angst voor de stilte?
 

Zijn mensen bang voor de stilte? Zoeken mensen naar rust buiten zichzelf?
Wat gebeurt er als je je innerlijke stilte binnengaat en waarom is dat voor veel mensen zo moeilijk?

Waar heb je het over?

Ik heb het over de mens die bang is ''zijn ware ik'' te ontdekken.
Worden wij vanaf het moment dat we geboren worden,niet gekneed en in een bepaald keurslijf geduwd? Daardoor raak je het contact met je innerlijk kwijt..en er is zoveel angst om dat te ontdekken. Een mens wil graag bij een groep horen en doet zijn best om aan de eisen van die groep te voldoen. Je zou eens verstoten kunnen worden!
Ontdek je je ware ik,dan leef je volgens je eigen innerlijke wijsheid en ervaar je eenheid met al wat leeft.

Ja ik ben er ook wel bang voor maar als ik het wel een keer beleef vind ik het heel prettig.

Maar waarom is er die angst?

Hehe, dat hoef je niet zo zweverig te bewoorden.

Weet jij het?

boek: dr.phil - self matters (y)

ochjee hebben we weer zoeen die denkt dat individualiteit spiritueel is. je spreekt jezelf lekker grandioos tegen imho door tegelijk te spreken over individualiteit en antigroep, en dat je juist zo eenheid ervaart...
leve het schaap.

Lmao...

bij de groep willen horen hoort bij je ware ik

Wijsheid en een mening haal je uit je omgeving. Een baby heeft niet over alles een mening, die analyseert gewoon.

En het probleem is dat we denken dat er dingen zijn die niet bij ons ware ik horen. Het probleem is dat we denken dat er een probleem is.

hmm. mja.

Ja, om je ware ik te ontdekken moet je je ego opofferen omdat je dan pas tot de liefde die je bent kan komen . Voor liefde is veel moed nodig.

Ik denk dat je me verkeerd begrijpt. Door los te komen van de angst om ergens bij te horen,word je jezelf..dat zelf is liefde..
Liefde voor al wat leeft...juist geen schaap meer zijn maar het ZELF volgen kan de angst laten verdwijnen. Je bent dan geen individu meer dat zich afgescheiden voelt maar je lost op in al wat leeft zonder afhankelijkheid/angst.

Bij de groep willen horen,hoort bij je ego,dat is niet je ware ik.
Juist dat ego zorgt voor angst en afgescheidenheid en haat. Want de groep/godsdienst/overtuiging enz waar jij lid van bent is goed,de ander is fout. Dat heeft niets met liefde te maken...

Alleen liefde hoort bij je ware ik...en ik bedoel niet de afhankelijke/angstige/verslavende liefde. Maar dat weet je wel.. ;)

Ons ego creeert het probleem maar dat is juist illusie

ja.
je moet los komen van de verkeerde groepen. van je ouders loskomen, als er een jezus rondloopt.
SCHAPEN ZIJN HEILIG! schapen zijn niet slechts een kudddedier maar ook nog dat dier dat in de juiste kudde leeft, de zachtmoedige nietoordelende kudde. dat is hun aard en ik wil een schaap zijn, en juist doordat je weet dat je van God en zijn groep bent, kan ik zelfstandig zijn!
een en al onzin. het is een gewoon verlangen. daar is niks mis mee integendeel. ik vind per se een niet zich aanpassend individu te willen zijn pas ego. wat wel weer ellende brengt, is gehechtheid.
maar dat is in het geheel niet hetzelfde als de wil bij een groep die bij je past te horen dat is.
nonsens again, het mag dan wel de diepste bron zijn van alles wat wij kunnen benoemen, maar ook andere dingen horen bij ons, ongeacht of ze in de diepste bron uit de stof liefde komen...
beschouw het als een prisma of als een chemische oplossing, en die kan vervuild zijn ofzo, of van hoge en lagere kwaliteit zijn.

Och jeetje, dit gaat weer wat worden..

copy/paste van Rousseau? Foucault?

misschien willen mensen hun ego niet opgeven omdat in die ego hun leven zit zeg maar. ik bedoel, als je jou mag geloven, dan ben je oneindig gelukkig, pure liefde, zodra je de moed kunt vinden je ego op te offeren.
maar zodra je dat doet, wat blijft er dan nog van je "leven" over? erg weinig. ik zie niet zo wat je met een "eenheid met het collectief" kunt, ik zie niet wat je er aan hebt om "in je eentje liefde te zijn". Waarom zou ik "mijn ware ik" willen zijn?
Ik houd van de wereld die ik om me heen ervaar (denkt te ervaren?). Misschien lijdt ik wel, en hoewel pure haat zeldzaam is, heb ik ook ruzie, maar tegelijkertijd ben ik ook gelukkig. volgens jou kan ik stukken gelukkiger worden, maar dat geld alleen als ik het al ben geworden. zolang ik niet op jou manier inzie dat ik nu ongelukkig ben, ben ik gelukkig.
bovendien ben ik van mening dat ongeluk maakt dat je geluk waardeert. Mu zei ergens dat hij blij was met de korte perioden dat hij ervoer wat jij beschreef, misschien is het daarom wel dat je je zo weinig "een voelt", omdat het anders iets normaals wordt, zodat het geluk er af gaat.
En overigens: zodra we niet meer ergens bijhoren, zijn we redelijk ten dode opgeschreven, misschien dat dat ook wel een reden is dat niemand het op wil geven. niemand kan zonder iemand anders. baby's die niet in zo'n keurslijf worden geduwd, zoals jij opvoeden noemt, gaan dood door gebrek aan aandacht.

Ego in het leven? Ego is de dood.
Ja dat klopt wel ja.
overblijven? dan krijg je het ware leven.
ik wel, leve de eenheid tussen alles, alles is verbonden.
wil je de waarheid niet zijn? ik wil mezelf wel kennen hoor.
het klopt dat je ook ongeluk moet kennen om waar geluk te kennen, daarom lijd je nu, dat kan veranderen...
Ik vind het niet erg om ergens bij te horen integendeel :)

nou, op zich wil ik mezelf best kennen ofzo, daar niet van. het punt is dat ik het een schrikbeeld vind als je de hele dag een beetje gelukkig zit te zijn.
stel, je wordt verlicht ofzo, je hebt je ego opgeofferd, en je ziet dus dat je deel uitmaakt van een of ander collectief...
nou fijn. wat kun je dan? een beetje de hele dag voor je uit zitten kijken, mijmeren over het collectief? terug naar je vrienden kun je niet meer, terug naar je leven gaat niet, want je ego heb je opgeofferd. je bent dan misschien iemand die de waarheid weet, maar die iemand is niemand meer. die iemand is wat mij betreft zo goed als dood. Hij kan niks meer, hij heeft geen doelen meer want hij is gelukkig, hij is niet gelukkig want hij is nooit ongelukkig.

jij zegt dat ik NU lijdt. maar ik ervaar het helemaal niet als lijden. kunnen jullie fijn zeggen van: "misschien ervaar jij het niet, maar ik vertel je, al die slechte gedachten in deze wereld maken dat jij lijdt." maar als ik het dan niet als lijden ervaar, waarom denken jullie dan dat ik lijdt?

wat bedoel je nu met ego is de dood?

Tja ik weet ook niet hoe je erbij komt dat liefde en geluk een toestand van apathie is... het is vrede dat welzeker ja.
Maar door geluk ga je juist vanuit die vrede dingen doen die bij je passen, je gaat goed doen automatisch en spelen en werken.

het zijn juist mensen met een groot ego waarvan iedereen denkt:jezus die gast denkt echt dat ie alles is daar hoef ik niet mee om te gaan. de nederigen en blijen, die wilt iedereen als vriend.

waar haal je dat vreemde idee toch vandaan?

kan je ook zeggen over die mensen, jij vind ze dood, zij ervaren leven.

Citaat:

wat bedoel je nu met ego is de dood?

nou kijk eens naar een stukje nedeirgheid op aarde:spelende kinderen. hebben geen echt ego spelen gewoon blij. dat noem ik leven. kijk nu eens naar een grijze stad met allemaal kakkers die zichzelf heel wat vinden en als zombies hun werk doen en Geld dienen... dat noem ik dood.

ehm ik had het over 2 verschillende tegenovergestelde soorten mensen.
Wat is jouw definitie.
Helemaal niet. Het is juist zo dat depressieve mensen een stuk minder emotie ervaren. Voor een gelukkig mens daarentegen is het leven werkelijk kleurrijk veranderend leven. voor een ongelukkige maakt het niets uit of hij met vrienden aan de bar zit of op het strand ligt of op een berg beklimt. hij voelt er niks bij het is allemaal even rot.
een gelukkig mens ervaart juist al die ervaringen optimaal en vol verschil. geluk is niet als een bepaalde kleur licht. geluk is als de helderheid van ons zielelicht als ik ff aan beeldspraak mag doen.
en dat licht kan zowel helder zonsondergang rood als mooi helder soft blauw zijn als zacht groen. ter vergelijking, een ongelukkig mens is donkerrood en donkerlelijk verf blauw en donkergroen alsof je naar chemie zit te kijken. dat is voor de meeste mensen allemaal 1 pot nat, het beoit niks.
[/b]
Je kan nog wel grijs zijn ook al meen je vrienden te hebben en te lachen. en het ging me om het voorbeeld niet om hoeveelheden.

Dat slaat als een tang op een kut, dat is als zeggen dat een hoer en een getrouwde niet verschillend zijn omdat ze allebei 2 benen hebben

ik bedoel idd meer dat laatste ja. niet per se het ikgevoel, wel het idee dat je beter bent dan anderen, dat je alles bent recht hebt op alles...
stoer doen? iemand die zichzelf heel wat vind is in wezen niet stoer. een man verdraagt lijden. als hij stoer overkomt is dat omdat hij is wie hij is en niet omwille van dat hij denkt dat hij de waardering van de ander nodig heeft.
en juist dan, door naast jezelf ook anderen te plaatsen kom je zeker wel dichter in de buurt van het collectief.

ik ben het met je eens dat het het beste is om een staat van gelijkmoedigheid te hebben jegens die 2. om geluk te kennen moet je idd verdriet kennen. dat noem ik dan de Vrede van God.
het is ook zo dat mensen ongelukkig zijn juist door idd hardnekkig ongeluk te willen verjagen en geluk na te jagen... of wat ze denken dat gelukkig maakt.
ik heb ooit eens iemand horen zeggen :vrienden zijn gewoon gezelschapsdieren. ik vraag me af hoeveel vrienden ECHT om je geven. ieder heeft zijn eigen problemen en persoonlijkheid en vermogen tot verraad en anders doen dan hij is, velen doen het voor zichzelf en zien het als gezelschapsdieren.
oof je grijs bent hoeft niet bepaald te worden het is zo... en het gaat in gradaties en niet in labels en hokjes.

Als je de stilte in jezelf ontdekt, raak je niet meer zo snel uit je centrum. Het is niet zo dat je je alleen maar gelukkig voelt,ik heb dat volgens mij ook nooit beweerd. Je leeft je leven met ups en downs maar er blijft een innerlijke vrede die niet verdwijnt. Je zal je daardoor niet meer verliezen in situaties,gevoelens ed.

Deze topic gaat over de weerstand die er bestaat ''de innerlijke stilte'' te ontdekken. Mensen kunnen vaak moeilijk alleen zijn en zoeken hun innerlijke rust buiten zichzelf. Die angst ontstaat omdat tijdens het proces van naar binnen keren, je ego gaat oplossen. Ik zeg niet dat mensen moeten leven zonder ego,maar als je jezelf werkelijk kent,is dat ego steeds minder belangrijk.

Het ego is alles wat je niet werkelijk bent..

Ja, denk je??? ;)

dat is een nietszeggende defenitie. hier heb je pas wat aan, OF als je al die dingen gaat opsommen, OF wanneer je verteld wat ik werkelijk ben.

however, je ego is toch sowieso zeker een product van jou leven?

Het deel wat niet aan veranderingen onderhevig is,dat ben je werkelijk. Iets wat je altijd al was en altijd zal zijn.

Het ego is een produkt van het leven,gevoelens,emoties,ervaringen,enz

Sommige mensen hebben last van een opgeblazen ego,dat bedoelde Isa,denk ik.

mijn blauwe ogen bijvoorbeeld?
alles is aan verandering onderhevig. misschien BEN je wel met je onveranderlijke ik, je LEEFT met je verandering.
heb je een VOORBEELD van iets onveranderlijks aan iemand. karaktereigenschappen misschien? nee, een karakter vorm je. een ziel achtig iets? het idee van een ziel is dat je doorleeft als je lichaam op is. leven manifesteert zich als veranderingen. dat is maar goed ook, want zonder verandering kun je niet eens waarnemen, niet eens voelen, niet eens iets zijn, laat staan gelukkig. een ziel valt ook af.
bestaat er iets constants?

Ja, noem het deel van het Goddelijke,deel van de bron,ongemanifesteerd ZIJN,deel van het AL of deel van het niets.. het is eigenlijk niet in woorden uit te drukken.

Natuurlijk leef je met verandering en daar is niets mis mee,maar is het niet goed om te weten wie je werkelijk bent? Je maakt deel uit van een groot geheel.

ik bedoelde eigenlijk dat we het helemaal niet over het lichaam hadden dus het is onzin om zo'n vergelijking te geven als jij.
ennuh, liever een nooit veroordelende vergevende hoer dan een vingerwijzend christen :cool: i love gangs, i love whores, i love rpaists and murderers...and i love repenters. :cool: (y)
Ik geloof dat wij op verschillende vlakken waar we met ons primitieve vertsand niet bijkunnen verbonden zijn ja.
en de emoties zoals liefde en mededogen die vergroten dat... of zijn manifestaties van die binding. het schijnt bv dat een baby sneller huilt als ma ongelukkig is ook al issie fysiek te ver van ma om dat te weten. omgekeerd ook.

uhm waar zeg ik dat je alleen maar ongeluk kent tijdens je leven?
who cares about labels het is zoals het is ik ben blij voor diegene. :)

god bless :)

Bron? "Het schijnt" is niet erg overtuigend.

Overigens, als dit waar is sluit dat een fysisch verklaarbare oorzaak niet uit.

ja maar, dan maak ik deel uit van het geheel. niet nu, tenminste niet in mijn ervaringen. wat heb ik er aan om te weten dat ik iets ben waar ik nooit wat van zal merken. en then, als ik alleen maar in naam iets ben, ben ik dan niet veel eerder wat ik metk en denk dat ik ben?

Innerlijke stilte? Daar geloof ik geen kloot van. Vanaf dat je geboren wordt wordt je je hele leven al "gevormd" tot wie je uiteindelijk bent. Zonder die omliggende factoren ben je niemand.

Dit klinkt echt yoga-achtig. Maar goed, ik ben er niet bang voor, omdat ik altijd al "mezelf" ben.... :confused:

ik snap niet goed wat je bedoelt.

Wat ik wel kan zeggen is dat ik bang ben om de dingen te doen die ik eigenlijk zou willen doen. Simpelweg om de dingen die mijn zijn bijgebracht in deze cultuur. Ik denk dat iedereen daar bang voor is, omdat we DENKEN dat we bepaalde dingen nodig hebben, of bepaalde dingen ons leven vereiken. Mischien bedoelde je dit totaal niet :)

Als je je realiseert wie je werkelijk bent,dan merk je dat ook in dit beperkte leven. Je realiseert je dat je deel uitmaakt van alles;zou dat je leven niet drastisch veranderen?

Daar zit juist het vreemde van alles..'dat BEN je niet' dat 'heb je '
Je bent niet je gedachten,en je bent niet wat je doet..er IS iets in jou wat onveranderlijk is. Als je de stilte in jezelf leert kennen,ontdek je wie je werkelijk bent.Voor veel mensen roept dit angst op omdat zij liever de 'gevormde' persoon blijven. Natuurlijk mag dat ook,ik veroordeel het niet maar deze topic gaat over de angst de stilte in jezelf te ontdekken.

Ja, daar zit zeker iets in wat ik bedoel. Het is juist goed om je innerlijke stem te volgen in de dingen die je wilt doen. Dan sta je dichter bij je ware zelf dan dat je dingen doet die je opgelegd zijn. En wij DENKEN inderdaad dat we van alles moeten doen om het leven te verrijken...ons ware ZIJN zal hierdoor niet veranderen want het is al volmaakt,compleet.

Ik ben ervan overtuigd dat er een alter-ego is, een anti-ego liever gezegd, en hij heet altruïsme. De reden waarom het zoeken naar innerlijke stilte zo moeilijk is, is omdat je ego, die tot dan toe je leven heeft bepaald, gaat schreeuwen, omdat hij verdreven lijkt te worden. Hij gaat je de mogelijkheid aanbieden om voor snel genot te kiezen in plaats van echt genot. Dit doet hij harder dan daarvoor en het wordt je ook duidelijker hoe verdorven je al die tijd wel niet was. Dat is tenminste hoe ik er over denk.

Ja, natuurlijk zijn er dingen die onveranderlijk blijven. Bepaalde karaktereigenschappen, uiterlijke kenmerken. Maar dat realiseer je je ook wel zonder tot je innerlijk rust of dergelijks te komen.

het gaat onvoorstelbaar dieper dan dat.

Ik denk juist dat we door onze ooh zo geweldige vooruitgang onzelf niet verijken maar eerder onself verarmen. Mijn doel in mijn leven is om me ware zelf te ontdekken en te ontwikkelen. Mocht dit het doel van het leven zijn, dan hebben we nog een lange weg te gaan tough :)

en zou ik dat willen? is dat een voordeel? dat weten?