kan dat dan ook niet zeggen op het riagg, omdat het enkel een gevoel is. Zij denken dat ik opgenomen wil worden omdat ik thuis weg wil, ten minste dat was eerst zo. En het is echt niet dat ik erom sta te juichen, ik word zeker liever niet opgenomen en ik ben er ook bang voor, gewoon omdat ik niet weet wat er gaat gebeuren en wat ik moet verwachten. Maar het is een gevoel...

Ik weet het niet meer, alleen dat ik moe ben en zo niet verder kan, dat er iets moet gebeuren.

Hey metallica,

Waarom is het riagg huiverig voor een opname?
Weten zij hoe je je voelt en wat er allemaal (in je) speelt?, wat weten ze van jou en hoe zien zij de situatie?

Wat wil JIJ en heb je dat duidelijk kenbaar gemaakt?

Ze zijn er zelf ook niet echt duidelijk over, de psychiater zegt dat ze er geen goed gevoel bij heeft. Ze is bang dat ik meegetrokken word in een negatieve spiraal. Wat zij zegt is dat er meer mensen zelfmoord plegen binnen een instelling als er buiten. Maar dan vraag ik me weer af waaromer dan instellingen zijn.

Ik begin bang te worden van mezelf, mijn stemmingen wisselen zo snel dat ik er gek van word. Ik heb een keer de moed gehad te zeggen dat het al dagen niet goed ging en dat ik al een paar pogingen tot gedaan had en dat ik het niet meer uithield en opgenomen wilde worden maar toen kreeg ik te horen je kan niet
meteen opgenomen worden en dat ik maar moest wachten want de dag erna had ik gesprek. Ik word voor mijn gevoel ook niet serieus genomen op het riagg. En ik realiseer me best dat het niet fantastisch is om opgenomen geweest dat het geen schoolreisje is, maar ik vraag het omdat ik bang word van mezelf en ik het gevoel heb dat ik dan wel geholpen kan worden.

Wat ze op het riagg zeggen komt op het volgende neer, je bent niet suicidaal, je kan je gevoelens niet uiten en dat uit zich in suicidaal gedrag en am. Dus ik zal het toch nooit doen...

Lief meissiej

Khad even een vraagje, denkt jouw psych dat als je opgenomen word, dat je juist dan in een neerwaarste spiraal terecht komt?..
op het begin kan dat misschien best. Ik ben ook 2 x opgenomen geweest, zowel op gesloten als op open, voor de zelfde redenen die jij noemt.

Opnamen zou best goed voor je zijn, zowel voor de rust en omdat je met leeftijdsgenoten zitten die je begrijpen, waardoor je je zeker al een stuk gaat voelen en teminste niet steeds hoeft uitteleggen wat je voelt, want dat weten de meeste wel.

Je psych kan ook gelijk hebben over die neerwaartse spiraal, ik denk dat dat vooral aan het begin is en aan het eind.
Misschien het begin vooral omdat je overal om je heen probleem kinderen ziet, die aan am doen, zm pogingen hebben ondernomen, en dat dat misschien triggerend werkt voor je, dat was iig wel bij mij het geval.
Vooral het einde kan een erge neerwaartse spiraal worden, omdat je weg uit je veile omgeving moet en weer alles zelf moet doen...

Probeer bij het riagg zo goed mogelijk te vertellen wat er in je omgaat en hoe je je voelt, je moet niet denken dat het Riagg je niet serieus neemt, want ze hebben zoveel patienten die het zelfde hebben als jouw..

Ik hoop dat het volgende gesprek bij het Riagg goed gaat!! en dat er een goede keus voor je word gemaakt! *duimt voor je*

best vage post eigelijk :|

Had ik mijn reply aangepast, maar zie ik dat je dat nog net hebt gequote;).

Dat de psych zegt dat er binnen een instelling meer zelfmoorden worden gepleegd dan buiten de instelling vind ik eerlijk gezegd geen goede argumentatie :o om dan maar niet opgenomen te worden. Ik denk dat een opname voor een heel aantal mensen goed kan werken. Nou weet ik niet jouw gehele situatie, dus ik kan niet oordelen over of het goed voor je zou zijn of niet. Zelf geef je eigenlijk heel goed aan wat je nodig denkt te hebben, wat je wilt; een opname en ik vind het knap dat je dat voor jezelf onder ogen durft te zien, het is niet zomaar wat!. Erg vervelend dat je het gevoel krijgt dat ze je niet serieus nemen. Waarin krijg je dat gevoel?. Wie heeft eigenlijk het voorstel gedaan voor de opname?.

Dit klinkt heel tegenstrijdig, ik begrijp het niet echt. Hoe bedoelen ze dat?

Dit klinkt heel tegenstrijdig, ik begrijp het niet echt. Hoe bedoelen ze dat? [/B][/QUOTE]

Dat ze niet echt suiciddaal is volgens hun, maar het zo uit om hulp te krijgen of opluchting voor haar zelf, iig zeiden ze ook bij mij :|

Is het Riagg volledig op de hoogte van hoe jij je echt voelt en wat er allemaal speelt?

Toen ik opgenomen werd ging het ook alleen maar slechter. Ik had daarvoor wel last van suicidale gedachten, maar ik had nog geen pogingen gedaan en ik deed ook nog niet aan am. Pas tijdens mijn opname flipte ik zeg maar. Ik wist geen kant op te gaan met al mijn gevoelens/gedachten en raakte vaak in paniek wat zich uitte in suice pogingen. Vervolgens lieten ze me niet gaan ondanks dat ik aangaf dat ik daar weg moest. Ik kreeg via de rechter een RM(= rechtelijke machtiging). Meis, ik wil je niet bang maken, maar een opname is iets heel ergs aangrijpend. Je moet ineens al je gevoelens onder ogen komen. Als ik het terug kon draaien dan had ik het gedaan. Je hebt het zwaar, maar het kan nog veel erger worden...
Ik sta niet verbaasd dat er vaker suicide gepleegd wordt binnen een instelling dan daar buiten. Je verwacht dat zo'n opname helpt en verandering met zich mee zal brengen, maar je zult zien dat ook daar geen kant en klare oplossingen liggen. Je moet het zelf doe, niemand die voelt wat jij voelt. En verwacht ook niet dat je rust zal vinden, want de chaos speelt zich af in je hoofd en in je lijf. Probeer te praten over je gevoelens/gedachten/gedragingen met een psycholoog, schrijf voor jezelf de dingen op die je kwijt wilt, ga dichten...doe iets met je gevoelens. Vertel je ouders wat je dwars zit, desnoods in een brief. Ouders snappen vaak niet wat er in je omgaat en hoe ze met je om moeten gaan, maar als jij uitlegd dat je bijv. wat meer ruimte voor jezelf wilt etc. dan zullen ze daar best rekening mee willen houden. Ze bedoelen het vast goed. Ikzelf heb ook problemen met mijn ouders. Ik geef ze vaak de schuld van mijn problemen, maar de waarheid is dat niemand schuldig is (zelfs ik niet!). Het overkomt je en je moet eruit zien te komen. Blijf door vechten!!!

Veel sterkte and keep your head up! Magisch Sterretje*

Was bij mij ook zo..

Het kan gebeuren dat de situatie van iemand die opgenomen is verslechterd door de opname.

Morgen gesprek...

Maar de ervaringen blijken toch verschillend te zijn, moet ik dan maar vertrouwen op de psychiater?

Ook, maar blijf ook bij jezelf. Wat wil je zelf en wat denk je zelf dat goed voor je is?. Hoe denken je ouders, vrienden etc er over?

Je moet doen wat voor jou het beste lijkt. Als jij denkt dat een opname je zal helpen, dan kan dat best zo zijn. Je kunt nog altijd terug als het niet zo blijkt te zijn. Het is dus niet zo dat als je eenmaal opgenomen bent je niet meer terug kunt.

*knuf*

succes morgen

Idem (y)

Hoe is ut gesprek gegaan??

Ik ben ook benieuwd :)

Idem hier:).

:)

Gesprek gehad, een paar vriendinnen zijn mee gegaan naar het riagg en hebben buiten in het zonnetje op me gewacht :) vond ik heel erg lief, want ik zag er eigenlijk wel tegenop.

Maar ik ben nu nog steeds niet veel wijzer :s Ik heb de voor en nadelen van thuis, eckelrade (das waar ik nu zit), een vriendin waar ik terecht kan en wickraderheem besproken. Maar verder kon de psychologe niet zeggen, ze zou het morgen bespreken met een andere psychologe en woensdag zal het aan bod komen als ik het eerste gezinsgesprek heb met mijn ouders erbij. Maar ik denk niet dat mijn ouders bezwaar maken tegen een opname, ze hebben al eerder gezegd dat ze weten dat ik over zulke dingen goed nadenk en dat ik dat niet zomaar zeg, maar zo dachten ze er een aantal maanden geleden over dus ik weet niet of dat nog steeds zo is.

Maar ik moest wel nadenken over wat ik verwacht van een opname en dat is lastig omdat het bij mij sterk een gevoel is en ik er verder weinig vanaf weet. Heeft iemand daar informatie over, over dagindeling en verschillende vormen van therapien?

Maar om antwoord te geven op een vraag die al vaker gesteld is. Ik heb toen ik pas bij het riagg was zelf een opname voorgesteld onmdat ik zo die[p in die depressie zat en zelf bang werd van mijn suicidale neigingen. Toen ben ik op een wachtlijst gezet, al was het riagg er niet helemaal eens mee. Maar dat duurde weken en op een gegeven moment ging het weer een stuk beter dus heb ik gezegd dat het eigenlijk niet meer nodig was. Twwe weken geleden kwam het weer aanbod, maar toen door het riagg zelf. Ik had drie mogelijkeheden voor een uit huis plaatsing, wickraderheem, het jog en dat gezin in eckelrade. De eerste optie had het riagg het liefst aloleen in noodgevallen omdat ze mje liever nog niet in het psychiatrisch circuit wilde hebben, het tweede was niet mogelijk omdat dat meer een oplossing is voor kinderen die geslagen werden enz. de derde mogelijkheid was volgens hen het beste en miojn ouders waren het daar ook mee ens dus ging ik daar naar toe.

Verrder is er vandaag nog iets heel vreemds gebeurd, ik fiets met een vriendin naar 'huis' en fiets expres anders omdat ik anders grote kans liep mijn moeder tegen tre komen die mijn broertjes van school ging halen. Maar hetgene dat ik gevreest had gebeurde toch, ik kwam mijn moeder tegen met mijn broertjes. Het was heel vreemd en het gfing zo snel. Ik fiets langs zeg gedag zij zegd gedag en alles gaat weer verder, alsof het een onbekende is :| Dat voelt heel erg vreemd aan...

eeh meis,
ik heb eerder niet heir gereageerd omdat ik je toch wel zie. ik lees nu dat je toch nog een aantal vragen hebt omtrent opname enzo, ik zal je morgen wat foldertjes ed meenenem (als ik er aan denk), dan krijg je misschien een beter beeld dan van die onzinnige verhaaltjes van mij. hou je taai he!

Om wat voor opname zal het gaan? Een langdurige of een crisisopname?

Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen idee heb.

Maar ik ben gisteren helemaal doorgedraaid, een hoop anti depressiva geslikt, maar het enige resultaat was dat ik net kon slapen en me nu zo stoned voel. Vanmorgen was echt eng, ik dacht dat ik dood was, maar dat ik als geest door het huis ging. Toen iemand me aansprak werd ik weer rustig, maar het was echt eng :s En nu voel ik me nog slechter als voor dat ik geslikt heb, gelukkig weet niemand het alleen de huisarts. Maar ik voel me echt kut en zie het niet meer zitten, alles komt tegelijkertijd uit huis geplaatst, depressie komt weer opzetten en dan ontmoet ik eens een leuke jongen die mij ook leuk vind en dan krijg je opeens te horen dat hij niet wil.

Hmm, het leven zuigt

Hoe oud ben je dan?

zestien

Maar het goede nieuws is dat ik weer thuis ben. Ik heb woensdag gezinsgesprek gehad en dat was hjeel goed gegaan. Toen ben ik vrijdag op bezoek geweest thuis en heb duidelijk gemaakt dat ik het niet leuk vond bij dat gastgezin. Gisteren vroeg mijn moeder of ik het thuis weer wilde proberen en daar heb ik ja op gezegd.

Ik ben eigenlijk heel blij, want het is zo vreemd thuis op bezoek te gaan en te weten dat je weer weg moet. Ik hoop alleen wel dat het goed gaat nu, want als ik straks weer weg moet is de kans dat het nog goed komt volgens mij klein.