Bang om volwassen te worden
 

Uhm, klinkt vast heel vaag, maar ik ben bang om volwassen te worden. Ik ontwijk mijn verantwoordelijkheden en ik raak steeds dieper in een depressie puur alleen omdat ik het leven niet aan durf. Herkent iemand dit? :s
Ook als ik naar mijn lichaam kijk raak ik zenuwachtig. Ik ben er nog helemaal niet aan toe...
Ik wil weer het meisje zijn die nog geen benul had van het leven en nog durfte te dromen etc. Oké, klinkt vast heel kinderachtig... :bloos:

M.S*

Het is en klinkt niet kinderachtig.. Ik herken het zelf heel erg.

Ik had het er laatst nog met iemand over. Ik zei toen tegen haar dat ik niet graag volwassen wilde worden, dat ik het idee had dat als ik mijn jeugd had geleefd het dan wel welletjes was geweest. Dat ik me niet voor kon (kan) stellen dat het daarna nog 'beter' kan worden.

(*zucht* Sorry het lukt me gelof ik niet goed op dit moment om uit te leggen wat ik bedoel, misschien dat ik straks nog een poging waag, sorry..)

nee klinkt echt niet kinderachtig! dit komt me juist heel bekend voor! ik denk dat iedereen dit wel eens heeft, aan de ene kant wil je zelf van alles beslissen, maar aan de andere kant wil je dat niet want dat is eng. Soms zou ik ook wel graag weer gewoon een meisje willen zijn, beetje onbezorgd leven, enz. enz.

Maar ik voel me dan ook echt angstig en zenuwachtig als ik me bedenk wat ik allemaal moet kunnen etc. Misschien dat dit ook een beetje bij mijn faalangst hoort. :s Het is namelijk zo dat als iets niet goed gaat, ik gelijk opgeef en me terugtrek. Nu verschuil ik me een beetje achter mijn depressie e.d. Ben helemaal niet meer bezig om mijn leven op te pakken, omdat ik gewoon niet durf te leven. :( Pff...'k krijg er de kriebels van...

Vooral nu met die examenperiode hoor je van alle kanten praten over toekomstplannen etc. Daardoor komt alles ineens weer zo dichtbij...

M.S*

Het is helemaal niet kinderachtig! Ik denk dat iedereen dat weleens heeft. Zeker als je in de eindexamenperiode zit, dan komt je toekomst opeens wel heel dichtbij. Je gaat werken of een vervolgstudie doen en dat is allemaal heel belangrijk voor je toekomst. Ik denk dat dat wel te maken kan hebben met je faalangst. Je bent bang om fouten te maken en durft daardoor minder te doen en wordt eerder zenuwachtig. Uhmm, wat je eraan zou kunnen doen? Sorry, ik heb geen idee (misschien dat iemand anders wat nuttigere dingen kan posten)

Zelf zit ik niet in mijn Examenperiode. Uit angst voor de toekomst heb ik me zitten isoleren en ben zelfs helemaal gestopt met school. Dit is een beetje een lang verhaal, maar na een hele moeilijke periode (o.a opname van een half jaar) lukte het me niet goed om weer terug te keren in de maatschappij. Maar om me heen hoor ik van alle kanten mooie toekomstplannen. Aan de ene kant word ik daar zenuwachtig van, maar aan de andere kant verlang ik ook naar een mooie toekomst. Ik ben gewoon bang voor zulke grote veranderingen en denk heel negatief over mezelf. Bijv. Ik kan het toch niet etc.

M.S*

@ magicstar: Ik herken mezelf eigk vrij goed in dit verhaal. Ik pm je zeker trug (met stukjes van deze topic dan, da maakt het mij makkelijker ;) )

Groetjes Magicflower

Ik herken die angst ook , het is inderdaad een angst om meer verantwoordelijkheden te krijgen die je nog niet aan kunt en ook angst voor de toekomst. Het is abslouut niet vreemd! Het beste wat je voorlopig kunt doen is denk ik om zoveel mogelijk dag voor dag te leven. Niet te veel naar de toekomst kijken als je daar nog niet aan toe bent. Juist als je je er druk om maakt wordt het steeds moeilijker en ook steeds enger. Je kunt beter gewoon nog even afwachten. Er komt vanzelf wel een moment waarop je weet wat je wil en wat je kan. Die verantwoordelijkheden moet je denk ik zien als iets waarvan je nu de tijd hebt om daar mee om te leren gaan. Als je nu je verantwoordelijkheden nog niet neemt dan geeft dat niet, je kunt nu juist gaan kijken welke verantwoordelijkheden je wel en niet aan kunt. Het is soms eng en je moet soms over een drempel heen durven te stappen, maar las het nu fout gaat is er nog niemand die je er raar op aankijkt hoor!! (zegt mijn moeder altijd :) ;) )

*enorme herkenning* als ik bijvoorbeeld denk over een baantje, ik durf niks, ik ben zo ontzettend bang voor de verantwoordelijkheid. kassawerk? en als ik dan een keer te weinig terug geef? en als er een boze klant komt?? enz.

ik ben ook zo ontzettend bang voor de toekomst, voor die dag dat ik ineens zelf mijn zaakjes moet regelen, dat ik zelf mensen moet bellen, zelf de verantwoordelijkheid moet nemen en me niet meer kan verstoppen. en het liefst wil ik dan schreeuwen *mensen, ik kan dit niet, ik wil dit niet, zet asjeblieft de tijd stop* maar dat gaat niet, en dat geeft weer zon machteloos gevoel...

Volwassen worden is inderdaad niet zo leuk als het wel lijkt als je nog kind bent. Toch wel grappig dat men als kind reeds 'groot' wil zijn en als het moment dan eindelijk aangebroken is, men terug wil gaan in de tijd.

Sommige mensen lijken moeiteloos door het leven te fladderen, maar dit is niet zo. Iedereen heeft zijn moeilijkheden, zijn angsten en onzekerheden. Sommige mensen kunnen daar beter mee om dan anderen. Jij lijkt me nu te vluchten, terwijl dit het allemaal nog erger maakt, volgens mij.
Je vlucht van een angst, een angst omdat het onbekend is.
Verwacht niet te veel van jezelf, je kan maar stukje bij beetje omhoog klauteren. Het geeft niet als je eens een fout maakt of zelfs als het helemaal verkeerd loopt. Je kan tenminste zeggen dat je het geprobeerd hebt, op welke manier dan ook.

Heb je nog tijd nodig eer je kan 'beginnen', neem die tijd dan. Maar stel het ook niet te lang uit, dit vergroot volgens mij enkel je angst. Leer je angst kennen. Ben je bang voor die verantwoordelijkheden of ben je bang dat je niet zult slagen om met die verantwoordelijkheden om te gaan? Wat vind je er dan zo erg aan? Vergelijk je je misschien wat teveel met leeftijdsgenoten?

Volgens mij maakt het geen verschil hoe je er geraakt, als je er uiteindelijk maar geraakt!

Veel moed, bekijk alles eens stuk per stuk.
Zet je plannen op papier, wees concreet.
Als je alles op één hoop gooit wordt het enkel nog een groter kluwen...

Ben je realistisch in je plannen?

Beschrijf ze anders eens hier.

En..er iets niets mis aan dromen. ;)

Ben je bang om volwassen te worden? Snij dan je polsen maar door. (Y)



Klinkt heel erg bot, maar dat is waar het op neer komt. Je kan je er wel tegen verzetten maar volwassen worden doe je TOCH WEL. Wegvluchten heeft geen zin, neem eerder je verwantwoordelijkheden aan en je zult zien dat het helemaal niet zo erg is als dat je dacht.

ja hoor, dat kun jij nu heel wijselijk zeggen, maar zo simpel ligt het niet... magic_STAR post dit niet zomaar... ik bedoel, als je met zo'n boodschap komt, post dan niks... polsen doorsnijden is geen oplossing! voor niets niet.

@magic_STAR... ik wil ook zeggen dat het zeker niet kinderachtig is... je gevoel heeft niks met kinderachtig te maken toch? ik herken je gevoel wel... en begrijp dat het vervelend is... want het is toch iets waar veel mensen het over hebben... het gaat altijd over later later later... terwijl je het liefst zou hebben dat de tijd stil zou staan... zodat er maar geen nieuwe dingen in je leven komen die weer verkeerd kunnen gaan... misschien begrijp ik het verkeerd.. maar dat is het gevoel dat ik er bij heb.. misschien klopt het met jou gevoel...

sterkte.... *knuff*

Dat herken ik ook heel erg. Ik wil zelf alles beslissen, alleen ik loop weg voor mijn verantwoordelijkheden. Bijv. het slikken van medicijnen, ik kies ervoor om ze niet te slikken, uit angst voor de werking ervan, wat zal het met me doen? etc. Terwijl er ook een deel van mij weet van: die medicijnen heb je nodig, het kan je helpen etc. Toch word ik zo heen en weer geslingerd tussen gedachten dat ik uiteindelijk of géén keuze maak (is ook een keuze :o ) of me terugtrek. Ik durf dus eigenlijk niet voor iets te gaan...

Ja, idd...doodeng :(

Stom eigenlijk. :p Dat had ik ook. Nu moet ik wel zeggen dat het eerst wel goed met me ging. Ik was echt op weg naar zelfstandigheid, maar na mijn depressie ben ik nooit meer de oude Magic_STAR geworden. Bang voor het leven, bang voor contacten, bang voor elke verandering... :(
Ik heb wel ontzettend veel meegemaakt, maar ipv daar kracht uit te putten zit ik mezelf in een hoekje te drukken doordat ik gedachten heb als: je kan het toch niet, kijk hoe goed zij het voor elkaar hebben... :s

Nou zo gek is dat nog niet wat jij hier zegt. Ik heb namelijk idd héél lang met zulke gedachten rond gelopen (en ook dingen gedaan :bloos: ), maar het punt is dat ik helemaal niet dood wil. Ik wil leven, alleen durf ik niet te leven. :s Ik snap het zelf ook niet hoe dit nou kan, maar het is zo... :o

M.S*

Ouder worden sucks, dat is een feit (voor mij in ieder geval) ik werd vroeger ook gek als ik ging nadenken over later, en als ik oud ben, en niet meer op school zat. Daar ben ik nu 100% mee gestopt, ik probeer gewoon niet te denken aan dat soort dingen en me gewoon mee te laten nemen door het leven, ik doe nu wel examen, maar ik zie het niet meer als het einde van iets( je school tijd) maar als een test om te kijken hoe ik er nu voor sta. Misschien werkt dat niet voor iedereen, maar bij mij werkt het gewoon het beste als ik me gewoon focus op de positiefe dingen. Maar in iedergeval nog good luck in zoektocht, en probeer niet te zwichten voor de druk, en als je daar moeite mee hebt, zoek dan zo min mogelijk druk op.

Het is idd beter om je te focussen op het moment en daar het beste van te maken. Het vervelende bij mij is alleen dat ik geheel uit de maatschappij ben getrokken en nu mijn weg weer moet vinden. Ik kan dat maar moeilijk accepteren en leef nog heel erg met vragen zoals: Is dit echt gebeurd? Ben ik nu echt gestopt met school? Hoe is dit mogelijk?
Mijn vrienden zie ik opgroeien tot volwassen mensen die een mooie toekomst tegemoet gaan. Daar had ik ook bij willen horen. Ik leef dus eigenlijk nog heel erg in het verleden. De eerste stap voor mij is om eerst terug te keren in het heden en me goed te realiseren hoe alles ervoor staat en me dan pas druk te gaan maken over de toekomst. Doordat ik nog steeds kijk naar hoe alles zou zijn gelopen als zus en zo, zie ik dat ik enorm achterloop waardoor de angst steeds groter wordt. Het is lastig... :(

M.S* (suc-6 met je examen, ik geloof in je :) )

Oh jezus, je gaat het toch niet serieus opvatten?

Blijf maar gewoon leven, das veel beter. (Y)

Kijk, ik snap je situatie. Heb er zelf ook een beetje in gezeten. Voor mij was het eng, en leek het alsof er vééls te veel verantwoordelijkheden waren.. Maar wanneer je die verantwoordelijkheden opeens aanpakt.. Blijkt dat je eigenlijk veel vrijer bent dan je denkt.. Ik kan momenteel weinig zeggen wat je dit doet geloven, behalve dan dat je het maar eens moet proberen. Dat is makkelijk gezegd, i know, maar toch wilde ik het zeggen.. Want het is echt niet zo erg als het lijkt hoor, die verantwoordelijkheden.. Want wanneer je er niet voor uit de weg gaat 'verdwijnen' ze, en hou je je er ook niet meer mee bezig.. In feite ben je er nu meer mee bezig (door te vluchten) dan als je ze aan zou pakken.

Je hebt gelijk. Ik weet het allemaal ook wel, maar ik ben doodsbang. Klinkt wsch erg overdreven, maar ik ben werkelijk heel erg bang. Ik loop me nu zelfs al wekenlang op te sluiten in mijn kamer en heb geen sociale contacten meer (dankzij mezelf!).

>> Ik leef, maar besta niet << Zo voelt het... :(
Door mezelf zo terug te trekken, maak ik de situatie erger dan het is. Ik weet het allemaal en toch ga ik keer op keer al mijn verantwoordelijkheden uit de weg. (n) slecht, slecht, slecht...

M.S*

Ik kan je wel begrijpen denk ik, het lijkt mij best wel vervelend als je het hebt.
Maar goe, wat bij mij helpt als ik problemen heb is.... naar God gaan. Je kan naar de kerk gaan en als je dat niet wil of mag (dat kan ook) kan je ook gewoon op je kamer bidden.
God geeft mij zekerheid en troost mij altijd, ook helpt hij me met mijn problemen, meestal niet direct, maar hij helpt wel.

Help je nog wat vaker herinneren aan je eigen sig, dat lijkt me een goede strategie. Verder moet je misschien je horizon iets dichterbij leggen: wat minder ver vooruit kijken, en in plaats daarvan op korte termijn steeds kleine verantwoordelijkheden op je kunnen nemen.

hier hetzelfde... :S vroeger toen ik nog een echt kind was, leker volwassenen alles zo goed voor mekaar te hebben... ze waren nooit onzeker over zichzelf en hadden alles goed geregeld... daarom wilde ik zo graag volwassen worden... helaas is dit niet zo, volwasenen hebben nog steeds angsten en onzekerheden... jammer, want ik wilde er weleens vanaf komen... :(

herken het ook wel hoor. alleen heb ik het niet zo erg denk ik.
en ik vind het helemaal niet raar ofzo, ik bedoel er wordt zo veel van je verwacht.. pff :(

Klinkt niet overdreven, kan me best voorstellen dat je doodsbang bent. Sociaal isolement is ook niet erg, mits je dat zelf nódig hebt. Heb zelf ook een flinke tijd in een self-imposed sociaal isolement gezeten een paar jaar terug, en ben in een half jaar heel wat jaartjes ouder geworden psychisch. Heb mezelf ook haast totaal ontknoopt, en het leven gaat veel makkelijker en beter nu. Als je het nodig denkt te hebben is er niks mis mee. Maar als je dat niet zeker weet, zoek dan tóch contact op. Evt ga je met jezelf aan de slag en doe je ondertussen gewoon leuke dingen met anderen ookal hou je de diepere dingen verborgen. Want het grote nadeel van een isolement is dat je geen aandacht meer krijgt, en dan kom je in een negatieve spiraal te zitten waar het héél moeilijk is om uit te komen. Dus dan zit je nog dieper in de shit zegmaar.

Oftewel: Ga even met jezelf aan de slag. Wat wil je met het leven, wat wil je met jezelf, waarom wil je dat, waar ben je bang voor, waarom ben je er bang voor, waar komt het door, hoe kun je het oplossen..

Ik weet zeker dat het je lukt hoor (Y)

Ik wil wel volwassen zijn maar ik moet eerst nog een paar dingen doen voor ik dat ben.

Ja, wat dacht je van iets zinnigs uitkramen.

Idd :D (y)

dat heb jij nooit gedaan voor je 18 was dus moet je niet tegen mij zeuren

Hoor je dat meid? Vouw je handjes en ga op je knietjes zitten en bid tot god, hij helpt je er wel even vanaf. God de wonderdokter.
Kan je van alle probleempjes genezen :eek:

als die bestond

Warrior zegt dat het hem helpt, niet dat iedereen ermee geholpen is, dus lach anders eens jezelf uit.

Ik heb lopen nadenken. En ik geloof dat ik zelfs bang ben om gelukkig te zijn... :s
Dit zou in ieder geval kunnen verklaren waarom ik me loop af te zonderen, mijn medicijnen niet slik, mezelf loop te pijnigen, zit te kloten met eten etc. Kortom, waarom ik mijn leven kapot loop te maken. (Ow, en niet te vergeten waarom ik geen hulp aanvaard terwijl ik daar wel om schreeuw als het ware)
Daarnaast zit ik nog in de pubertijd en zit daardoor nogal in de knoop met mezelf. Allerlei emoties/gedachten doen me twijfelen, maken me onzeker en zelfs angstig. Pfff....chaos!!

Liefs M.S.*

hey,

Ik heb niet je hele topic gelezen,srry :bloos:
Maar wou ff zeggen (wat vast al heel vaak is gezegd) dat het niet kinderachtig is.
Ik heb het zelf ook weleens, was ik maar weer dat kleine meisje zonder al die zorgen.
Het gevoel en wil echt volwassen te worden komt vanzelf wel denk ik. Doe alles in je eigen tempo, het komt vanzelf wel. Als jij ergens nog niet klaar voor bent doe je het gewoon niet.

zucht, wat ik nou echt wilde zeggen is er geloof ik niet helemaal uit, maar iig veel strekte enzo :)

xx mir

Heb de hele topic ook niet gelezen...
Maar ehm, is dit niet gewoon angst voor het onbekende?
Daar hebben denk ik heel veel mensen last van.....

TIPJE; zorg dat je niet over al je hersenspinsels na gaat denken, of iig niet teveel....dan blijf je erin hangen.....

Laat het schip maar varen, en zie maar waar het strand....

Grtjs.

Ik herken dit wel...

zat toevallig daarstraks nog te denken... vanaf nu is het alleen nog veel werken en naar school weer in september... En dat voor de aankomende 4 jaar... Mijn rustige relaxte leventje is over dan... het wordt alleen nog hard werken... en tegen de tijd dat ik klaar ben met school...
Ik ben gewoon bang dat ik heel weinig tijd over ga houden om nog leuke dingen te doen... gewoon voor ontspanning enzo... het lijkt dus net of mijn leven van nu af aan alleen nog uit hard werken bestaat *slik*

Volwassen worden en je toekomst... hmmz...

Weet je...
Je zult het kunnen ontspannen extra waarderen na een periode hard werken/leren. En daardoor zul je er ook meer van genieten. ;)

M.S.*

Ok, ik probeer het zo min mogelijk aanvallend over te brengen:
Dit vind ik toch zo achterlijk....


"bang om volwassen te worden"... Leef je leven zoals je het fijn vindt, doe dingen die je doet, en vanzelf word je ouder en wijzer. Als je dat volhoudt (dingen doen die je wel goed en leuk vindt) dan is dat (y) en heb je niks om bang voor te zijn, want die dingen doe je gewoon niet.

En dat mensen zo achterlijk zijn dat het alleen om werken en dergelijke draait: ha - ha je bent een slachtoffer van de maatschappij.

Ok ok, dit is waarschijnlijk heel way off topic van wat de rest denkt, vergeet de reactie en reageer vooral niet, denk er een minuutje over na en ik ben ook weer tevreden. Dank u.

Ik wil toch ff reageren (hopelijk vind je dat niet erg :o ).
Je hebt een hele nuchtere blik. Jij deelt dingen in 2 categorieen, namelijk dingen die je wel/niet leuk vindt. Toch is het niet zo simpel. Angst kan zelfs in de weg staan als je datgene waar je angstig voor bent wél leuk vindt of wilt doen. Juist daarom is het zo frustrerend. Iemand die niet naar buiten durft die wil mss wel naar buiten, maar door emoties/gedachten gaat dit niet. Mss moeilijk te begrijpen voor mensen die daar niet last van hebben. :confused:

Volgens mij vind je het achterlijk omdat je al verder staat in je ontwikkeling en reeds ingezien hebt dat het niet enkel om materiële dingen draait. (Sommigen zullen nooit zo ver geraken...)

Jouw waarheid klinkt mij ook heel waar in de oren, maar daarom is hij nog niet waar. ;)

Bang om oud te worden, de toekomst in te gaan en de wereld te zien? Nee.

Bang om mijn onbezorgdheid kwijt te raken en bang om lichamelijk af te takelen? Ik sta doodsangsten uit.

Je moet het niet zien als pure opdeling in "niet leuk" en leuk". Dat is een afweging die je maakt. Ik heb het er gisteren nog met een vriend over gehad. Hij wilde naar een concert, maar door een angst om met bepaalde mensen mee te moeten rijden, werd hij misselijk een uur voordat hij moest gaan, heeft afgebeld en is even het huis uitgegaan ergens buiten in de natuur gaan zitten. Volgens mij precies een voorbeeld wat jij beschrijft. Dat is ook frustrerend, en mijn idee, is ook geen oplossing voor dat probleem, maar slechts iets waar je heen 'moet' werken. Angsten zijn vaak niet reeel. JE durft niet in de auto te stappen, want je kan een ongeluk krijgen (kans 1/10000000). JE durft niet in het vliegtuig want hij kan neerstorten (1/1000000). Je bent bang voor spinnen want...eh...ze zien er eng uit? (1/1? ;)).
Ik weet dat er veel mensen zijn die niet zo rationeel kunnen denken en dus niks aan zo'n gedachtenstroom hebben...dat is lastig, daar heb ik niks op te zeggen, helaas :)

Ah toch wel enigzins... Live with the flow. Geniet van het moment NU, ga je niet druk maken om wat er aan het einde van de week gaat komen, want je verneukt je hele week, vanwege 1 moment aan het einde van de week? Wat schiet je daar mee op? Geniet nu, en nu, en nu, en nu. Zo heb je al 4 keer een nu genoten, samen een langere periode. Plak ze achter elkaar, en je geniet een hele week, maand, jaar! Natuurlijk heb je mindere momenten, maar blijf daar niet onnodig lang mee bezig, en ook niet van te voren. Als je zo denkt (denk ik), dan ben je niet bang om volwassen te worden, dan overkomt je dat, terwijl je het misschien niet eens doorhebt.

edit 2: Wil je het nu fijn hebben? Maak het nu fijn. Waarom zou je niet gelukkig willen zijn?

phensicske: Ik denk niet dat het een mate van "hoe ver je bent in je ontwikkeling" is. Het is een andere manier van kijken, niet direct 'verder' te noemen. Zelf veracht ik de Ikea-consumentencultuur en werken-werken-werken. Als je geluk afhangt van wat je hebt, en je niet je geluk kunt maken met de dingen die je hebt (subtiel verschil van woordvolgorde e.d, maar groot verschil van betekenis), dan dan....dan moet je dat lekker zelf weten, maar het is iig niet de enige manier van leven. Veel mensen komen ook in de problemen in die cultuur, burn outs en te grote stress etc etc zijn niet onbekend.

"Mijn waarheid" moet je even vervangen door "mijn visie", dan zie je ook dat ik hier niet de absolute waarheid probeer te verkondigen, maar slechts mijn visie.

Ja maar hoe ga je iemand leren zo te denken? het klinkt heel makkelijk maar dat is het niet.
Ik heb zelf geen angst om oud te worden maar heb wel een andere angst waar ik soms veel last van kan hebben. Dat is overgeven, ook als ik andere mensen dat zie doen. Klinkt een beetje aanstellerig maar op het moment dat iemand in mijn omgeving meldt dat ie misselijk is ben ik weg. Mensen begrijpen deze angst niet en zeggen, jamaar je gaat er niet dood van en het lucht op. Ja, ik weeeeet het en die angst vind ik zelf ook ontzettend irritant maar op zo'n moment is dat sterker dan ikzelf ben, ik heb er geen controle over. Ik heb er ookal veel mensen gekwetst met mijn reactie.
Op het moment dat je zo'n angst voelt kun je niet meer ralativeren en dat maakt het zo moelijk ervan af te komen of rationeel te denken.

Ik doelde op je persoonlijke ontwikkeling, de ontwikkeling van je denken, de denkwijze. Om een visie als de uwe te hebben moet je evolueren en sommigen blijven hangen en geraken nooit zo ver. Maar da's dan mijn mening daarover, ik vind het dus wel dieper, verder...maar daarom beweer ik nog niet dat het beter zou zijn. Te ver denken is bv. ook niet altijd goed...

Behalve dan dat ik je visie iets anders interpreteer kan ik er me goed in vinden.