*stukje* verkrachting
 

Ik zit op een verlaten strandje. De zon schijnt fel, maar een koel briesje zorgt voor verfrissing. Ik tuur over het water, waar de glinstering van de zon de kleine golfjes nog net iets mooier maakt dan ze al zijn.

Er schiet van alles door mijn hoofd heen. De ene gedachte volgt de andere al op voordat 'ie verdwenen is. Ik voel me machteloos, als een mier op de wereld, als een gup in een veel te grote oceaan. Ik vraag me af waarom.

Ik vergelijk haar met een vlinder, een vlinder die van bloem naar bloem vloog, maar werd op geslokt door een vleesetende plant. Bijna zeventien was ze. Verkracht. Haar sprankelende, spontane karakter is weggezogen, en heeft plaats gemaakt voor een gesloten, wantrouwende persoonlijkheid.

De wereld is gek aan het worden. Moord. Verkrachting. Schietpartijen. Geweld. Ik word misselijk van de gedachte hoeveel haat zich in mensen kan nestelen.

Ik zit nog steeds op het verlaten strandje. Het koele briesje heeft plaats gemaakt voor een koude windvlaag. Een dot wolken schuift voor de zon. De eens zo mooie, glinsterende golven zijn nu dof en zwart. Ik kijk nog even naar het water en besluit naar huis te gaan.

Thuisgekomen glijden de brokken voedsel als obstakels door mijn keel, en na 5 happen heb ik dan ook totaal geen eetlust meer. Een warme douche zal me misschien wel goed doen, denk ik bij mezelf.
Het warme water klettert minutenlang over m’n rillende lijf. Het laat me weer helder denken. “Je verwaarloost jezelf op deze manier”, zegt een stemmetje in mijn achterhoofd. Het stemmetje heeft gelijk. Ik ga naar haar toe, ze heeft me nodig.

In de auto is alles om me heen een waas, de tegenliggende auto’s schieten als snelle lichtbundels langs me heen. Acda en de Munnik troosten me met mooie woorden. Wat zal ik tegen haar zeggen? Moet ik haar omhelzen, of juist niet? Ik ben bang. Bang voor mijn beste vriendin. Belachelijk.

Ze slaapt. Mijn lief, mijn maatje, mijn alles. Ik aai over haar wang, en geef een kusje op haar voorhoofd. De tijd kruipt voorbij, en het lijkt alsof ze voor altijd zou slapen, net als onze heldin uit een sprookje.
Haar ogen knipperen, en ze ziet me. Lief, zegt ze. Lief, verder niets. Ze pakt mijn hand en knijpt erin. Met mijn hand nog vast valt ze weer in slaap...


Mensjes, ik had een gedeelte van dit stukje al eens eerder gepost, maar nu heb ik heb verder afgemaakt. Gaarne reactie's. (ohja, en mag ik ook nog met dit stuk dan mee doen met de verhalen wedstrijd?)

xxx Mijn*

Nee, meedoen denk ik niet, omdat je je identiteit al bekend heb gemaakt zo....

idd

mag ik een geheimpje verklappen? volgens mij heeft bij de vorige verhalenwedstrijd ook een verhaal meegedaan dat al eerder op het forum heeft gestaan... of was dat bij de columnwestrijd?

Ik dacht al iets te herkennen, al wist ik het niet zeker, maar het kan dus kloppen dat het begin (t/m 3e of 4e alinea denk ik) me bekend voorkwam?

Leuk dat: "Acda en de Munnik troosten me met mooie woorden." mja, ik vind de jongens ook geweldig, daar zal het door komen :)

oke, nu serieus proberen te doen.
wat ik goed vind, is dat je niet te veel doordramt over het feit dat ze verkracht is, maar de gevoelens en sfeerbeelden (van haar vriend) weergeeft.
Na het lezen van de titel was ik namelijk bang voor een rampzalig en veel te cliche verhaal, terwijl ik dat nog wel mee vind vallen.

"de wereld...kan nestelen" hier heb ik gemengde gevoelens over, aan de ene kant vind ik het verschrikkelijk, aan de andere kant hoor het er ook wel weer bij, kun je het niet weg laten ofzo...
vreemd, kan het ook niet uitleggen.

"brokken voedsel" vind ik wat minder geslaagd, al begrijp ik waarom je het gebruikt hebt, denk ik, want het geeft natuurlijk wel doe 'moeilijkheid' van het eten aan.

"klettert" op een bepaalde manier geweldig, terwijl ik er ook wel weer iets tegen heb, maar gelukkig overheerst het eerste.

is het niet 'zal slapen' ipv zou? hmm, maar goed.
ik vind het ook net lijken alsof ze in een ziekenhuis ligt ofzo en ook helemaal niets kan, te zwak is om haar ogen open te houden of bij hem uit te huilen ofzo...

de sfeerbeelden in het begin zijn heel ehh, poetisch, maar misschien toch net iets te , of te geforceerd ofzo (al doe ik zelf altijd precies hetzelfde, misschien nog wel erger, maar bij een ander valt het altijd zo op he ;))

maar goed, een goed verhaaltje, vind ik.
mooi dat je niet te veel doordramt op het verkrachten...

Charlotte

Ten eerste thnx voor het compliment :).

En dat stukje over dat "de wereld...kan nestelen", dat heb ik expres zo "grof" gedaan, heel het stuk is zeg maar dromerig, en met veel beeldspraak geschreven, maar dat stukje laat even zien dat ik ook heus wel oog heb hoe het er tegenwoordig op de wereld aan toe gaat. Verder schaaf ik altijd bij aan een stuk, maar dat in de loop der tijd. Ohja, en het is eigenlijk niet uit het oogpunt van een jongen geschreven, maar uit het oogpunt vanmezelf, misschien moet ik dat "Mijn lief, mijn maatje, mijn alles" veranderen in iets anders, hmm ik zal es kijken. De tijd zal het leren! :D

ik begrijp dat 'realistische' stukje wel hoor, maar het hoort gewoon niet zo bij dit verhaal.
naar mijn mening zou je dat stukje moeten herschrijven of weg laten en het dan in een ander stuk (artikel?) schrijven :)

De laatste alinea suggereert in mijn ogen wel dat het een jongen (haar vriendje) is. hand vastpakken, kus op hoofd etc. etc.
dat soort dingen doe je als vriendin misschien wel, maar dan zou je het niet zo expliciet beschrijven, denk ik, al helemaal omdat ervoor de figuur nog geen geslacht had, zeg maar:)

Charlotte