Liefdesverdriet
 

Mn vriend en ik hebben ruim een jaar een relatie gehad, met ups en downs. De laatste maanden waren het bijna alleen maar downs, het ging best wel slecht tussen ons. Ondanks dat het zo ging bleven we het proberen, gewoon omdat we ontzettend van elkaar hielden en elkaar niet kwijt wilden raken. Het ging soms uit en dan weer aan, vooral de laatste maanden gebeurde dit vaak. We hadden ruzie om kleine dingen en soms leek het ook wel op sleur... Wéér ging ik naar hem toe en wéér deden we niets bijzonders, maar toch bleef ik gaan omdat ik zo van hem hield en nog steeds hou...
Ik maakte het soms uit en belde hem een paar dagen huilend op omdat ik hem zo miste en wist dat hij mij ook miste. Dan kwam het weer goed, voor eventjes dan.
Het ging van kwaad tot erger. Steeds weer kwetsten we elkaar weer, niet opzettelijk, maar we deden het wel. Eigenlijk was het al over, maar we wilden elkaar echt niet kwijt, dus gaven we niet toe.

Nu is het wel echt uit. Ik heb het definitief uitgemaakt, maar nu het dan zo ver is heb ik er alweer spijt van. Ik wil hem graag weer terug omdat ik gewoon weet dat het wel goed kan komen tussen ons, al is het misschien niet nu... Ik hou zoveel van hem en kan gewoon niet zonder hem. Ik ben doodsbang dat hij een ander krijgt en dat hij me dan laat zitten. Maar nu heeft hij er even genoeg van en wil hij het niet nog een keer proberen. Natuurlijk snap ik het, maar ik wil het gewoon niet snappen.
Soms lijkt het wel een obsessie te worden. Ik huil er constant om al krijg ik hem daar niet mee terug.

Op dit moment weet ik echt niet wat te doen, ik voel me echt zo radeloos...

Wie kan me vertellen wat ik nu moet doen?

Het kan raar overkomen, maar probeer hem te leren kennen als een vriend, niet als een 'partner'. Doe dingen met hem die je als koppel nooit samen hebt gedaan. Betrek er desnoods iemand anders bij, die je echt door en door vertrouwt, en die je terug op de grond trekt als je begint te zweven.
Verplicht jezelf om zijn slechte kanten te zien, de dingen waar je je bij een andere enorm aan kunt ergeren.
't Zijn mss rare tips, maar mss ben je er iets mee.

Je hebt het definitief gedaan gemaakt zeg je, wel dit was je keuze. En je zegt zelf dat dit een goede keuze zou zijn, aangezien je elkaar teveel kwetste etc.
Hou je mss aan deze gedacht vast, als je het weer moeilijk krijgt. Ik begrijp je best, een breuk is nooit makkelijk, voor niemand. De ene is blij achteraf, de andere niet. Je zegt dat het al enkele keren uit is geweest, wat is er dan zo anders nu dan de vorige keren?

Misschien is het best als jij eens met hem praat, wat vindt hij hier allemaal van? Wat voelt hij? Denkt hij dat het nog helemaal goed kan komen?
Jullie kunnen beiden nu echt tot een besluit komen, ga je er echt aan werken deze keer of niet? Je moet echt 100% ervoor willen gaan ,anders zal het niet lukken.

Het is ook wel goed nu het uit is ja, maar toch ook weer niet... Ik ben hem nu echt helemaal kwijt. Het voelt ook echt definitief uit, niet zoals de vorige keren.

Zo doorgaan was niets, maar zo zonder hem leven is nog erger :(

Het is een grote stap hoor meisje, besef je dat? Een hele tijd heb je samen alles gedeeld en samen gedaan, ervaringen, gedachten, humor en ga maar door.
Denk je dat je er na twee dagen overheen kan zijn? Nou, ik heb er ook ervaring mee en ik kan dat niet. En nog heeeeel veel mensen met mij.

Je moet dus maar los komen van het samen,wij en ons. Jij bent een individu, hij is een individu en samen hebben jullie het mooi gehad en minder mooi gehad, maar nu zijn jullie uit elkaar en telt je eigen ik. Wie jij bent. Je hoeft geen rekening meer met hem te houden op een andere manier dan het gewone rekening houden met je medemens en een vriend.

Ik weet dat het moeilijk is. Ik kan me nog herinneren dat iedereen zei tegen mij: neem afstand, spreek m niet, negeer m en weet ik t allemaal. En ik dacht: maar dat is helemaal niet wat ik wil! Ik wil gewoon vrienden met m zijn! Misschien is het maar tijdelijk? We moeten toch gewoon vrienden kunnen zijn? Als ik mijn gevoelens gewoon opzij zet? Hij houdt niet meer van me als binnen een relatie, dus moet er voor hem toch geen probleem zijn? etc etc

Nou dat werkte even. Maar toen ook niet. Ik merkte dat ik niet erg opschoot met mijn soort van verwerkingsproces.
Nu heeft ie mij een tijdje genegeerd en heb ik een soort van rust gevonden om alles uit te zoeken. Om mijn gevoelens op een rijtje te zetten om mijn (ex)relatie objectiever te bekijken.
Maarja, het is en blijft altijd moeilijk...

Wat als iemand er na twee dagen wel al overheen is?

dan is dat geen echte liefde geweest.

Dat hoor je mij niet zeggen, maar dat zou ik dan erg knap vinden, maar ik denk niet dat iemand er echt overheen kan zijn in twee dagen. Dan moet het al langer bezig zijn, maar dat is mijn persoonlijke mening..

Ja, dat is zo.
Of het heeft echt niks voorgesteld. (Dit slaat btw niet op dit topic!!)

Misschien als je meteen een ander vindt ofzo, dat je het dan wat vergeet, maar helemaal accepteren lukt niet in een paar dagen, bij mij zelfs niet in een paar weken.

zo herkenbaar:) mooi verwoord en ik ben het ermee eens!
Dat besefte ik ook 2 weken nadat het uit was en dat gaf me zo'n goed gevoel. Jijzelf bent degene die jou leven leidt en daar heb je niemand anders voor nodig. Ja, wel mensen om je heen, maar jijzelf geeft je leven vorm en niemand anders. Toen dat tot mij doordrong voelde ik me echt weer een stuk beter en kwam ik weer helemaal tot mezelf.
succes verder!