[verhaaltje] Genezend van binnen
 

ff verhaaltje, haddik zin in. Zie hier:

Genezend van binnen

Verbijsterd keken ze de dokter aan. “Dit kan niet!” hoorde ze haar moeder schor fluisteren. Aan de kant van haar vader hoorde ze niets. Hij zat met een bleek gezicht op de stoel. Zijn knokkels waren wit, zo hard kneep hij in de stoelleuningen. En zijzelf? “Meent U dat?” Ze had zelf niet door hoe schor haar eigen stem was. De stem van dokter spookte door haar hoofd, voor zichzelf herhaalde ze het zinnetje nog: “Je hebt kanker…” “Dit kan niet waar zijn! Ze is nog maar 14, haar leven begon nog maar net!” Haar moeder schreeuwde en huilde, haar vader kneep steeds harder in de stoelleuningen, alsof zij zijn dochter ziek hadden gemaakt, en zij… Ze sprong op, gilde, keek bang om zich heen, zag de deur en rende weg. De deur knalde met een klap achter haar dicht. Huilend rende ze door de gangen. Verblind door tranen zocht ze de weg naar de uitgang. Mensen kijken haar verbaasd na, een verpleger probeert haar te pakken, maar ze rent door. Ze spurt door de hal, het ziekenhuis uit. Ze rent en rent maar. Dan komt ze, helemaal uitgeput, bij het parkje. Ze gaat zitten en huilt. Ze huilt met lange, gierende uithalen. Dan stopt het huilen. Ze staart wezenloos voor zich uit. Ze hoort niets, ziet niets en voelt niets. Zo blijft ze een lange tijd zitten. Als het donker begint te worden, en ze echt heel moe is, sjokt ze verder. In een nauw, afgelegen straatje, zit ze een grote kist. Ze staart ernaar. “Mijn ouders willen me niet. Zij willen geen kind, dat misschien wel dood gaat van de kanker. Ik ga niet meer naar huis.” Ze is bang, en krijgt het koud. Ze kruipt in de kist en valt in slaap.

“Dit is al de tiende keer dat je de politie belt,” snauwt haar moeder geprikkeld. Haar vader staat bij de telefoon. “Ik wil gewoon weten hoe het met mijn dochter gaat! Ik wil haar hier hebben! Hoe kon ze het in haar kop halen niet naar huis te gaan, überhaupt weg te lopen!” Zijn stem slaat over en hij loopt rood aan van woede. “Ik wil haar terug, hoor je, nu!” Dan trekt hij zijn jas aan. “Ik ga haar zoeken, en ik zal haar vinden ook!”

Toen ze haar ogen open deed, zag ze een man zitten. Hij was redelijk klein en smal, had een stoppelbaardje, en twee geniepig kijkende oogjes. “Heb je honger?” vroeg hij. “Ik weet wel een spelletje om de honger te vergeten!” Hij keek haar vals aan. Ze schrok, sprong op en rende het steegje uit. Achter haar hoorde ze de wegstervende, kakelende lach. Ze doolde door de stad en bleef een poosje hongerig bij een bakker staan, maar helaas; ze had geen geld. Hongerig liep ze verder. Even overwoog ze naar huis te gaan, maar ze verwierp dat plan snel weer. Haar ouders waren vast blij dat ze die zieke dochter van hun kwijt waren.
Zonder dat ze het merkte, was ze weer bij het parkje gekomen. Ze ging op hetzelfde bankje zitten als gisteren. Na een poos te hebben nagedacht over alles, keek ze op. Die jongen, daar aan de andere kant van het park, die kende ze, dat was… haar vriend! “Steven!” schreeuwt ze uit. De jongen kijkt om, hij ziet haar, en rent op haar af. “Liefste, waar was je!” Ze vallen elkaar in de armen. Ze snikt het uit. Haar vriend drukt haar zachtjes tegen zich aan. Toen ze een beetje uitgesnikt was, maakte hij zich voorzichtig los. “Kom, we gaan naar je ouders, ze maken zich heel erg ongerust.” Ze knikt. Samen lopen ze naar haar huis.

Binnen springen haar ouders op en drukken haar bijna plat, zo blij zijn ze haar te zien. “Waarom was je weg?” snikte haar moeder zachtjes. Huilend begint haar dochter te vertellen. Als ze uitverteld is, stamelt haar vader: “Hoe kon je nou denken dan we je niet meer wilden?”

Een paar maanden later kijkt ze in de spiegel. Ze ziet haar kalende hoofd. Haar haar valt er met plukken uit. Ze slaakt een trillerige zucht. “Het ziet er niet uit,” zegt ze, doelend op haar hoofd. Maar haar vriend, de achter haar staat, slaat zijn armen om haar heen. Hij drukt een kusje op haar hoofd. “Mijn kus heeft geen lichamelijke geneeskracht, maar kan je wel helpen met het genezen van wonden binnenin je.” Ze zucht ontroerd door het gebaar. “Wat een lieverd,” denkt ze, en uit haar liefde in een kus.

Uit de diepten van 'langweggeweest' roep ik mijn commentaar...:
Het idee is leuk! En het is geweldig hoe je van perspectief wisselt in je verhaal. Maar het verhaal gaat te snel. Alles gebeurt hierdoor te plotseling. Dit is niet zomaar een verhaaltje, dit is stof voor een boek of zo. En dus mag er best meer aandacht aan de verschillende aspecten worden gegeven.
Wat ik overigens ook heel pakkend/ boeiend vind, is dat het meisje door de slag van het verschrikkelijke nieuws niet logisch meer kan denken en dus meteen concludeert dat haar ouders haar niet meer willen hebben.
Ik ben perfectionist en juist een verhaal dat van jou komt moet helemaal goed worden, dus hier nog meer kritiekpunten:
* Je begint met de verleden tijd, gaat dan over op de tegenwoordige tijd. Dat laatste is veel pakkender en het leest lekker, sowieso moet alles in dezelfde tijd staan. Even veranderen dus.
* 'Achter haar hoorde ze de wegstervende, kakelende lach.' Ik vind 'kakelende lach' zo lelijk, is er geen ander woord? Akelige?
* De omslag van het meisje is een beetje raar. Ze ziet haar vriend en opeens denkt ze niet meer dat haar ouders haar niet willen. Het woordje 'ongerust' maakt al dat ze weer braaf naar huis gaat. Niet overtuigend, moet beter. Een langere dialoog of zo, altijd goed in een verhaal.
* En uh... even aan de andere lezers: hoeveel jongens rond de 14 zeggen 'liefste' tegen hun meisje? Wat is het beste alternatief?
Ter afsluiting: het einde van je verhaal is een beetje cliché, maar wel heel mooi! Al heb ik (gelukkig) geen ervaring met kanker (rotwoord) en kan ik niet zeggen of de emoties wel juist zijn.

Helemaal mee eens (leuk dat je terugbent! Hoe meer hoe beter ;))
Leuk verhaal (y)

Leuk verhaal.:) Over een gevoelig onderwerp...

Foutje gevonden: (er zijn er misschien wel meer, maar niet zo op gelet)
Zit = ziet

Verder: (y) :)

Ondanks mijn enomre luiheid op het heden heb ik toch dit verhaaltje uitgelezen. Het grijpt me aan en leest lekker weg. Over jouw stijl: ik herken mijn vroegere stijl erin, die is net wat sneller :P (op een halve pagina's een auto-ongeluk laten gebeuren + beschrijvingen, terwijl dat een van de sleutelmomenten van het verhaal was)

Grimmist

liefste: schat, bees, snelle, zoet,...
Snelle en bees wel nogal inheems hier.:p
Beter dan "poepke" en "hete poes" dacht ik zo.
(Ja er zijn margi gevallen die die laatste 2 benamingen gebruiken.)

:D

meer synoniemen: chouke, schattie, poezewoefke (:d), konijntje.... :p

schattie is mijn favoriet ;)

Ik heb nu haar leeftijd veranderd in 18 en ook naar de andere dingen geluisterd en gekenen, dus: de nieuwere versie! (Hij kan trouwens vind ik wel nog langer, of niet.)

Genezend van binnen

Verbijsterd kijken ze de dokter aan. “Dit kan niet!” hoord ze haar moeder schor fluisteren. Aan de kant van haar vader hoord ze niets. Hij zit met een bleek gezicht op de stoel. Zijn knokkels zijn wit, zo hard knijpt hij in de stoelleuningen. En zijzelf? “Meent U dat?” Ze heeft zelf niet door hoe schor haar eigen stem is. De stem van dokter spookt door haar hoofd, voor zichzelf herhaalt ze het zinnetje nog: “Je hebt kanker…” “Dit kan niet waar zijn! Ze is nog maar 18, haar leven begon nog maar net!” Haar moeder schreeuwt en huilt, haar vader knijpt steeds harder in de stoelleuningen, alsof zij zijn dochter ziek hadden gemaakt, en zij… Ze springt op, gilt, kijkt bang om zich heen, ziet de deur en rent weg. De deur knalt met een klap achter haar dicht. Huilend rent ze door de gangen. Verblind door tranen zoekt ze de weg naar de uitgang. Mensen kijken haar verbaasd na, een verpleger probeert haar te pakken, maar ze rent door. Ze spurt door de hal, het ziekenhuis uit. Ze rent en rent maar. Dan komt ze, helemaal uitgeput, bij het parkje. Ze gaat zitten en huilt. Ze huilt met lange, gierende uithalen. Dan stopt het huilen. Ze staart wezenloos voor zich uit. Ze hoort niets, ziet niets en voelt niets. Zo blijft ze een lange tijd zitten. Als het donker begint te worden, en ze echt heel moe is, sjokt ze verder. In een nauw, afgelegen straatje, ziet ze een grote kist. Ze staart ernaar. “Mijn ouders willen me niet. Zij willen geen kind, dat misschien wel dood gaat van de kanker. Ik ga niet meer naar huis.” Ze is bang, en krijgt het koud. Ze kruipt in de kist en valt in slaap.

“Dit is al de tiende keer dat je de politie belt,” snauwt haar moeder geprikkeld. Haar vader staat bij de telefoon. “Ik wil gewoon weten hoe het met mijn dochter gaat! Ik wil haar hier hebben! Hoe kon ze het in haar kop halen niet naar huis te gaan, überhaupt weg te lopen!” Zijn stem slaat over en hij loopt rood aan van woede. “Ik wil haar terug, hoor je, nu!” Dan trekt hij zijn jas aan. “Ik ga haar zoeken, en ik zal haar vinden ook!” Hij laat een huilende vrouw achter.

Als ze haar ogen open doet, ziet ze een man zitten. Hij is redelijk klein en smal, heeft een stoppelbaardje, en twee geniepig kijkende oogjes. “Heb je honger?” vraagt hij. “Ik weet wel een spelletje om de honger te vergeten!” Hij kijkt haar vals aan. Ze schrikt, springt op en rent het steegje uit. Achter haar hoort ze de wegstervende, akelige lach. Ze doolt door de stad en blijft een poosje hongerig bij een bakker staan, maar helaas; ze heeft geen geld. Hongerig loopt ze verder. Even overweegt ze naar huis te gaan, maar ze verwerpt dat plan snel weer. Haar ouders waren vast blij dat ze die zieke dochter van hun kwijt waren.
Zonder dat ze het merkt, is ze weer bij het parkje gekomen. Ze gaat op hetzelfde bankje zitten als gisteren. Na een poos te hebben nagedacht over alles, kijkt ze op. Die jongen, daar aan de andere kant van het park, die kende ze, dat is… haar vriend! “Steven!” schreeuwt ze uit. De jongen kijkt om, hij ziet haar, en rent op haar af. “Schatje, waar was je!” Ze vallen elkaar in de armen. Ze snikt het uit. Haar vriend drukt haar zachtjes tegen zich aan. Toen ze een beetje uitgesnikt was, maakte hij zich voorzichtig los. “Kom, we gaan naar je ouders, ze maken zich heel erg ongerust.” Ze schud haar hoofd. "Die willen me niet!" roept ze uit. "Ze willen me niet! Weet jij eigenlijk wel wat ik mankeer?! Ik heb KANKER! Ik ga dood! Morsdood! Dan lig ik onder de grond, en wordt ik opgevreten door maden en allerlei andere beesten!" Hysterisch schreeuwend rent ze weg. Haar vriend pakt haar weer en grijpt haar vast. "Je vergist je, ze houden van je! En kankerpatienten gaan niet altijd dood! Meisje, luister nou, ga mee!" Zo blijft hij een poos op haar inpraten. Dan geeft ze zich over. Samen lopen ze naar haar huis.

Binnen springen haar ouders op en drukken haar bijna plat, zo blij zijn ze haar te zien. “Waarom was je weg?” snikte haar moeder zachtjes. Huilend begint haar dochter te vertellen. Als ze uitverteld is, stamelt haar vader: “Hoe kon je nou denken dan we je niet meer wilden?” Ze praten samen, en besluiten samen door te vechten, te vechten tot het einde.

Een paar maanden later kijkt ze in de spiegel. Ze ziet haar kalende hoofd. Haar haar valt er met plukken uit. Ze slaakt een trillerige zucht. “Het ziet er niet uit,” zegt ze, doelend op haar hoofd. Maar haar vriend, de achter haar staat, slaat zijn armen om haar heen. Hij drukt een kusje op haar hoofd. “Mijn kus heeft geen lichamelijke geneeskracht, maar kan je wel helpen met het genezen van wonden binnenin je.” Ze zucht ontroerd door het gebaar. “Wat een lieverd,” denkt ze, en uit haar liefde in een kus.

Dit meisje is na 2 jaar lang vechten dood gegaan. Ze liet haar familie en vrienden achter. Steven heeft zelfmoord gepleegd. Het bleek later dat hij zijn vriendin net ten huwelijk wilde vragen toen ze opeens extra ziek werd en stierf.

Veel beter (y) (y)
Enkel een beetje een erg einde... :p

Maar ik vind not-happy-ends wel cool :D

Sadistje ;)

Pardon?
Ik vind algeheel verderfelijk, gruwelijk sarcastisch en sadistisch, gemeen, laag, achterbaks, gluiperige en morbide rotzak toch echt veel beter ;)

*braak* :D


Over Genezend van Binnen:

Ik vind de tweede versie stukken beter dan de eerste. Je hebt het meeste commentaar goed opgepakt - het klopt nu allemaal wat meer. (y)
Er was nog wel een stuk waar ik even moeite mee had:
Het lijkt in dit stukje net of haar moeder boos is dat haar vader haar wilt zoeken. :confused: Of lees ik verkeerd?

En ook vind ik een beetje jammer, dat 'toevallig' net haar vriend aan de overkant van het park loopt, als ze daar voor de 2e x gaat zitten. Ik hou niet zo van dat soort toevalligheden, maar dat is misschien persoonlijk. (Quote ik nu niet iemand? ;) )

Hahaha, zal ik jou vanaf nu 'konijntje' noemen :D
of misschien beter gewoon 'konijn' ,staat mss beter ;)

ik vind schattie wel mooier eigenlijk...maar ja, die titel is al bezet ;) en over konijnen zijn er ook lelijke zegswijzen, vb.: zich 'voortplanten' als de konijnen (wees gerust, nijntje zou zoiets nooit doen ;))

Citaat:

Astuanax schreef op 13-06-2004 @ 17:46 : Hahaha, zal ik jou vanaf nu 'konijntje' noemen :D of misschien beter gewoon 'konijn' ,staat mss beter ;) ik vind schattie wel mooier eigenlijk...maar ja, die titel is al bezet ;) en over konijnen zijn er ook lelijke zegswijzen, vb.: zich 'voortplanten' als de konijnen (wees gerust, nijntje zou zoiets nooit doen ;))

Iemand heet al Konijn. :bloos: Bijnaampje. :)
Gelukkig, nijntje is niet oversext. :p

Maar over het verhaal....
Er zijn punten goed verandert, maar ook punten wat minder. Over dat ze het met haar vriend erover heeft dat ze kanker heeft wordt te veel overdreven. Over die maden enzo. Dat zal iemand nooit zo op dat moment zeggen, komt een beetje onrealistisch over...
Het einde vind ik ook wat minder.... Kan je trouwens beter schuingedrukt doen.:)

Maar verder vind ik het wel een mooi verhaaltje. Niet echt enthousiast, maar gewoon leuk.