je nergens "thuis" voelen?
 

ik heb dit persoonlijk dus erg sterk, na wat gezeik vorig jaar op mijn oude school, ben ik dus naar standaard havo gegaan.
alles ok, wat vrienden enzo gemaakt.
maar, ik heb niet de behoefte om er volgend jaar weer te zitten.
dit heb ik al heel lang, ik ben niet echt iemand die lang ergens bljft hangen, ik ben altijd op zoek naar iets "nieuws", een uitdaging, of.... iets wat ik niet weet wat het is.

ik heb nergens echt het gevoel gehad dat ik er thuishoor, tja, defensie, maar dat gaf me wat ik zocht, uitdagingen, veranderingen, maar toch te vast, naar verloop van tijd zijn de veranderingen standaard en de sleur weer, zij het in mindere mate, aanwezig.

Iedereen die ik ken van mijn mavo tijd (zijn er neit zoveel meer, maar ok :p) beginnen het te hebben over vaste relaties...eigen huisje, settlen.... welliswaar over een tijdje, maar toch////
ik zie het mezelf gewoon (nog) niet doen.
als ik dit dan aangeef doen ze wat lacherig in de trend van "marnix, de eeuwige adolescent".
maar zoals ik al zei: zo is het bij mij nooit geweest, en zal het waarschijnlijk ook neit gauw doen.

Ís het ook zo vreemd dat ik zo "uit de maat loop"?
kantoorbaan?
niks voor mij
productie?
idem
en zo kan ik nog wel doorgaan, de huidige samenleving is me gewoon te "tam", het gevoel bekruipt me dat ik er nóóit mijn volle potentieel kan gebruiken.

nee man, dat is juist vet
je bent een individual in plaats van een identical

dat had ik al door :p

mooi :D

maar het is ook niet echt vreemd, als je weet hoeveel mensen net zo denken zie je dat je eigenlijk alsnog bij een grote groep mensen hoort :P

maar dan een groep van mensen die niet groeperen maar overal verspreid in de samenleving zitten

daar ging het me helemaal niet om, ik ga mijn hele "zelf" niet veranderen, waar het mij om gaat is dat ik me zo godsgruwelijk erger aan dat tamme "doe wat de massa doet en onderscheid je niet" mentaliteitje dat er op het moment heerst.
en die heerst nog het sterkst op de werkvloer.

Ga gezellig naar een vereniging ofzo, dat heeft bij mij erg geholpen. Ik ben dus bij scouting gegaan en daar ontmoette ik gelijkgestemden en natuurlijk ook andere mensen maar das juist gezellig.

Met een aantal vrienden is alles alweer makkelijker te verdragen (klinkt wel erg negatief terwijl ik het leven mooi vind)

En je hoeft echt niet "burgerlijk" te worden. Ga reizen, neem een avontuurlijk beroep ofzo. Er zijn altijd mensen die echt iets doen waar ze zin in hebben... bijv. een man die zijn hele leven al met een campertje rondtrekt.

en dit heeft wat te maken met psychologie?

dit is geen gevoel van jou, maar meer een visie op de maatschappij waar jij met je rebellerende gedachten niet aan deel wil nemen...

filosofie en levensbeschouwing dacht ik meer :s

nah, kheb het áltijd al gehad, alhoewel ik ook altijd heel berekenend was, ik keek wel of het eerst mogelijk was.

maar ik ben wel een beetje rebels ja, ask prefectuur :p