Wat is dit toch?
 

wat is dit toch?
ik word een beetje gek van mezelf, ben de laatste tijd zo emotioneel, kan echt om kleine dingetjes tranen krijgen. Continu spanning op mn spieren, onbewust mn schouders continu gespannen. Soms wat neerslachtig, denk dan dat er allemaal dingen mis zijn, terwijl eigenlijk alles helemaal goed is, buikpijn,maagpijn, allemaal vage dingen, ben ook snel geirriteerd.
Pubertijd lijkt me een beetje laat, ben 18.
Word er echt een beetje gek van! Ik maak me wel druk om dingen, maar echt onzinnige dingen, maar dat doe ik echt al heel lang, kan dan echt een beetje 'doorslaan' bijvoorbeeld: zaterdag gaan we uit met n hele groep (ja elke zaterdag wel), maar mn vriendinnetje ging mee deze keer, dan heb ik gewoon echt de HELE dag maagpijn van het druk maken, dat er misschienw at gebeurd, dat er iemand aan dr gaat zitten o.i.d. zo'n rare dingen eigenlijk. dan kan ik me daar ECHT druk over maken, of als zij ergens mee zit, ruzie heeft met dr moeder, trek ik me dat ook weer aan,dat zorgt natuurlijk ook weer voor wat spanning. ik wordt er echt gek van, en heb dit eigenlijk als best lang, zeker een jaar. kan zo snel uit mn slof schieten om nix, terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet wil.
Wat kan dat toch zijn?

Puberteit kan best nog op je 17e/18e...of misschien stress oid...
Als je wilt weten wat het is, kun je denk ik het beste even langs je huisarts gaan.

Puberteit kan gerust tot je 21ste doorgaan hoor... Het lijkt me dat je best gestresst bent, maar misschien is er ook wel meer aan de hand. Ga idd eens naar je huisarts, zoals Leonoor ook al zegt, die kan je meer vertellen dan wij hier.

vind het een beetje moeilijk om hiermee naar e huisarts te gaan, want zal dan toch een reden tegen mn oduers moeten zeggen, en dat doe ik eerlijk gezegd liever niet :o .
Ja stress, daar zat ik ook aan te denken, maar waardoor? voor school (VWO) doe ik bijna niets, met mn vriendinnetje gaat alles wel goed,maar maak ik me onterecht wel druk om,om sommmige dingen.

Zeg tegen je ouders dat je oorpijn hebt oid, gewoon iets kleins, als je het echt niet wil vertellen. (Maar als ik jou was zou ik toch een poging wagen, ze kunnen je best helpen en ik kan me goed voorstellen dat ouders zoiets graag willen weten van hun kind.)

Je kan op school natuurlijk ook met iemand praten als je dat makkelijker lijkt.

Een gekneusde kleine teennagel?

Een reden is natuurlijk zo uit de lucht te plukken, wat Andijvie ook al zegt. (Wat zijn we weer eensgezind. ;))

Het probleem met stress is denk ik vaak juist dat je niet precies weet hoe, wie en wat...en het kan natuurlijk ook best iets anders zijn. Om er achter te komen wat het is en wat je er het beste aan kunt doen, kun je denk ik toch het beste eens langs je huisarts. Of idd bv. met iemand op school.

En soms kan je ouders iets vertellen ook erg opluchten, bovendien scheelt er niet over liegen ook een boel, denk ik. Ze kunnen je dan ook steunen ed.

ja, iets verzinnen vind ik dan ook weer zowat, en het tegen de huisarts vertellen is natuurlijk ook niet het gemakkelijkste vind ik!maar echt relex is dit ook niet nee! en als hij me dan naar iemand doorstuurt die nou niets n gekneusde teen te maken heeft krijg je dat weer :p!maar is er niet iets 'algemeens' tegen stress o.i.d.

Mja, rusten is vrij algemeen denk ik, vakantie komt er wel aan natuurlijk :) Maar het zou ook best meer dan stress kunnen zijn, of iets anders.

zou je misschien ook enig idee hebben wat t dan nog zou kunnen zijn :o?

Uit je verhaal maak ik op dat je best een gesloten persoontje bent (kan het mishebben hoor :o). Ik denk dat je het heel moeilijk vindt over bepaalde zaken met anderen te praten en het daarom liever voor je houdt.

Die symptomen die je beschrijft duiden er volgens mij op dat je al die probleempjes en stressvolle gebeurtenissen niet goed kunt uiten. Ik zou je daarom willen aanraden er met iemand over te praten (zoals eerder al werd genoemd;)) en inderdaad even naar de huisarts te gaan.

Ik vind het echter niet zo'n goed idee om daarover te gaan liegen tegen je ouders. Zij zijn er om je te helpen en je hoeft je echt niet te schamen voor je 'probleem' hoor! Ik zou zeggen, praat er ook eens met je vriendin over, zij is er ook om je te helpen/steunen en kan die stress wellicht voor een groot deel wegenemen. Praten lijkt moeilijk maar is in veel gevallen dé oplossing.

ja je hebt gelijk,maar ik weet zelf niet wat de oorzaak is van die stress, dus waar moet ik dan over praten met haar? waar moet ik dan over beginnen? dat is wel moeilijk, verder ben ik niet zo gesloten, dat valt best mee :p! maar in dit geval weet ik niet waarover ik moet beginnen, omdat ik zelf eigenlijk niet zo goed weet waardoor het komt

Tja dat kan ik je niet zeggen, daar zul je zelf achter moeten komen. Wat voel/denk je wanneer je last hebt van buikpijn, spanningen enz? Het heeft misschien helemaal niets met je vriendin te maken, maar zij kan je naar mijn mening wel helpen. Succes!

Begin met uit te leggen hoe je je voelt, wat je voelt. En je kan ook uitleggen dat je echt niet weet waardoor het komt. Misschien kan zij zich wel iets bedenken, dan kunnen jullie daar weer over praten. Mja, begin dus gewoon over hoe je je voelt, en ga vanaf dat punt verder, ze zal je wel helpen denk ik :)

nee,ja ik weet ook niet waar dat van komt, ik denk dan eigenlijk nergens direct an, maar misschien onbewust?
zou het eigenlijk niet zo weten? het lijkt nu alsof ik eigenlijk helemaal geen probleem heb,nu ik er zo over nadenk,maar vraag me dan af waar die klachten vandaan komen!

ja bijvoorbeeld nu..mn vriendinnetje moest weg met dr familie vanwege een verjaardag vanavond, ze zou bellen als ze terug was, ze heeft op dit moment nog niet gebeld, dan ga ik me wel druk maken wat er zou kunnen zijn etc, terwijl er eigenlijk nix hoeft te zijn natuurlijk!maar zo'n dingen zijn het vooral dan

:) thnx, ga dat iig proberen

Ben je bang dat er iets is gebeurd? Een ongeluk ofzo? Of eerder dat ze vreemd gaat? Of allebei? Daar kan je natuurlijk best met haar over praten, je zou haar kunnen vragen altijd op de afgesproken tijd te bellen. Of een sms'je te sturen wanneer het niet lukt, omdat ze nog is blijven hangen oid. Of jíj kan haar bellen.

Ik heb dat ook lang met mijn vriend gehad, was altijd bang dat er iets gebeurd was, maar nu ik er aan gewend ben dat hij zelf vaak de tijd vergeet - en dus ook vergeet te bellen - bel ik hem vaak op ipv hij mij.

ja maar dat vind ik ook weer zo een controle gedrag eigenlijk, en dat wil ik niet! ben niet zozeer bang dat ze vreemd gaat of dat er een ongeluk gebeurd, maar dat ze dr gevoel voor me kwijtraakt, omdat een ex na 1,5 opeens binnen een dag geen gevoel me haard zei ze, zal natuurlijk niet zo zijn geweest,maar dat zei ze wel!heb ik best nog wel 'last' van. En dat kan ze dan ook niet echt bevestigen want gevoel KUN je niet van zeggen hoelang dat duurt.

Daar moet je dus met haar over praten, je bent bang om haar kwijt te raken. En je hoeft haar niet te controleren oid, praten en samen dingen doen kan al helpen dat vertrouwen bij jou terug te krijgen. (Zou dat geen reden kunnen zijn voor die stress? Dat je ex je dus vrij plotseling en raar heeft verlaten? )

ja dat zou zeker een reden kunnen zijn, want het is eigenlijk toen begonnen! Maar wat moet of kan ik daaraan doen dan? met mn nieuwe vriendinnetje erover praten etc? zou dat helpen? maar t kan toch ALTIJD dat t gevoel plotseling weg is? ik ben dan bijv. bang dat ze het met andere mensen echt supersuperleuk heeft, en dand enkt, hmm tis vel leuker zo,hoef hem niet meer zo nodig!

Je persoonlijkheid?

Welcome to my world.

Je bent gewoon onzeker, ookal toon je het niet naar buiten, maar van binnen ben je het wel.

ook last van dan? zelfde dingetjes? wat doe jij eraan?

Ja, helemaal niets, zo ben ik gewoon :(

ik ben ook altijd emotioneel.. zolang ik me kan herinneren...en ik krijg ook tranen...heel snel..bijv bij zielige scénes enzo :D

maar oké de rest heb ik niet zelfde als jou..:)


het komt wel goed , hoor!

Dat hoeft volgens mij niet zo te zijn.

Ik herken mezelf wel in de klachten van de TS. Als mijn vriendin ergens heen moet heb ik soms al hele doemscenario's in mijn hoofd terwijl er nog nooit wat is gebeurd. Dit is totaal niet gerelateerd aan onzekerheid, meer aan een soort obessieve angst gebaseerd op het feit dat ik haar niet wil verliezen, maar misschien is het ook een controle kwestie, ik ben soms nogal een controle freak.

Wat ik eraan doe? Zoveel mogelijk ertegen vechten want het is niet fijn voor jezelf en niet voor je omgeving, je moet het leren loslaten en je beseffen dat je je pas druk hoeft te gaan maken als er daadwerkelijk iets ergs gebeurd.

EDIT:

Ik denk trouwens nooit dat mijn vriendin iemand anders opeens leuker vind maar meer dingen als: 'wat nou als er opeens een enge man uit de bosjes springt'.

Ik las die post over zijn onzekerheid net pas dus, dan kan Gauloises wel gelijk hebben denk ik.

ja dat eerste stuk heb ik zeker ook!heb er gister over gepraat met haar, en dat lucht al wel op,maar neemt natuurlijk niet alles direct weg!