Hou van me.
 

Kijkend op de klok, tikken de uren voorbij.
Huilend in mijn bed, verlangend naar liefde.
Diep in mij is het een complete chaos.
Ik ben niemand, niemand.
Tranen, dwalend over mijn wang.
Alsjeblieft, hou van me.
Het eenzaamheid zit diep in me.
Onverdraagzaam, meeslepend.
Steeds maar weer herhalend.
Bangheid slaat toe, ik blijf toch alleen.
Alleen achtergelaten, zoals altijd.
Iemand, bevrijd me dan.
Hou van me en laat me nooit meer los.
Alsjeblieft.

Ik vind het een goed gedicht; door zijn vlotte, snelle schrijfstijl komt de boodschap goed over. Je hebt een goede balans gevonden tussen verwoording en gevoel; er zit namelijk érg veel gevoel in dit gedicht, zonder dat het een cliché-verhaal wordt. De toon past precies; alles sluit mooi op elkaar aan.

Je gedicht bevat nog niet echt veel structuur, maar dit is in principe ook niet nodig. De herhalingen vind ik erg sterk, ze geven het gedicht net nog wat snelheid mee. Door deze snelheid maakt het verschil in regellengte ook niet veel uit; je gedicht leest erg prettig.

Maar deze zin vind ik er absoluut met kop en schouders bovenuit steken :):

Ik ben niemand, niemand.

Veel gevoel inderdaad, maar een tikje te cliché imho.

:) ,, Dank jullie,, :bloos:

ik krijg soms het idee dat het niet als een gedicht bedoelt is.
klopt dit?

het is een soort wanhoopskreet. ik vind het goed, maar zie het niet zozeer als een gedicht, maar wel als een geweldig monoloog.

Is het niet: de eenzaamheid?