Jij die me aanraakt.
 

Ik zie je naar me toe lopen,
met een glimlach op je gezicht.
Blij om mij weer te zien,
En om wat jij me altijd verplicht.

Eerst de knuffels en de zoentjes,
dan de aanraking en je vindt het fijn.
Dan weet ik wat er gaat komen,
wat je wilt, doet me pijn.

Je kleedt mij en jezelf uit,
je raakt me overal aan.
Ik moet jou gaan bevredigen,
en na een tijdje voel jij je voldaan.

Je zegt bedankt en kleed je weer aan,
en laat mij daar achter.
Je loopt weg.
Jij, als een smerige verkachter.

Ik voel me vies,
je handen voel ik nog op mn body.
Ik wou dat ik het lef had je aan te geven,
maar jou dreigend gezicht, is wat ik voor me zie.

En elke keer op nieuw,
kom je weer,
En het ergste is,
steeds meer en meer.

Maar ik ben ook de schuldige,
ik lok het zelf ook uit,
Ik voel verdriet en heel veel pijn,
en je handen op mn huid.

Steeds verder raak ik weg,
weg van wat er nog rest.
Ik zie nog maar een oplossing,
weg, dat is het best.

Die avond kon je niet komen,
je hield je aan je woord.
Die avond was voor mij de laatste,
ik pleegde zelfmoord.

Nu wil je me niet meer kennen,
je bent opzoek naar een nieuw plezier.
Je kan mij niet meer misbruiken,
want ik ben weg van hier.

Voor alle meisjes en vrouwen die sexueel worden misbruikt

wooow (y)
hij is echt zooo mooi gewoon!!!
:( :( :(

Dankje.
:)

*snik*
Pijnlijk gedichtje... echt supermooi!!!

mja, erg pijnlijk als het jou is overkomen,
en het is natuurlijk heel naar, maar het is wel een erg
makkelijke rijm.. en. tja. t spreekt mij eigenlijk niet zo aan.

Klopt,

het is makkelijke rijm, ik ben niet zo fantastisch in goede gedichten te maken, slechts met een aantal delen ben ik tevreden.

En nee, even voor de duidelijkheid, ikzelf heb dit dus niet meegemaakt.

Liefs.

Ik heb t ook niet meegemaakt, maar een paar meiden die ik ken...
(voor de duidelijkheid)

Volgens mij doelde heldine op de TS :o (correct me if I'm wrong).

Verder deel ik haar mening eigenlijk ook wel; ik kan me heel goed voorstellen dat dit gedicht iemand ontroerd die het meegemaakt heeft/het in zijn omgeving heeft zien gebeuren, en mij raakt het ook wel als ik denk aan wat eráchter zit, maar als ik puur naar het gedicht kijk vind ik het niet zo goed. Het ontroerd me niet direct, ik krijg het gevoel niet goed te pakken; het komt naar mijn mening niet zo overtuigend over, door de mijns inziens te gedwongen rijm en te makkelijke verwoording (ik mis de beeldspraak ed.).

Komt omdat wij zulke ontzettend gevoelige, meelevende en fantastische personen zijn. Slechts enkelen per generatie zijn zo. Ik voel me wel bedrogen dat het niet echt is. Voor de rest sluit ik mij aan bij foenix en heldine. Het is net niet lekker metrisch.

Sorry, maar dat vind ik toch echt heel erg raar. Bedrogen? Waarom? Omdat ik iets vanuit een ik-perspectief?

Hoeveel schrijvers (boeken maar ook gedichten) schrijven vanuit ik perspectief? Zijn dat dan allemaal bedriegers?

Het gedicht is messchien wel kinderlijk geschreven, maar hier heb ik bewust voor gekozen. Ik vind het schrijven met talloze woorden die over je lippen vloeien, niet leuk. Dat is niet echt mijn stijl van schrijven. Iedereen zijn eigen stijl van schrijven, denk ik danmaar. :)

Anyhow,

Liefs, Anne.