ijskoude herinnering
 

Mijn vingertoppen ijskoud.
Overvallen door een plotse trilling,
denk ik aan jou..

De manier hoe je me ooit aankeek,
de gevoelens die je me bekende,
m'n gedachten die je dag in dag uit vulde.

Net zoals de trilling,
waren deze maar momenten,
wegkwijnende gedachten.
Ze vervagen.
Ooit .. zullen ze verdwijnen.

dit gedicht doet niet zoveel met me. het komt vaag op me over.
het loopt niet lekker.

Ik zit nog te twijfelen of die laatste zin hoopvol of verdrietig is. Misschien wel beiden. Het gedicht is wel okay, maar ik vind hem niet super, doet me niet heel erg veel. Zou het bovendien niet mooier zijn als je van trilling rilling maakt? Dat is wat grimmiger, of bedoel je echt trilling?