zij, een gedicht voor haar.
 

schreeuwend in mijzelf.

Objectief gezien heel mooi,
voor mij meer dan een droom.
Beschrijf haar als een bos in bloei,
voor mij de hoogste boom.

Ik weet maar al te goed,
haar typ, geen serenades.
dus schrijf ik hem in stilte,
het antwoord laat zich raden.

Zelfgenoegzaam als altijd,
lachend, lovend, nonchalant.
Toch hoor ik vrienden steeds:
wat is er aan de hand.

Mijn piano maakt het minder erg
nou ja, wat minder rauw.
Toch kan ook dit mij niet verbloemen.
ik speel te angstig, zonder jou.

Type, nonchalant.

Nee, typ kan wel, nonchalant idd, excuus.
Maar voor ik het ook vergeet, meestal gaat het om de inhoud