Afscheid nemen bestaa wel
 

Het is nu zomervakantie. De examens zijn achter de rug, ik had me kapot geleerd en was erg bang dat ik het niet zou halen.
Vandaar dat ik al zeker een maand niet meer hier ben geweest!
Ik heb het als het goed is wel gehaald! :D
Dat betekend dat ik volgend jaar op kamers ga in Tilburg en niet meer bij die kleintjes opschool hoef rond te hupsen.
Van de andere kant betekend dit ook afscheid nemen van mijn oude vertrouwde levenje, thuis, vriendinnen, school, hobby´s, werk.Vooral van school valt me zwaar.
Ik begrijp best dat veel mensen denken, dat is het eerste waar je blij mee moeyt zijn om weg te zijn.
Maar hier heb ik ontzettend veel meegemaakt.
Ik ben ontpopt van een lief meisje naar een lastige puber met veel problemen. In die tijd waren er twee mensen die altijd voor me klaar stonden. Twee lerarssen op school.
Eentje daarvan is ernstig ziek(zie andere topics') en die zal ik waarschijnlijl nooit meer zien! En die andere is mijn mentor en die staat ook niet op een emotioneel+ afscheid van mij te wachten. Toch huil ik mezelf inslaap omdat ik niet weg wil! k weet dat ik moet uitgroeien zonder de hulp van hen, maar ik kan het niet!
Ik wil goed afscheid van ze kunnen nemen, maar hoe.
Daarna zal ik ze nooit meer zien, maar naar wie moet ik dan toe als het even tegen zit. Op mijn nieuwe school zal ik vast mensen ontmoeten, maar heus niet zoals zij. Er bestaan maar twee fantastische mensen op aarde en dat zijn zij
Help :(

:D

Ik hoop dat je zelf ook wel ziet dat je met een zinnetje als 'Er bestaan maar twee fantastische mensen op aarde en dat zijn zij' toch wel flink aan het overdrijven bent.

Je maakt er wel een heel groot drama van hoor. Ik bedoel, natuurlijk is het ontzettend klote dat je hen dan niet regelmatig meer ziet en natuurlijk is dat heel eng en ga je ze missen, maar de wereld vergaat niet en deze twee vrouwen blijven dus ook nog bestaan.

Misschien zullen ze niet meer dezelfde rol spelen als ze in de afgelopen tijd hebben gedaan, maar het zal allemaal vast wel meevallen.

Je kunt er ook op verschillende manieren mee omgaan. Je kan, voor er iets is gebeurd, je bedenken wat het ergste is hoe het nu zou kunnen gaan lopen en je voortdurend indenken hoe vreselijk het gaat zijn zonder hen. Je kunt echter ook proberen om positieve kanten te zien en het op een optimistischere manier te bekijken.

Als zij zo een steun voor jou zijn geweest denk ik niet dat ze het je heel erg kwalijk nemen als je af en toe nog iets van jezelf laat horen. Misschien een kaartje of een kort bezoekje. Ik denk daarbij dat die ene juf het ook echt niet erg vind wanneer jij even goed afscheid van haar wil nemen, als zij echt zo een geweldig mens is. Daarbij kan het bestaan van mensen soms ook al genoeg zijn.

Wanneer je op je nieuwe plek in de put zit kun je je indenken wat zij tegen je zouden zeggen en eraan denken hoe zij je hebben opgevangen. Terugdenken hoeft niet altijd vervelend te zijn. Je kunt ook achteraf nog genieten van wat je hebt gehad, in plaats van alleen maar te missen wat er niet meer is.

En ja, natuurlijk zullen er nieuwe mensen komen en nee, natuurlijk zullen zij niet hetzelfde zijn. Dat zou ook helemaal niet leuk zijn. Jij zult namelijk nog blijven veranderen en er zullen mensen komen die daar weer het beste passen en je in die ontwikkelingen zullen steunen.

Ik denk dat waar jij nu tegen aanloopt iets is waar heel veel mensen in hun leven (meerdere keren) tegen aan lopen. Dat lost voor jou niks op, maar misschien kun je wel ergens in je achterhoofd houden dat het merendeel van die mensen toch prima terecht komt.

Hoeveel mensen leven er op de wereld...? Er kunnen onmogelijk maar twee geweldige mensen rondlopen.

Hoe je afscheid van ze moet nemen kun, denk ik, alleen jij beoordelen. Misschien dmv een brief of een cadeautje ofzo? En je kunt altijd telefoonnummers/(email)adressen uitwisselen en zo nu en dan eens wat van je laten horen als je dat prettig vindt, toch?

Welkom in echte wereld. Je zult nog wel vaker zulke dingen meemaken. Het beste is dan gewoon contact te houden met die mensen via telefoon, E-mail, enz. Of je moet ze gewoon uit je hoofd zetten.

Ik weet hoe je je voelt, ik vind het ook moeilijk om afscheid te nemen op school omdat daar zoveel gebeurd is. Toch moét het, en dat zal je nog veel vaker in je leven meemaken. Afscheid nemen is niet leuk, maar wie weet zie je ze nog. En zo niet, deze periode is af als jij geslaagd bent. Je gaat een nieuwe fase in, je leert andere mensen kennen, etc. Dan kom je erachter dat er meer mensen zijn die 'fantastisch' zijn, zoals jij ze noemt. Echt, ik kan je voor een deel heel goed begrijpen, ik vind het ook erg van mijn mentor afscheid te nemen. Maar ik weet dat ik haar misschien nog spreek, maar misschien ook nooit meer. We zien wel hoe het loopt, ik vind het te zonde om daar de hele tijd aan te denken. Geniet ervan dat je (waarschijnlijk) geslaagd bent, geniet van je vakantie. Als je echt contact wilt houden, laat je dat doorschemeren, er zijn gelukkig heel veel middelen om met elkaar in contact te blijven :)

Het mooie aan een leraar-leerling relatie is dat de beiden weten wanneer het tijd is om elkaar los te laten omdat de leerling niet meer de juiste leerling is of omdat de leraar niet meer de juiste leraar is. Er zullen dus nieuwe mensen komen die bij je gaan passen. Als je veel steun hebt bij mensen, die niet tot je vriendenkring (kunnen) behoren, is het beter niet te lang steun bij hen te vinden. Het leven gaat door. :)

Ik herken het wel wat je schrijft. Toen ik vorig jaar van school ging, liet mijn hulpverlenende lerares heel bot merken dat ze geen contact meer wilde. Toen stortte de wereld volledig voor mij in. Ik had niets meer te doen, kende niemand meer (schoolgenoten waren vage kennissen die mij buiten schooltijd niet wilden zien) en ik kon mijn lerares niet meer zien.

Nu ik hier op terug kijk is dat inderdaad een dramatische en onzekere tijd geweest. Maar troost je: het gaat over. Misschien zie je dat nu niet in, maar ik heb er nu geen moeite meer mee dat ik mijn lerares niet meer zie. Over een jaar is je leven zo veranderd, dat je er nog wel aan terugdenkt maar niet met weemoed, zeg maar ;)

Ik vind afscheid nemen ook vreselijk. Maar soms is het nodig om een nieuwe start te maken. In jouw geval in Tilburg. Je gaat een spannende, nieuwe maar ook leuke tijd tegemoet en dat is af en toe ook wel eens nodig...Ik zou nu voor geen goud naar een jaar geleden terug willen!

PS. Voor mij is weer zo'n moment aangebroken: ik ben weer bijna van school (1jarige opleiding) en ik voelde me er net zo thuis. En ik ga verhuizen. Maar dit keer voel ik me er niet zo dramatisch bij. Wel onzeker.

als je echt zo'n goede band hebt met die mensen @ ur school, zie je ze vast nog wel (y)

Ik ben blij dat er mensen zijn die er WEL iets in herkennen en dus wel nuttig comment geven. Mijn band met hen is goed, maar ik weet niet of het ook zo wederzijds is snappie? Ik kan altijd een brief schrijven, maar of ik reactie krijg? Natuurlijk moet ik vaker afscheid nemen en kan ik blij zijn dat ik nog de kans heb om ze ooit te zien(dat ze dus niet dood zijn). Maar zij zijn de enige die zoveel van me weten en die ik volledig vertrouw. Natuurlijk vind ik het erg als ik op kamers ben om van mijn fam. weg te zijn maar daar ben ik zeker van dat ik ze ooit nog zie. Deze twee mensen hebben mij gekend in het midden van mijn puberteit en waren er toen wel voor me toen anderen dat niet waren! Zijn hebben me deels geholpen om te veranderen in die 3-5jaar!
Sterkte voor de meissies die dat nu ook gaan doormaken (y)