Bang om ouder te worden
 

De laatste tijd heb ik steeds vaker het gevoel: kon ik maar jong blijven. Ik ben nu 16 (over 3 weken 17) en zit in 5 vwo (bijna 6e dus :)) en dan denk ik: "djiez.. volgend jaar al examen doen! en dan studeren en verantwoordelijkheden krijgen en op kamers en zelfstandig worden..." mensen krijgen verwachtingen enzo van je en ik wil het liefst jong en onbezorg blijven, een leeftijd houden waarop het heel normaal is dat je school maar niks vindt en dat je veel spijbelt. niet: "tis je eigen verantwoordelijkheid" en die shit..

mensen die dit herkennen? nog niet klaar zijn om 'volwassen' te gaan worden?

Ja, ik wil nog wel een flinke tijd jong blijven. Lekker studeren, weinig echte verantwoordelijkheden, veel vrije tijd... Ik wil nog lang niet aan een baan, dat zie ik nog echt niet zitten. En nu mijn eerste jaar al bijna om is gaat het me veel te snel.

Herken dit eigenlijk best wel goed... Dacht er vorig jaar exact hetzelfde over als jij.. En vlak voor de examens was het helemaal erg. Als ik nu slaag, dan moet van deze school af en ben ik eigenlijk zo goed als volwassenen.. Dat beangstigt me soms best wel, vooral omdat ik denk dat ik nog niet klaar ben voor al die verantwoordelijkheid..

heb trouwens op het moment dat ik hier veel over na zat te denken, dit over geschreven:

http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=868443

ik herken t wel, maar heeft niks met niet klaar zijn om volwassen te worden, want ik heb t altijd gewild, dat ik meer verantwoordelijkheid zou hebben en dat heb ik nu genoeg, ik ben alleen bang om geen controle te hebben als ik ouder word( op mezelf wonen, etc)

Het kan opeens heel hard gaan. Je hebt nog een jaar om je voor te bereiden om 'de echte wereld'. Je bent er veel mee bezig hoor in het examenjaar. Het hoeft niet meteen natuurlijk.

Maar waar ben je bang voor?

ja, dat weet ik ook niet precies.. bang dat mensen verwachtingen van me hebben die ik niet waar kan maken denk ik.. en bang om volwassen te worden, terwijl ik daar nog niet aan toe ben. bang dat ik het zal verkloten zeg maar :)

Ik herken dit heel erg goed. Ik ben 3 maanden geleden 17 geworden. Daar baalde ik van. Ik had ook helemaal geen zin om mijn verjaardag te vieren dus dat werd ook niet gedaan. Ik voel me helemaal geen 17, als ik een beeld moest vormen van wat een typische 17-jarige is, dan is het alles behalve mij.

Dat komt misschien ook, omdat ik er niet uitzie als een zeventienjarige. Meeste mensen schatten mij een jaar of 15, hooguit. Dus soms behandelen (vreemde) mensen mij ook alsof ik een naief kind ben.

Ook al verwachtingen van mensen, dat ik zal slagen van het vwo, dat ik naar de universiteit zal gaan, dat ik een vriend zou krijgen waarmee de relatie langer duurt dan 3 maanden, zelfverantwoording, zelfstandigheid enz.

Dat hele 'volwassen worden' staat mij tegen.

Ik herken dit ook heel erg. Maar gelukkig blijf ik dit jaar zitten (zou eigenlijk eindexamen doen) en duurt het dus nog een jaartje langer voor ik volwassen moet worden. Daarna heb ik nog een flink schoolgedoe in gedachte, dus heb ik nog genoeg tijd om na te denken over later.

Ik ben beetje bij beetje aan het leren om niet teveel stil te staan bij de toekomst, maar meer bij de dingen die 'nu' gebeuren. Ik weet dat dat heel makkelijk gezegd is, maar oefening baart kunst.

de laatste tijd kan ik door 'gebeurtenissen' beter stilstaan bij het nu, en genieten van kleine dingetjes (ja dit klinkt heel truttig) en ik ben niet zozeer bang voor mn studententijd, dat lijkt me heerlijk ik wil minstens 10 jaar studeren! Maar daarna..werken, het hele huis elke week schoonmaken, blegh..
Ik heb niet het idee dat mijn ouders supergelukkige mensen zijn

had ik ook heel erg,...het gaat allemaal zo snel..!
en ik wilde nog 'klein' zijn..!
maar ik heb zo langzamerhand maar gedacht,..van ik geniet van wat ik doe,..en misschien wordt ik lichamelijk wel ouder,...als ik kinderachtig wil zijn,..dan doe ik dat lekker..!!
En ik voel me nou gewoon goed..!!,..het kan wel zijn dat ik verantwoordelijkheid heb,..maar dat is niet zo erg,..en vaak ben ik daar ook heel makkelijk in...

Ik ben vooral bang dat ik bepaalde verantwoordelijkheden
ed niet aankan, de controle verlies of op wat voor manier
dan ook gigantisch de mist in ga...

Is ook wel de reden waarom ik best blij ben dat ik de kans
heb gekregen om weer "thuis" te wonen ed - er zit toch een
soort van 'veiligheid' aan vast. (y)

inderdaad, heb ik ook last van. ben zelf nog maar net 16 en ga volgend jaar dus al me laatste jaar doen... :S help, wat moet ik hierna? dus ksnap het wel :D

vrees niet, je zult het verkloten, maar wees blij, van je fouten leer je meer dan van de dingen die goed gaan.

Ik snap jullie angst wel, en die is ook heel terecht.
Alleen zou je je af moeten vragen of je de verwachtingen van je omgeving wil gaan waar maken of die van jezelf

ik had het kunnen schrijven :D
Ik ben ook wel bang voor het 'op eigen benen moeten staan' etc. Zelf de juiste beslissingen te moeten nemen, verantwoording te dragen, zonder ouders die zorgen dat alles goed komt. Bang geen vrienden te vinden, te 'mislukken' en zelf ook ongelukkig te worden...
Maar dit probeer ik zoveel mogelijk van me af te zetten :) Al mijn leeftijdsgenoten gaan volgend jaar immers ook naar de uni/hbo etc en daar wil ik ook niet bij achterblijven. Als mijn super-onvolwassen klasgenoten dit kunnen, moet ik dat ook kunnen (y) (y)

Lieve mensen

Ook al ben ik nog niet zo oud dat ik echt mee bezig hoef te zijn (volgend jaar ga ik naar 5 VWO) wil ik jullie een hart onder de riem steken.

Volgens mij gaat het allemaal wel meevallen, want er zijn zoveel studenten die ook echt niet superverantwoordelijk zijn. En vaak hoef je niet eens meer te doen dan op de middelbare school.
Je kunt vaak ook nog wel een jaartje lekker in hotel mama blijven wonen. Dat lijkt mij ook fijn want dan wordt die hele overgang niet gelijk zo groot.

En groot wordt je nu eenmaal, studeren lijkt me nog niet erg, je hebt denk ik pas echt verantwoordelijkheden als je kinderen hebt. Anders hoef je alleen maar voor jezelf en maybe een beetje voor je partner te zorgen. Ik ken nog zat dertigers die helemaal niet huisje boompje beestje verantwoordelijkheden hebben.

Als je er nog niet aan toe bent ga je toch gwoonj een jaartje werken/reizen/vrijwilligen!

Het gaat jullie allemaal vast wel lukken

Liefs en veel succes Marloes

mooi gezegd......

ja, hier herken ik me dus helemaal in :) ook dat van bang zijn dat je geen nieuwe vrienden vindt en dat je je niet thuis gaat voelen enzo.. en ook dat je niet slim genoeg bent om n uni-opleiding aan te kunnen, en dat terwijl ik tot de besten van de klas behoor..:s
had 5 jaar geleden overigens precies hetzelfde toen ik naar de middelbare school ging..

Ik zit nu in 4Havo, over een paar weken (hopelijk) in 5Havo, maar 't lijkt mij dat je op HBO, universiteit weer heel klein voelt :confused:

nah k had dat ook...maar like, k kan je gerust stellen, als je gaat studeren hoef je echt nog heel weinig en op kamers is ook niet zo'n big step...like, na een maand ben je gewend en heb je net zoveel lol als daarvoor

Het ouder(eventueel volwassener) worden maak ik me geen zorgen over, dat komt allemaal wel goed. Maar ik ben wel bang dood te gaan voor ik alles gezien heb. Ik zou heel graag zien hoe "de mensheid" zich ontwikkelt. Ik ben dol op al dat futurisme :)

Blij om te lezen dat ik niet de enige ben.. Net 18 geworden; en ik voel me nog geen haar veranderd dan toen ik aan de middelbare school begon.. Toen ik een jaar of 14 was vond ik al die mensen zo oud (eindexamenjaar). En nu ben ik er zelf. Rijlessen, op mezelf wonen.. En tot overmaat van ramp een huge rimpel op mn voorhoofd (toegegeven ik ben de enige die hem ziet, maar toch).

En ik voel me helemaal niet groot, verantwoordelijk en al dat geblaat meer. Gelukkig kan ik nog jaren studeren, daar is ook weinig volwassens aan bij de meesten :D

de heb ik ook, denk dat dat er gewoon bij hoort

ik moet eerlijk zeggen dat ik niet kan wachten, vrijheid :)