Elementen van de onmogelijke liefde.
 

Ik weet niet of het hier wel past, maar ik meen ergens eens gelezen te hebben dat er bij iedere onmogelijke liefde uit een boek of film bepaalde zaken of thema's steeds weer terugkeren. Iedere onmogelijke liefde heeft iets filosofisch, ze bevat steeds iets waardoor je weet dat het niet kan duren. Het element van eindigheid of fatalisme zit er steeds in, maar.... hmm, ik weet ook niet precies wat ik hiermee wil zeggen of bereiken, maar snappen jullie een beetje waar ik naartoe wil?

Kunnen jullie onmogelijke liefde op een soort filosofische manier beschouwen en ontdekken welke elementen zich iedere keren weer herhalen?

nee :P

Ik snap dit kan mischien iets duidelijker?

je bent gewoon lelijk

Dat kan een kenmerk zijn van één der geliefden van een onmogelijke liefde, maar het is in feite vrijwel nooit het probleem waardoor de relatie geen doorgang kan vinden. Het probleem is vaak buiten de twee geliefden, die zelf wel willen, maar bijvoorbeeld niet mogen van hun omgeving.

sorry van "je bent lelijk". Weet je wat het volgens ons is. Echte liefde is bijna niet te vinden. Er zijn altijd dingen waar je je aan ergert of er gebeuren dingen in je leven waardoor het stukloopt. Liefde is een moeilijk begrip. Je moet gewoon heel goed zoeken naar de juiste persoon. en nog bedankt voor je reactie.

Groeten thuis

Dikke kus

je maten

Wat bedoel je daarmee, als je het even in een direct antwoord op de vraag van de topicstarter formuleert?

romeo & julia = voorbeeld van onmogelijke liefde.
maar WTF wil je hiermee bereiken?

er zijn geen elementen die steeds hetzelfde zijn en er is niks filosofisch aan. Het werkt gewoon bijna nooit. Liefde is maar een raar iets!!!

Er is iemand die vind ik heel leuk.

Maar als ik hem op straat tegen kom word ik zo misselijk, dan duik ik ogenblikkelijk een of andere winkel in.

Absurd.

Liefde is zeker wel te vinden, maar duurt nooit eeuwig.

En dat is gek, omdat andere banden wel een leven lang kunnen duren, zoals bijvoorbeeld een hechte vriendschap of een goede relatie met een familielid. Waarom zou het met een lover dan niet een leven lang kunnen duren?

Omdat dat niet bevorderlijk is voor het overleven van de soort.

Liefde is per definitie eeuwig, anders noem je het geen liefde.

Mee eens.

Hmm, krijg je dat verhaal weer inderdaad. Daar zit wel een kern van waarheid in, maar ik denk toch niet dat het helemaal klopt. Zoveel mogelijk vrouwen bezwangeren is goed voor de voortplanting, maar al die kinderen zouden dan zonder vaderfiguur op moeten groeien(die is bezig met nieuwe nakomelingen). Daardoor ontbreekt toch een deel van het man-worden voor het kind denk ik. Op termijn zou dat er voor kunnen zorgen dat mannen dan juist hun kinderen op gaan voeden, dat de drang naar voortplanten wordt ingetoomd door het verlangen om liever een paar 'goede' kinderen te krijgen dan om een hele kudde tuig achter te laten als je sterft. Zonder fatsoenlijke nakomelingen zou het hele voortplanten nog nuttelozer zijn dan het nu is omdat de soort zich dan niet ontwikkelt. Vooral in deze tijd waarin eigenlijk niemand meer tijd heeft om een kind op te voeden lijkt een goede relatie tussen de ouders onderling belangrijk voor het welzijn van een kind. Gaat het om kwantiteit of kwaliteit?