Prachtige mozaïek
 

Geen rechte lijnen
Bewandelde wegen
Een bekende route

Maar als zand dat door je vingers glijdt
Verstuift in het dansen van de wind
Fonkelend en glimmend
In het oog van de beschouwer

Gebroken en vol met bonte kleuren
Tientallen maar toch als één geheel

mooi gedicht... leuk hoe de titel aansluit bij het gedicht maar er eigenlijk nooit in genoemd wordt.
het einde vind ik er goed bij passen. Sluit het gedicht goed af.

Dankje voor het compliment.

Wat denk je dat het betekent?, waar gaat het gedicht over?:)

Wordt dit commentaar standaard? :p

hmm, misschien heb je wel gelijk in zekere zin. Een dichter heeft vrij weinig aan algemeen commentaar. En het is wel heel gemakkelijk om zo maar mooi of lelijk te zeggen zonder dat je je in het diepe waagt.

Ik dacht eerst dat het over geluk ging:
de eerste strofe: de weg van geluk
de tweede strofe: de vergankelijkheid en de aantrekkelijkheid van geluk
de derde strofe: de veelzijdigheid van geluk, maar geluk is tegelijkertijd toch 1.

Maar ik kon dat niet met de titel rijmen. Of het moet zijn dat er vele kleine gelukjes zijn die onder de grote noemer geluk vallen. Sloeg daar dat mozaiek dan op?

Toen had ik het! Barokke muziek:

De eerste strofe: de onregelmatige weg van barok, het avontuur, bijvoorbeeld niet het strakke van mozarts sonnet, maar zien waar de weg je naartoe brengt.
de tweede strofe: het ontastbare, ongrijpbare en schitterende van de barok
de derde strofe: barokmuziek kenmerkt zich door vele lagen, maar het klinkt toch als een geheel wat ook weer terugkomt in de titel ---> mozaiek.

Hmm goed, dit laatste lijkt me dus nog onwaarschijnlijker en misschien is het het eerste wel. Conclusie: ik ben nog niet heel zeker waar dit over gaat.

moeilijke vraag.. je hebt wel gelijk, het is makkelijk te zeggen dat iets leuk om niet leuk is maar er moet ook een rede voor zijn.
nou is zal het proberen.

(het is wel heel erg moeilijk)
ik denk dat het om een levensweg gaat. je kan er geen rechte lijn in trekken, maar je bewandelt het over wegen, en stippeld een route voor jezelf uit.
Maar als er iets gebeurd, wijk je van deze route af. in het oog van iemand die veel voor je betekend.
Door allerlei gebeurtenissen in je leven, vorm je één geheel: je levensverhaal.


zo denk ik ongeveer.

Mooi! (enkel het woord 'beschouwer' vind ik niet goed passen)

mijn interpretatie:

Het gaat over het leven,
de eerste strofe geeft weer dat je leven van in het begin al een beetje gestuurd wordt (bv. ouders die altijd wel een beetje invloed uitoefenen op de studierichting) vandaar 'bewandelde wegen en bekende route'

de tweede strofe gaat over de snelheid van de tijd en dus ook van het leven, je kan de tijd niet stoppen vandaar 'door je vingers glijdt' en wanneer je terugkijkt op het leven dat je gehad hebt zie je al de mooie momenten die je geleefd hebt terwijl je op het moment zelf niet doorhebt dat je zo gelukkig bent:
'Fonkelend en glimmend In het oog van de beschouwer'

laatste strofe: over de ups en downs 'gebroken': downs
bonte kleuren: ups
'Tientallen maar toch als één geheel': De tientallen levens rondom je vormen als patroon één geheel...

(ik heb de vorige reacties nog niet gelezen, sorry als dit hetzelfde is... :p )

Ik vertel niet wat het onderwerp is, wat mij aanzette om het te schrijven. Dit met als reden dat in mijn gedichten één ding voorop staat. Namelijk het beeld wat ik erbij heb, waarna ik het gedicht schrijf is erg belangrijk. Maar wat ik nog belangrijker vind, is dat het gedicht zo is geschreven dat ieder een eigen verhaal aan kan geven. Al die verhalen samen vormen een globaal verhaal. En of dat verhaal klopt of juist niet is maar de vraag. Het is in mijn gedichten altijd maar de vraag of je de waarheid hebt gezien.

Overigens dicht ik inmiddels al een jaar en een paar maanden. Ik werk vaak lang op gedichten en word aangestoken door mijn fantastie of andere. Ik wil iets brengen en leren van commentaar. Ook als dat enkel 'hulde' is. Voor mij gaat het ook niet om de kwantiteit maar om de kwaliteit. Ik sta volledig achter de schrijvers die maar één keer in de 3 jaar een boek uitbrengen. Het meeste werk van mij bevindt mij in mijn hoofd en het ongeperfectioneerde idee dwaalt daar rond, totdat het zich in het stadium van uitwerking bevindt.

Bij dezen mijn filosofie in het kort. Nu hoop ik dat jullie weer verder gaan met het lezen en gissen naar de reden van het schrijven en de betekenis die je ziet.

heel mooi gezegt!

hmm ja dus?

iig, je kunt het ook anders bekijken. Je hebt 2 soorten dichters, zij die het voor zichzelf doen en zij die hun gedichten aan het publiek willen tonen (met wat voor doel dan ook). Als het eerste het geval is, dan snap ik niet waarom je hier post. Als het tweede het geval is, dan moet je misschien overwegen of het wel nuttig is dat je boodschap op meerdere (op talloze) manieren geinterpreteerd kan worden. Dichten is niets anders dan een manier van communiceren. Als je zo'n vaag gedicht neerzet dat het de lezer is die zijn inhoud eraan moet geven, dan denk ik dat je gedicht in die hoedanigheid mislukt is.

Een manier van communiceren is het zeker. Maar communicatie is vaak een aanstoot tot denken. Er bestaan talloze gedichten waarin geschreven staat hoe 'iets' zou moeten zijn waarna ik denk 'ja leuk.' en zijn ook talloze waarna ik denk 'ja leuk. maar ik vind/denk'. Gedichten waarover je na gaat denken, of waardoor je na zal gaan denken. Het is maar net wat je publiek is. Daarvan is bijna alles van afhankelijk. De eerste reden dat ik dicht is om te leren en filosofische gedachten op papier te zetten in een poëzie vorm. Om kritiek te krijgen, reacties te proeven en te zien of mensen het intressant vinden laat ik het ook aan de buitenwereld zien.

Maar zoals ik al zei, ieder zijn stijl. Nu hoop ik dat je probeert te gissen waar het nou overgaat. Jouw reactie vond ik ook zeer intressant vooral omdat het je zo diep aan het denken zet. Je het aan dingen laat denken waar ik misschien tijdens het schrijven nooit aangedacht heb.

Daarom was ik gisteren ook enigszins pissed, ik had er dus langer op zitten kijken dan ik eigenlijk wilde, en dus voelde ik me bedrogen. Nu hoop ik maar voor je, mannetje, dat er wel degelijk een inhoud in zit anders ontplof ik :evil: .

Je zegt dat je je publiek wil aanzetten tot denken. Natuurlijk kan ik dat begrijpen, maar dan moet er wil iets zijn om over na te denken. Wat ik bedoel is, niet zomaar wat woorden neerzetten en zeggen hatsaflats, denk daar maar eens over na, je kunt ook heel duidelijk een begrijpelijk situatie schetsen en zo de lezer prikkelen. Ik heb niet veel zin om verder te gissen, maar ikzelf was zeer onder de indruk van de interpretatie van astuanax, in die richting zou mijn eigen interpretatie nu zijn.

Ik houd niet van inhoudloze dichten dus er zit wel degelijk een filosofie achter, inclusief een berg inhoud.

Ik ben het er mee eens dat het altijd erg leuk & interessant is om te zien hoe mensen een gedicht interpreteren; de lezer haalt er vaker dan eens meer uit dan de dichter zelf.

Maar ik denk ook dat je zelf niet écht een bewuste keuze maakt met het al dan niet aan het denken zetten van de lezer. Je kunt dit wel als doelstelling hebben, maar dat betekent niet dat je gedicht dan per definitie ook iedereen aan het denken zet. Daarom denk ik dat dichters/gedichten nooit per definitie in 2 duidelijke groepen te verdelen zijn, op welk vlak dan ook.

Ik snap wel wat je bedoeld, maar ik denk dat er ook een groot verschil is in wat de dichter voor ogen heeft, en hoe het ook daadwerkelijk gebeurt. Wat ik wil zeggen; het hangt niet alleen van de dichter af, maar voor een groot deel ook van de lezer. En daar zit hem ook die communicatie in :).


Mijn interpretatie:

Geen rechte lijnen
Bewandelde wegen
Een bekende route
In de eerste strofe wordt het levenspad geïntroduceerd. Het leven zelf dus, eigenlijk. Het is een pad dat niet recht loopt, omdat het leven nu eenmaal niet rechtlijnig is. De route is bekend; de wegen zijn bewandeld; men is nu eenmaal bekend met het fenomeen 'leven'.

Maar als zand dat door je vingers glijdt
Verstuift in het dansen van de wind
Fonkelend en glimmend
In het oog van de beschouwer
Met de eerste zin wil de dichter volgens mij zeggen dat het dan wel een bekend pad mag zijn, maar dat het daarom niet voor iedereen zeker is; er bestaat een hoop onzekerheid. Het pad is gemaakt van dun zand, zegmaar, wat zo kan verstuiven. De wind is hierbij dan een derde factor; een invloed van buitenaf, die letterlijk 'stof doet opwaaien'. De beschouwer is hierbij ook weer een derde factor, maar dan wel een passieve i.p.v. een actieve.

Gebroken en vol met bonte kleuren
Tientallen maar toch als één geheel
De diversiteit en (eventuele) chaos wordt in deze strofe besproken. Het pad bestaat uit een heleboel stukjes (die je zelf aan elkaar moet lijmen?); elk verschillend, maar toch één geheel vormend; jouw leven. (met die beeldspraak verklaar ik dus ook de titel; de titel staat volgens mij min of meer synoniem voor 'levenspad' oid.)

Zo, ik heb mijn best gedaan :).