Angst nu ze zo "dichtbij" komt.
 

hey,

Ik loop dus nu bij Altrecht enzo. En eigenlijk vielen die intake gesprekken en die onderzoeken nog wel mee in vergelijking met het "echte"werk...
Ik had 2 weken geleden het 1e echt gesprek, als begin van de aanpak van alle problemen, maar het was zo moeilijk. Die vragen, en mijn gedachtes, ze had alles door, als ik boos werd zag ze dat enzo.
Ze kwam zo dichtbij de ware ik, en mijn waarheid dat het me bang maakte, ik wou wegrennen, heel ver weg van heel dat Altrecht.
Ik wil mijn ware ik niet delen. Ze moet me helpen, maar ik kan het niet.. terwijl ik het moet doen. Ik kan mijn echte gevoelens en gedachte toch niet zeggen.
Maar iig, het was zo erg, dat ik niet meer wil. Ik wil dr niet meer heen. En heb nu al 2x de afspraak verplaatst. Nu moet ik zelf bellen voor een nieuwe afspraak maar ik doe het niet. Ik wil niet meer daarheen.
Zij was aardig hoor, ik vond dr best oke tijdens dat intakeonderzoek, maar nu, nu ze echt gaat zoeken naar de echte ik, vind ik het eng, al die vragen, al dat doorgevraag.. help me gewoon..:( (ja, ik weet dat ze dat doet, maar kan het niet gewoon"floep, het is weg...")

Is er iemand die dit ook heeft (gehad) en heb je toen doorgezet of ben je gestopt. Ik vraag me echt af of ik door wil gaan. En ergens hoop ik dat Altrecht me vergeet.
En is dit normaal? Nu ze zo dichtbij komt, vlucht ik weg. Weg in mijn eigen schulp, weg van die mensen, weer terug naar het oude en vertrouwde, en slechte leven. (want ja, ik deed hele slechte dingen, blijkbaar..)

srry, voor mijn gezeur. Maar binnenkort zal Altrecht weer aan de telefoon hangen en weet ik niet wat ik moet doen.. :(

xxx mir

Volgens mij is het normaal...ik weet het oa van anderen, die dat ook zo ervaarden.

Niet zo'n heel nuttige post, je hebt er waarschijnlijk weinig aan...maar ik post hem toch...dat je iig weet dat je niet de enige bent.

Sterkte en succes iig. (})

hey cali-mir-o (was maar grapje, hoop niet dat je het verkeerd opvat :o)

Die vragen....de vragen maken niks. Die vragen verschaffen alleen een model van de werkelijkheid. Je bent nu zoals je bent. Die vragen geven je extra informatie over hoe je bent, kan dit kwaad? Nee, waarom zou meer informatie over jezelf iets kwaads kunnen doen? Je bent nou eenmaal zo. Pas als je weet hoe je bent, kun je iets doen aan de 'mindere' dingen.

Waarom ben je bang voor die vragen?

Omdat ik het antwoord niet durf te geven. Ik weet mijn ware ik, maar ik wil niet dat zij weet hoe ik echt in elkaar zit. Hoe fout ik eigenlijk echt ben.
Ze komt wel bij mijn waarheid en dat maakt me bang. En vaak vind ik antwoorden op haar vragen moeilijk, en wil ik wegrennen.. :bloos:

ik denk (maar ja wie ben ik?) dat het wel logisch is dat je het moeilijk/eng vind. en eht liever allemaal niet wil.
ik moet mn eerste gesprek bij jeugd zorg nog hebben. maar ik ben ook echt doodsbang, ik wil het niet. wil niet vertellen wat er is enz. en wat jij zegt 'mijn ware ik niet delen' lijkt me echt heel moeilijk en eng.
ik weet niet of je er wat aa nhebt ofzo. maar ik heb er ook neit echt ervaring mee. maar ik denk dat je nu al heel ver bent met hulp en dat je zou moeten doorzetten, ik denk alleen dat ik je situatie daarvoor niet genoeg ken, na dit verhaal.
iig heel veel sterkte

xx kirsten

Na de behandeling, zie je zo iemand waarschijnlijk nooooooit meer. Die persoon vertelt het ook aan niemand anders. Oftewel, niemand met wie je de rest van je leven omgaat, krijgt de informatie die zij krijgt.

Hey,

Ik zelf heb dit niet. Maar een vriendin van mij heeft het volgens mij ook gehad. Die was opgenomen vrijwillig alleen toen later had ze het dus wel weer gezien en wou ze dus weglopen enzo. Maar er is bij die kliniek heel hard doorgezet. En ze is er nu nog niet helemaal boven op maar het gaat een stuk beter. Ik snap dat je je rot voelt. Ik kan nu wel zeggen zo van echt ze kunnen je helpen maar ik weet ook uit eigen ervaring dat dat makkelijk gezegt is. Je mag me altijd pm'en

kuz

w

Maar niemand mag het weten, het is van mij. Ze kan me voor gek verklaren, en dat ben ik ook. Ze kan vanalles doen. Ze schrijft alles op. Het voelt gewoon niet goed, ze mag het niet weten. Ik weet dat het tussen mij en haar blijft (naja, haar, altrecht dan maar) maar toch.. die angst blijft, en is zo groot.. Ik weet niet of ik nog door wil.. :o

Je hebt idd wel gelijk, dat niemand met wie ik de rest van mijn leven omga het weet, dat is maar goed ook, want ze zullen niet eens meer met me te maken willen hebben.. :(

Wat een herkenning zeg!
Dat heb ik nou ook altijd. Op een gegeven moment afspraken steeds afzeggen of niet opdagen. En me vreselijk ellendig voelen voordat ik zo'n gesprek heb en daarna helemaal in de war zijn van alles wat besproken is.
Ik háát het als ze continu doorvragen!!! Toch krijgen ze op die manier wel veel meer uit me, maar ik ga me er zo beroerd door voelen. Wel logisch eigenlijk, al die dingen zijn zo weggestopt en dan wordt alles weer naar boven gehaald. Na zo'n gesprek ga je je steeds meer herinneren en kun je zelfs last krijgen van flash backs. Het is niet makkelijk, maar het is de enige manier om het te verwerken en ermee om te leren gaan. Zij zijn er om je te helpen, ze weten wat ze doen. Stel jezelf open, vertel alles wat je denkt/voelt zodat zij een goed beeld van je krijgen. Schaam je niet voor wat je zegt, het moet eruit anders heeft het nóg grotere gevolgen.
Maak die afspraak en vertel tijdens het gesprek hoe moeilijk je het vindt om op te dagen! Dat je bang bent en niet weet of je het allemaal aankan. Wees eerlijk! Juist de dingen die je dwars zitten moet je vertellen, dat lucht op.

Zet door, het is zo zonde als je deze kans op behandeling te krijgen en daarmee 'beter' te worden misloopt...
Gun het jezelf, je bent het waard!!!

Kus M.S.*
Meis, heel veel sterkte

Mir... je weet je ware ik, zeg je... keur je je ware ik goed?
Zo ja, doe dan vooral niks meer...
Zo nee, ga ermee door!

sterkte! (f) ({)(})

Liefs,
Ruud

Het volgende probleem, als de therapie met gesprekken niet werken, dan willen ze me naar dagbehandeling op Rintveld in Zeist sturen, en dat wil ik absoluut niet.
Ze zijn nu al aan het vergaderen of ze mij niet alvast moeten aanmelden, terwijl ik duidelijk heb gezegd dat ik niet wil.

Maar heel erg bedankt voor je reactie :)

Waarom wil je dat niet? Wil je er niet vanaf? Wil je zo blijven?

Wat wíl jij van de hulpverlening die er beschikbaar is?

Wat waren de redenen waarom jij hulp hebt gezocht
(en dan doel ik dus niet op de problemen, maar meer op
wat jouw motivatie ervoor was ed)?

Ik ga mijn toekomst niet verpesten.. Straks ben ik wel geslaagd, dan wil ik door, dan wil ik eindelijk doorgaan met iets wat ik leuk vind.. en niet vechten tegen gevoelens die zo sterk zijn, dat ze wel zullen winnen.

Maw, je geeft het op?
Je verpest je toekomst niet... je verpest je toekomst helemaal niet... ik denk dat het juist positief is voor je toekomst ;)

Waarom wil je geen dagbehandeling? Weet je dat?

Dagbehandeling is super zwaar, maar wel effectief. Je kunt dan 3 of 5 dagen in de week van s'ochtends tot s'middags therapieen volgen in een groep van een bepaald aantal mensen met gelijke problemen. Het is doodeng. Ik durfde het niet (schaam), maar ik wed dat als ik door had gezet het allemaal wel mee had gevallen. Ik zit nu in grote problemen en er volgt zelfs waarschijnlijk een tweede opname, en dat allemaal omdat ik zo stom ben geweest om weg te vluchten voor mijn problemen ipv eraan te werken zodat ik verder kan met mijn leven. Meis, zet alsjblieft door! Dit is een kans om je leven op orde te krijgen. Hoe langer je op deze manier door blijft gaan, hoe erger alles wordt! Op een gegeven moment zit je zo klem dat je geen keus meer hebt en dan komt die hulp ook, waarom dan niet nu?

Denk er aub overna

M.S.*

Begrijp ik dat je eerst zeker wilt weten of je geslaagd ben of niet?
Kun je het nog een beetje uitleggen hoe het zit.

Alvast bedankt!
Kus M.S.*

Ruudje heeft gelijk mir. Ik vind/vond het ook doodeng nu bij Altrecht omdat ze zo dichtbij komt, dus tips geven kan ik je in ieder geval niet. Het enige wat ik kan zeggen, is dat ik in hetzelfde schuitje zit. Ik ben tot nu toe altijd mijn afspraken daar nagekomen, maar ik heb er moeite mee om niet weg te hollen tijdens zo'n gesprek. Ik probeer door te zetten, en ik hoop echt dat jij dat ook doet! Het is nu echt moeilijk om over jezelf te praten daar. Dat weet ik maar al te best. Vooral als ze zo diep erop door gaan. Maar uiteindelijk heb je er wel wat aan. Zo leer je jezelf respecteren en zo leer je met jezelf om te gaan. Ik hoop echt dat je doorzet meissie! Zoals Magic_STAR al zei, maak die afspraak, en vertel hoe moeilijk je het vind om te komen. Je kan het wel mir, ik geloof in jou.

({)(}) m.

PS: als ze jou naar de dagbehandeling willen sturen, mogen ze dat toch ook niet zomaar doen, zonder dat jij toestemd? :confused:

Dat mag idd niet. Maar ze zullen je wel proberen te overtuigen om het wél te doen, dus zo makkelijk ben je niet van ze af. :o
M.S.*

Als ik zak, kan het naast mijn school, dan kan ik gewoon mijn examen nog een keer doen. Dan verspil ik geen jaar aan dagbehandeling.
Als ik slaag wil ik niet een jaar dagbehandeling, dan wil ik door met mijn opleiding (dan HBO-V) ik wil dan niet een jaar "niks" doen, en in mijn ogen verspillen aan iets waarvan het doel wel heel ver ligt.

Dat kan ze uiteindelijk wel.

iig, ze probeerde me duidelijk te maken, dat ik eigenlijk weinig keus had, en dat ze iets moesten doen wat werkt, ik kan wel blijven praten, zonder effect enz..

Als ik over 10 jaar nog doe wat ik nu doe dan kan zij bij de rechter zeggen dat ik niet voor mezelf kan zorgen, zo kan zij mij weer op een afdeling plaatsen.
Toen ze dit zei besefte ik me dat ze gelijk had. Maar geloofde ik niet dat zij ooit zover zou gaan.

Een jaar "niks" doen...? Ik denk dat je dat jaar dan juist alles behalve verspilt. Je zult dat jaar heel veel moeten doen en ook heel veel leren, waar je (later) heel veel aan zult hebben. Als het echt nodig is, dan denk ik dat het ook echt nodig is (duh) en dat je er voornamelijk voordeel van zal hebben.

Ze verplichten je zo iets echt niet zomaar, in principe moet jij er gewoon toestemming voor geven.

Dat begrijp ik heel goed. Dan is die dagbehandeling idd niet echt geschikt. Maar de vraag is: Denk jij dat je het red met 1 gesprekje in de week? Want zo niet, dan zal je steeds meer achteruit gaan met als gevolg dat je uiteindelijk geen keus heb en je hulp móet hebben. Ten koste van je opleiding.

Ik ben ook opgenomen geweest terwijl school doorging, mijn hele leven is daardoor ontwricht. Nu denk ik van was ik maar nooit met die hulpverleners in aanraking gekomen, maar de waarheid is dat het niet anders kon. Toch snap ik het dat je daar bang voor bent, en dat is ook logisch, maar probeer wel de gevolgen ervan te realiseren. Ik heb bijv. die dagbehandeling afgeslagen en zit nu zwaar in de sh*t doordat ik gewoon niet overweg kan met al mijn problemen. Denk er goed overna meis...

Heel veel sterkte M.S.*

Ja, maar dat is iig niet nu. Alleen als je een gevaar voor jezelf of voor andere bent, maar ik denk dat ze dan eerder over een opname praten dan over dagbehandeling. Dagbehandeling kunnen ze niet verplichten, een opname idd wel.

ja, en ik geef die toestemming niet. (nu niet iig) en toch melden ze me wel aan.
Omdat ze zich afvragen, of gesprekken wel voldoende helpt.

Aanmelden is niet hetzelfde als plaatsen, toch? Je bent nu 18, voor zo ver ik weet kunnen ze je niet zoveel verplichten dan...iig niet zo heel gemakkelijk.

'k zou er iig nog wel over na denken als ik jou was, misschien kom je na dat nadenken als nog tot een 'nee, ik wil niet', dat is dan zo, maar dan heb je wel alles afgewogen en overdacht. :)

ja, tuurlijk wil ik ervanaf. en natuurlijk was dat mijn doel. En ja, ik weet dat ik het zelf moet doen, en dat zij mij alleen maar kunnen helpen, maar nu ze zo dichtbij komt, ren ik weg. Want ik durf niet verder.

Misschien nu niet en misschien niet in één keer. Maar dat hoeft ook niet, toch? Je hoeft niet in één keer alles op te lossen, dat kan ook niet, dat kost tijd, maar dan moet je het die tijd wel geven. Je wordt begeleid, je hoeft het niet helemaal alleen te doen. Geef aan dat je niet verder durft, desnoods in een brief. Ik denk dat je gevoel heel herkenbaar en veel voorkomend is...er over praten of er door heen gaan, zijn denk ik (de enige?) oplossingen... Vraag is dan natuurlijk of je dat wilt...

Het zou heel goed kunnen dat je nu zo snel 'nee' zegt uit angst. Probeer er rustig over na te denken. En bespreek dit ook!
Het is een lastig iets om een keuze te maken, maar probeer alles goed op een rijtje te zetten om uiteindelijk tot de beste keuze voor jou te komen.

en hoe.

Ze kunnen beter hun tijd verspillen aan mensen die weten wat ze willen. En niet aan mensen die ze moeten bellen omdat ik mijn afspraken afzeg.
Ze weet dat ik niet te vertrouwen ben, ze weet dat ik twijfel aan de hulp, of ik wel echt geholpen wil worden.
Maar ik kan niet 10 jaar zo doorgaan, maar hoe moet ik nou mijn ware ik delen, terwijl ik dat niet durf en dan gillend weg wil..
Hoe moet dat? ik weet dat niet.. en weet nog niet wat ik wil..

wanhopig,rotkind

Ik denk dat veel mensen die hulp hebben niet weten wat ze willen, als ze dat wel wisten, dan waren ze al veel verder. En zo ver kom jij ook, dat kost alleen tijd.

Je hoeft niet in één keer je 'ware ik' te delen, dat kan ik kleine stukjes. Je kunt ook aangeven dat je dat niet kunt, durft, wilt of wat dan ook. Dan kan zij er rekening mee houden (als ze dat niet al doet).

Je weet btw wel wat je wilt: je wilt van dit gevoel af. Toch? Is dat dan niet het belangrijkste? Hetgene waar het om gaat? Wat moet je nog meer weten dan?

ja, ik wil van mijn gevoel af, en van mijn"dingen die ik doe" maar dat kan toch alleen als zij weet wat ik echt denk, voel vindt en hoe ik echt ben. Dat kan ze alleen maar weten door bij mijn waarheid te komen, en die moet ik haar vertellen, anders kan zij mij nooit helpen. Maar ik kan het niet zeggen, niet opschrijven niks.
Ik moet een schrifje bijhouden, meer voor wanneer ik medicijnen gebruikt heb, en wat de aanleiding was, maar ik kan mijn gevoel daar niet neerzetten. Ik kan precies opschrijven wat er gebeurd, oorzaak gevolg enz. maar zodra er gevoel bij moet, kan ik het niet meer.. het is zo eng, en moeilijk.. :o

Ik heb vaak nagedacht over kunnen en willen... er is een groot verschil, en vaak gebruiken mensen de woorden door elkaar ;)
Niemand heeft ooit gezegd dat het niet moeilijk en niet eng is en dat is het ook zeer zeker niet. Maar ondanks dat het moeilijk en eng is... doe het voor jezelf, voor je eigen ik... je kunt het wel hoor, doe het desnoods in kleine stapjes :)

Ook dat soort dingen kun je leren, denk ik...als je vaker geweest bent ken je haar bovendien beter, dat speelt misschien ook mee...of niet?

Je bent vast niet de enige die ze behandelt, ze heeft vast al heel wat mee gemaakt en je zal haar echt niet verbazen, denk ik. Misschien dat je dat ook ergens in je achterhoofd kunt houden (als je dat niet al doet dan natuurlijk).

En geef je zelf ook een beetje tijd en ruimte, niet alles lukt in één keer.

[QUOTE]Leonoor schreef op 29-05-2004 @ 22:04 :
Ook dat soort dingen kun je leren, denk ik...als je vaker geweest bent ken je haar bovendien beter, dat speelt misschien ook mee...of niet?
ze is tijdelijk, ik moet naar een andere afdeling..:(

*wrijft tranen uit dr ogen* ik weet het gewoon niet, het maakt me allemaal zo bang, en dan vlucht ik. En ik weet gewoon niet wat ik moet doen... :s

Aan de ene kant weet ik dat ik door moet zetten, door moet gaan met Altrecht enzo, maar aan de andere kant, wil ik niet meer naar Altrecht en zoek ik het zelf wel uit, met alle gevolgen van dien..

Ik weet niet hoe ik van mij angst afmoet.

Kan/durf je daar wel over te praten, aan te geven dat je met
die angst zit ed, of?

nee.

In ieder geval niet door ermee te stoppen... geef het nou niet zo snel op ;)

wat heeft doorgaan voor zin, als ik weg wil.. :(

En dat zeg je op je verjaardag?
Meisje toch... was er maar iemand die jou ertoe zou kunnen brengen om 'het knopje' om te schakelen...

Doorgaan met Altrecht bedoel ik.. :o en weggaan,tijdens een gesprek.

Dat is een keuze die jij moet maken...
Wil je weg met alle gevolgen vandien? Is jouw keuze...
Wil je blijven vechten voor een goeie toekomst? Is ook jouw keuze...

Ik denk -maar wie ben ik- dat je er niet veel mee opschiet als je weggaat bij Altrecht mir. Denk je niet dat je je nog ellendiger gaat voelen als je nu ook stopt met de gesprekken? Misschien lijkt het alsof die gesprekken alleen maar vervelend zijn, maar is het eigenlijk niet zo, en heb je ze toch wel nodig. Ik denk dat als jij echt 'beter' wilt worden, je nog verder van huis bent als je die gesprekken stop zet.

ja, daar zit wel iets in denk ik.
Alleen Altrecht zet die gesprekken stop als er geen(of niet snel genoeg) vooruitgang is, en dan gaan ze over op dagbehandeling.
Ik wil tijdens zo'n gesprek al snel weg, ik vertel amper wat, dus zal het niet werken, en zal het uitdraaien op DH, en dat weiger ik..
:s

Offtopic: het spijt me, voor mijn gezeik..

Je vertelt amper wat zeg je. Als je vooruitgang wilt boeken dan zul je echt zelf je mond open moeten doen en vertellen waar je mee zit etc. Alleen jij kan jezelf uiteindelijk helpen. Zij zijn er om je in het proces te begeleiden.

ja, idd. Hoe doe ik dat als ik niet meer durf en vlucht?

Eigelijk is dat al vaker gezegd hier... dan ga je weg met alle gevolgen vandien... dan geef je het op...

Dus moet ik wel. :(

Wanneer is je eerstvolgende afspraak bij Altrecht? Je zegt nu zelf ik vertel bijna niets, dus wordt het niets. Wat nou als je toch een knopje bij jezelf om zet, en dat je iets gaat vertellen? Dat is een moeilijke stap, maar dan wordt het wel wat. En als je geen DH wilt, dan kom je daar alleen maar bij uit de buurt, door toch te gaan praten. Hoe moeilijk dat ook is. Maar nogmaals, als je het wilt, kan je het, en ik geloof dat jij dat eigenlijk best wel wilt, alleen niet durft, en die angst moet je proberen te overwinnen.
*knuffelt mir*

thnx girl :) ({)(})

Ik heb mijn afspraken afgezegd, en die mevrouw aan de balie zei dat zelf een nieuwe afspraak moest maken.
Dat was ik dus niet van plan...
Maar je hebt wel gelijk in wat je zegt.