[verhaal] Iron Meiden
 

Zet aub muziek van The Smiths op de achtergrond op en neurie dit mee...

Op een dag -huizenhoge cliché opening, mijn excuses hiervoor- besloot ik popster te worden. Niet zo maar een derde rangspopster wier toerbus in het niets valt bij een voorbijsnellend golfkarretje maar een ware popster, Micheal Jackson in het kwadraat (zonder aapje, kinderen of misbruik hiervan)

Stap één in mijn vooraf uitgestippelde stepping stone route, logischerwijs beginnende bij stap één, was de aanchaf van een gitaar. Aangezien ik niet beschik over iets wat in de verste verte ook maar op vocaliteit zou kunnen lijken gecombineerd met het ritmegevoel van een op hol geslagen bonobo leek me dit hét instrument bij uitstek. Ondanks het feit dat dit ding, onding, maar liefst zes snaren heeft - waarom zes? met twee kan je al perfect contrasterende geluiden produceren- kreeg ik het al snel (wat is een jaar of drie in een mensenleven) onder de knie.

De volgende stepping stone van mijn onoverbrugbare hindernissenplan was het bij elkaar sprokkelen van een bandje. Na kwistig flyers te hebben rondgedeelt bij de lokale Idool selectieronde kwamen er zeven kandidaten bij de audities opdagen. Uiteraard werd ik hier voor een dilemma met formaat gesteld. In dergeljike situatie worden mij steeds onoverkomelijke keuzes gesteld, de knappe kraai of de lelijke nachtegaal (de trage ferrari of de snelle geit, bruine boterham met pindakaas of witte met choco). De knappe kraai dus. Over de drum kan ik even kort zijn als over de resterende ruimte tussen zijn haarlengte en de vloer van het betegelde repitielokaal annex auditieruimte annex grasmaaieropberghuisje. Onder het Iron Maiden shirt en het vettig zwarte haar schuilt niets anders dan een lappenpop cultuurbarbaar.

... (niet het gehele verhaaltje).

Wanneer ik aan het leren ben dwalen mijn gedachten altijd af en begin ik zowat te krabellen op mijn notablok. Belachelijke verhaaltjes meestal die met een spectaculaire dunk in de prullenmand belanden. Maar dit heb ik gered omdat het misschien goed is kritiek erop te krijgen zodat ik niet in mijn ondermaatse stijl blijf hangen.

tot nu toe vind ik het meer als een soor van ehh, lange column, erg leuk, iets te veel vergelijkingen misschien (2 keer van die opsommingen na elkaar vind ik net iets te veel, wordt dan net irritant vind ik)
maar leuk, kan veel humor in zitten, veel zelfspot, kan zeker erg leuk worden, aangezien ik het nu al vermakelijk vond...

Charlotte

oke, zal het volgende keer zeker proberen te vermijden. In principe is zoiets inderdaad maar bladvulling eigenlijk (hoewel het bedenken van dergelijke vergelijkingen heel inspirerend kan zijn maar goed).

Volgens mij moet er na golfkarretje een komma en na popster een punt.

Ik zou "In mijn vooraf uitgestippelde stepping stone route, logischerwijs beginnende bij stap één" mooier vinden. En natuurlijk aanSchaf :P

Die zin klopt volgens mij ook niet helemaal. Nu lijkt het alsof je niet beschikt over vocaliteit en ritmegevoel van een op hol geslagen bonobo. Ik zou er "Aangezien ik niet beschik over iets wat in de verste verte ook maar op vocaliteit zou kunnen lijken en ook nog eens het ritmegevoel van een op hol geslagen bonobo heb, leek me dit hét instrument bij uitstek" van maken.

Ik vind onding een storende onderbreking in de zin. Laat dat dan gewoon weg en maak van ding onding.

Moet het niet van formaat zijn? Ik weet niet waarom, dat vind ik natuurlijker klinken.

Allereerst dergelIJke :P
En wat mij betreft mag die boterhamvergelijking eruit, vind ik niets toevoegen.

Lappenpop cultuurbarbaar? Bedoel je lappenpoppe cultuurbarbaar?

En dan het algemene commentaar. Ik vind het geen vervelend verhaaltje om te lezen. Zoals al genoemd is de zelfspot leuk en heeft het potentie. Toch is het het niet helemaal imho. Stoppen met krabbelen zou ik echter absoluut niet doen. Misschien is krabbelen en dan een paar dagen later herlezen en perfectioneren een optie?

En ik weet dat ik erg 'zeikerig' commentaar geef, maar dat is de perfectionist in mij :s

maar dat is niet erg, want daardoor hoef ik het nooit te doen, aangezien ik weet dat er altijd wel iemand zoals jij zal zijn die het wel zal doen :)

Charlotte

Ik kan ook altijd eeuwig wijzigen aan mijn eigen stukjes tekst omdat ik dan ergens weer een miezerig typfoutje zie staan. Hondsirritant, vind ik het soms.

Maar goed, een stuk grijpt hoe dan ook meer als je niet tussendoor denkt 'hee, een typefout'.

Nee, ongelooflijk bedankt. Ik heb net behoefte aan een ietwat vaste literaire hand om iets fatsoenlijk op papier te zetten. Anders blijf ik maar wat in de kantlijn van mijn cursus krabellen. Ik had het eerlijk gezegd ook niet nagelezen omdat ik er altijd even afstand van moet nemen maar oke. :)

Het is een leuk stuk om te lezen, maar inderdaad meer een lange collumn dan een echt verhaal.

Maargoed, ik kon er wel mee lachen :)

Geweldige humor :D
Wat dat betreft, heb je een goeie stijl. ^^
Rest is al genoemd. Nog van plan het af te maken?

Onder het Iron Maiden shirt en het vettig zwarte haar schuilt niets anders dan een lappenpoppe cultuurbarbaar. Naar het schijnt noemt hij Zacharëus. Aangezien hij zelf niet in staat is meer dan twee lettergrepen achter elkaar te uiten noemen we hem maar Zach.

Ettelijke maanden, en vele worstelingen met rijven, harken en allerhande tuinmateriaal, later konden we eindelijk ontsnappen aan het benauwende (insecticiden)geurtje van ons repitielokaal. Iron Meiden (voor deze naam hebben we gestemd, 2 tegen 1, ik als verliesende partij) zou zich voor het eerst voorstellen aan het grote publiek tijdens het benefietconcert ten voordele van rusthuis "Luysterborgh" als voorprogramma van het immer rockende gezelschap The Rockers ("Voor al uw feestjes en bruiloften").

Het gebrek aan repertoire of onze zeer beperkte muzikale bagage mocht geen belemmering vormen om de refter van rusthuis "Luysterborgh" op stelten te zetten. Onder het motto "Zelfs de grootste artiesten zijn onderaan de ladder begonnen" zouden we hier een live set van jewelste neerzetten waarbij zelfs de semi-comateuzen hun 2de jeugd zouden herbeleven. Dat was toch de intentie. Jammer genoeg bleek onze knappe kraai zich een politiek bewustzijn te hebben geschopt de afgelopen maanden. Toen ze met een kaalgeschoren schedel, met daarop een zeer kunstzinnig hakenkruis geschildert, het podium (twee bij elkaar geschoven tafels) betrad bleek dit een beetje te veel van het goede voor de ziekenhuisdirectie o.l.v. de heer Vanbeuren. Geholpen door enkele krasse knarren werkte hij onze zangeres, die net Anarchy in Luysterborgh inzette, buiten.

...

Dat stond dus in de kantlijn van mjin cursus Engels gekrabbeld, het vervolg moet ik nog ergens bij Frans ofzo gaan zoeken.