hoe zit dat
 

wanneer doe je zielig en wanneer heb je echt reden om zelfmoord te plegen?

Ik zelf: ik kan met niemand echt opschieten, me ouders zijn allebei freaks en m'n moeder heeft een ongelooflijk slechte jeugd gehad en dat heeft haar verschrikkelijk onvoorspelbaar gemaakt, heel bitter vooral...
M'n "beste vriend" blijkt... (beetje heel vreemd om uit te leggen, maar hij is iig een ongelooflijke eikel)<-- dus te zijn. Ik heb het compleet verpest op school, het zou best kunnen zijn dat ik homo ben, dat weet ik nog steeds niet...

En soms lijkt het alsof ik helemaal geen gevoel heb, in geen enkel opzicht. (echt niet) Een vriendin heb ik dus niet :D, dat raadde je vast wel.

Da's allemaal niks dat je zegt: WOAH, verschrikkelijk!
Maar ik kan gewoon niks bedenken waar ik wel voor zou willen leven. Niemand weet dit, ik heb het er nooit over ofzo...

Wat moet je daar nou mee

Wanneer doe je zielig:

Als je zit te zeuren om dingen, die je eigenlijk zonder al teveel moeite zelf kan veranderen, maar je wilt het niet proberen.

wanneer heb je echt reden om zelfmoord te plegen:

Als je fysiek/mentaal er zo slecht aan toe bent dat je nog nauwelijks in staat bent om ook maar de simpelste handelingen te doen, zoals praten, plassen, eten, drinken.

ieder geval, dat zijn *mijn* antwoorden op die vraag. Ze zullen verschillen van persoon tot persoon.

Je doet altijd zielig als je zelfmoord wil plegen imho.

Wanneer jij zelfmoord wil plegen getuigt dat van:

1. onvolwassenheid
of:
2. onmacht
of (in zeer zeldzame gevallen)
3. manische depressiviteit

Wanneer het gaat om manische depressiviteit die ook inderdaad is onderkent door een arts, vind ik het een ander verhaal. Maar: dat kan je ook medicijnen krijgen waardoor je gedachten daar vanaf gehaald worden. Dus vind ik het eigenlijk als nog zielig gedrag als je die niet neemt en zelfmoord wil plegen.

Zelfmoord vind ik een zielig excuus om aan je eigen onmacht toe te mogen geven of voor jongeren om aandacht te krijgen.

Hoe dan ook, we zijn allemaal ooit jong geweest, en ik denk dat iedere puber wel eens de gedachte van zelfmoord door zijn of haar hoofd heeft laten gaan. Maar dat laat niet onverlet dat ik zelfmoord zielig en laf vind.

Dat is euthanasie. Dat vind ik een ander verhaal dat zelfmoord. Het komt er beiden op neer dat je jezelf van het leven berooft, maar het is -moreel gezien- iets heel anders.

En hoe zit het dan met chronische depressiviteit, met borderline-stoornis, met andere persoonlijkheidsstoornissen, met schizofrenie?
Mag het daarbij dan wel of niet?

Ik heb geen idee hoe oud jij bent, maar ik vind het nogal naïef om te denken dat alles met medicijntjes opgelost kan worden. Bij een heleboel mensen slaan die medicijnen namelijk helemaal niet aan, of versterken ze juist zelfmoordgedachten (denk aan Prozac)


Ikzelf vind dat je zielig doet op het moment dat je niet probeert een oplossing te zoeken, maar blijft hangen en niets wil veranderen. Of als je na één keer proberen al opgeeft.
In zo'n geval vind ik zelfmoord niet echt een goede keuze.

Maar er zijn ook mensen die écht in een uitzichtloze situatie zitten. Mensen die al jaren intensief aan het vechten zijn en nog geen resultaat merken. Of mensen die zoveel hebben meegemaakt dat hun trauma's bijna niet te verwerken zijn.
En in zo'n geval denk ik: ja, misschien krijgt diegene zo de rust die hij verdient.

...

Er is NOOIT een geoorloofde reden om zelfmoord te plegen.. Je sterft pas als dat de bedoeling is, en dat proces hoor je niet te versnellen, hoe graag je dat ook wil



(zelf wil k t ook, dat weet ik wel.. maar goed, daar ga k t nu ff niet over hebben)

Ok, bij het eerste punt geef ik je absoluut gelijk. Daarbij had ik beter kunnen zeggen 'door een arts vastgestelde depressiviteit of een persoonlijkheidsstoornis'.

Wat betreft het tweede punt sluit ik mij grotendeels aan bij Aragnabite.

ik vind het wel fuckin hard om zelfmoord uberhaupt af te keuren. Het kan best dat je er niks meer in ziet, zonder dat je ziek hoeft te zijn. Zielig doen is als je het doet om aandacht te krijgen, niet omdat je het wil.

En ik vind dat het nergens op slaat om te zeggen dat je pas dood mag gaan als het voorbestemd is, zeg maar. Wie beslist dat? Het maakt toch niks uit wanneer je dood gaat? Je hoeft heus niet te leven omdat dat hoort!

Wie bepaalt in godsnaam waar die grens ligt? En wat ik nog steeds niet snap, waar halen mensen het recht vandaan om te zeggen dat zelfmoord zwak en zielig is? IMHO zijn mensen (in sommige gevallen natuurlijk) heel sterk als ze daar een beslissing over kunnen nemen. En nee, ik weet niet wanneer je gewoon zielig doet, en wanneer het 'serieus' is. Wanneer je een reden hebt. Die grens leg jij zelf, denk na, WAAROM zou jij het doen? Vind je het zielig van jezelf, dat je het wilt doen? Heeft het nut? Heel eerlijk: doe je het voor aandacht, of omdat je niet verder kunt? Zomaar een lijn stellen vind ik raar.. Die is per persoon verschillend.

Ja precies :)

dat vind ik wel heel erg makkelijk gezegd, hou er wel rekening mee dat je mensen met dit soort uitspraken heel erg kan kwetsen. ik wil ook geregeld een einde aan mijn leven maken, maar dat vind ik absoluut geen zielig gedrag ofzo. dat heeft met hele andere dingen te maken. als je echt geen uitweg meer ziet en je voelt je echt zo verschrikkelijk klote, dan is dat gewoon een oplossing die me echt heerlijk lijkt. soms lijkt het wel alsof het leven te zwaar voor me is, ben ook bestwel zwaar depressief verklaart. maar om dit dan zielig te noemen, dat vind ik pas zielig. dat getuigt van weinig respect voor de gevoelens van andere mensen vind ik. en inderdaad met medicijnen valt echt niet alles zomaar op te lossen.ik ben ook aan de medicijnen en mijn arts zegt nu dat het ook best zou kunnen dat geen een antidepressiva bij mij iets uit gaat halen.
desalniettemin ben ik hier nog steeds omdat ik het niet zomaar wil opgeven, ik vecht....
tja, als jij mij dan zielig vindt....