Wilskracht is woede
 

Tussen al het gebekvecht over verschillende niveaus van waarheden poneer ik hier maar eens een stelling die even weinig met wetenschap als met religie te maken heeft: wilskracht is woede.
Mijn eerste aanmerking hierop is dat wilskracht geconcentreerder is, maar beide getuigen toch van onvrede met de huidige stand van zaken, en een wil voor verandering?

Dat ze beide op bepaalde punten met elkaar overeenkomen zegt toch niet dat ze ook gelijk zijn? De verschillen zijn imo groter dan de gelijkenissen. Wilskracht is bv. een structureel iets, woede is incidenteel. Woede richt zich over het algemeen tegen iets specifieks, terwijl wilskracht meer te maken heeft met dat je zelf iets wilt bereiken. Wilskracht heeft over het algemeen een bepaald doel voor ogen, woede is weinig meer dan een directe reactie op iets.

Die eerste twee verschillen die je noemt, Neoma, zijn m. i. niet aannemelijk. Woede kan zeer wel een duurzaam karakter hebben, terwijl een bepaalde wil ook heel wel vluchtig kan zijn. En dat het object van woede specifieker, meer begrensd zou zijn, dat dat van een wil, lijkt me ook onjuist.

Wat daar ook van zij, dat de wil en woede niet exact gelijksoortig zijn en dat, derhalve, verschillen tussen de twee bestaan, kan je toegegeven worden, niettemin, me dunkt, wijst REIE terecht op een interessante convergentie: beide, wil zowel als woede, spruiten voort uit ongenoegen over een bepaalde situatie. Juist is, dat de wil, vergeleken met woede, constructiever, positiever is, gericht op verandering, doch dat feit stelt woede veeleer met wil op één lijn, in die zin, dat woede uit de wil voort kan vloeien, wanneer hij gefrustreerd raakt. Er bestaat dus een zeer duidelijk, causaal, verband tussen woede en wil, aldus, dat woede zonder wil niet kan bestaan. Wil is derhalve een noodzakelijke, doch niet voldoende voorwaarde voor woede (de andere voorwaarde is, als gezegd: frustratie van die wil). De wil kan, anders gezegd, onder omstandigheden, tot woede aanzwellen. :)

wils·kracht (de ~)
1 kracht om te willen of waarmee men wil => doorzettingsvermogen

woe·de (de ~)
1 grote boosheid => frenesie, furie, gramschap, nijd, toorn

Dit is een taalkundige kwestie en geen filosofische. Wilskracht is niet hetzelfde als woede.

Volgens sommigen betreft taal het enige waarover gefilosofeerd kan worden.

Woede is boos zijn om iets wat gebeurd is, of wat nog moet gebeuren. Je hebt woede in je omdat je iets niet leuk vind. Je kan je wilskracht gebruiken om die woede te verdrijven. Of word dit nu te ingewikkeld? Mijn conclusie is dat wilskracht geen woede is, het licht er maar net aan waar de wil voor word gebruikt. Wilskracht kan dus ook pure liefde zijn.

En dat taal ook iets is zonder inzicht waarin niet gefilosofeerd kán worden. Me dunkt dat zodanig inzicht niet enkel verkregen kan worden door slaafs het woordenboek te volgen, en dat Mephostophilis kennelijk de schijnzekerheid die zijn gemakszucht hem wint verkiest boven een grondiger -filosófischer- bezinning. :D

[Freudmode on]Pure liefde? Misschien kunnen we beter praten van een (gekanaliseerde) drang tot seks. Wordt aan deze drift niet voldaan, dan raakt de persoon gefrustreerd, waaruit woede voortkomt ;) [Freudmode off]

Je bent briljant, dat niemand dat ooit eerder gezien heeft zeg..

Wilskracht is hetzelfde als woede.. ik denk dat we maar 1 van de twee af moeten schaffen!

Mag ik uit die twee puntjes opmaken dat je ironisch bent?

Sarcastisch.

Dat heb je met die exacte figuren, REIE. Ze denken zo binair, zo of-of. "Of wilskracht is hélemaal hetzelfde als woede, óf het is helemaal anders." :D

Indien iets sarcastisch is, volgt daaruit niet, dat het niet ook ironisch kan zijn. Sterker, de twee begrippen gaan vloeiend in elkaar over. Ook hier speelt U die binaire gedachtegang parten! :D