Wie bepaalt wat een goede opvoeding is?
 

Ik weet dat psych niet echt het goede forum hiervoor is, maar er is geen ander forum waar ik het beter vind passen, vandaar dat ik het dus toch hier post.

Mijn vraag is dus: Wie bepaalt wat een goede opvoeding is?

Zijn dat de ouders, zijn dat mensen die daarvoor gestudeerd hebben, is dat de staat/overheid? En waarom bepalen zij dat?

En is het goed dat de staat kinderen van ouders af kan nemen?

Er zijn zeker gevallen waarin het beter is dat de staat kinderen kan afnemen.

De ouder voert de opvoeding uit, waarvan zij zelf vinden dat het goed is. Dat goed vinden is deels gebaseerd op de eigen opvoeding, deels op wat 'goed gevonden wordt' door de media en wat de algemene gedachte is die ook in boeken wordt beschreven...

Maar is dat wat ouders goed vinden dan ook goed?

En wie bepaalt dat?

Ik denk dat de meeste mensen een soort van intuïtie hebben voor het opvoeden van kinderen. Dat ze toch meestal wel weten wat het beste is voor hun kind, al denken die kinderen daar vaak anders over :) Bij sommige mensen mist deze intuïtie, en dan gaat het fout. Ik vind het dan goed dat de staat daar over kan beslissen.
Ik denk niet dat mensen die ervoor gestudeerd kunnen zeggen hoe je je kind moet opvoeden. Ze kunnen er tientallen boeken overschrijven, maar het blijft per kind verschillend denk ik.

Maar kan de staat daar over beslissen? Op basis waarvan moeten ze die beslissing nemen als mensen die ervoor gestudeerd hebben niet kunnen zeggen hoe je je kind moet opvoeden? Wie bepaald er dan dat de staat iets moet beslissen?

Dat bepaalt de maatschappij. En de maatschappij is overal, op ieder moment anders. De maatschappij wordt gestuurd door een aantal figuren met autoriteit, maar ook door de massa enzo.

Ik ben nu een beetje moe, ik probeer het morgen nog wel eens. ;)

Ik ben erg benieuwd naar een 'wakkere bijdrage' van jou. ;) :) (Want wat je nu zei vind ik ook wel zinnig, hoe moet dat dan wel niet zijn als je wakker ben? ;))

Veel rommeliger denk ik. Als ik wakker ben denk ik alles door elkaar. Dus je hoeft niet in spanning te wachten. :p :D

het lijkt me niet een heel moeilijke vraag, de kinderen bepalen dat, maar dat is natuurlijk pas achteraf

ik vind dat de staat kinderen alleen mag afnemen als de kinderen

lichamelijk mishandeld worden (meer dan de corigerende tik, die ik eigenlijk ook al fout vind)

of

geestelijk mishandeld worden (veel uitschelden, kleineren, negeren)

of

dat ze gewoon niet goed verzorgd worden (ondervoeding en dergelijke)

verder moeten alle opvoedkundige opvattingen mogen, wat ik net heb opgenoemd is in mijn ogen de echte basis, en natuurlijk is ook dit maar subjectief, maar wel in overeenstemming met de mening van de meeste mensen denk ik.

Ik denk dat de ouders op basis van de opvoeding die zij zelf hebben gehad ook hun kind opvoeden.

Maar ik wilde wat zeggen over wanneer de staat eenk ind van de ouders mag afnemen.
Dat amg van mij als het kind niet goed verzorgd wordt in een langdurige periode. Als het kind opgroeit in een drugs/alcohol gezin (waar de ouders dus al sinds de geboorte drugs/alcohol verslaafd zijn) en als het kind mishandeld wordt. Dan nog is het per situatie het bekijken waard denk ik..

Het antwoord 'kinderen' lijkt me in de meeste gevallen niet werkbaar. Idd omdat kinderen dat pas achteraf weten en dan is het soms/vaak te laat.

De staat volgt de wet. Dus de staat kan prima beslissen. Zodra ouders zich niet aan de wet houden, mag de staat ingrijpen.

Is de wet alles omvattend? En wie heeft die wet opgesteld? Want dat is dan ook degene die heeft bepaald wat een goede opvoeding is (in zijn ogen dan).

Ik vind niet dat er per definitie iets fout is aan ouders die drugs/alcohol verslaafd zijn. Volgens mij heeft dat niets te maken met de manier waarop je je kinderen opvoed. Volgens mij voed je je kinderen op op de manier zoals je dat zelf vroeger zou hebben gewild. En niet volgens een maatstaaf of zoals de staat/maatschapij dat wil. Wat hebben die nou te maken met de opvoeding van jou kinderen?

Ok als het kind ernstig mishandeld word en/of de ouders niet weten wat ze ermee aan moeten dan kan ik begrijpen dat de staat of (waarschijnlijk minder snel) de maatschapij ingrijpt en het kind uit huis plaatst. In alle andere gevallen vind ik dat het een taak van de ouders is om het kind op te voeden en die van niemand anders.

Ik denk dat ieder kind een verschillende opvoeding nodig heeft en aangezien de ouders het kind het beste kennen denk ik dat zij het beste kunnen beslissen wat het beste voor hun is..

En dan heb ik het nu niet over ouders die hun kinderen mishandelen of verkeerd opvoeden want in dat geval kan de overheid of hulpinstanties het beste beslissen wat het beste is...

Is dit niet gewoon met feiten te beantwoorden?

Als jij ze kunt vinden: ik ben erg benieuwd. :)

(y)^e topic.

De normen en waarden waar de maatschappij waar de ouders in leven op rusten, bepalen (grotendeels?) wat (niet) goed is.

Er zullen altijd uitzonderingen zijn ed, en ik denk dat iedereen
zijn of haar eigen invulling aan een "goede opvoeding" geeft.
Maar ik denk wel dat die invulling veelal gebasseerd is op dat
wat de maatschappij waarin je leeft (niet) goed vindt ed.

En volgens mij is het wel goed is dat 'iemand' (nu de staat dus?) kinderen van hun ouders kan afnemen, dat die optie er is - als het echt niet anders kan ed...

hmm - dat was wat ik in eerste instantie dacht, beetje warrig
en ondoordacht misschien, maar goed, misschien edit ik later
nog wel oid. :o

Zijn er wetten die de opvoeding inperken?
Zo ja; Dat doet de politiek, de politiek wordt gekozen door de burgers, oftewel, 'de algemene gedachte' van de burgers in Nederland bepaald dan binnen welke extreme grenzen de opvoeding plaats moet vinden.


Zo nee; dan is de ouder dus de verantwoordelijke. Andere mensen kunnen slechts toeziend oog houden dat de wetten (zie "zo ja") nagevolgd worden, verder hebben de ouders vrije keuze.

Goed, nog een keer.

Wat een goede opvoeding is bepaalt ieder voor zich. Dat doet hij aan de hand van een instinct, dat wil zeggen een natuurlijk begrip over wat goed is voor mensen en dus kinderen. Wat daar ook bij komt kijken is een eigen opvoeding, waardoor iemand bepaalde punten aan kan halen waarvan hij weet dat het wel of niet goed of prettig is voor een kind. En dan komt de rest van de wereld er nog bij, en die invloed is niet te onderschatten.

Mensen vertellen je wat goed is voor een kind, hoe hij het beste leert, wat hij het beste kan eten, wat je hem aan moet trekken, hoe een kind zich behoort te gedragen, hoe je tegen je kinderen moet praten... Allemaal regeltjes van de maatschappij waar een ouder zich niet precies aan hoeft te houden, maar gedeeltelijk wel moet en anderzijds wel wil.
Vandaag de dag moeten kinderen heel lang naar school. Dat hoort gewoon. En ze moeten kunnen spelen, met liefde behandeld worden en vooral blijven ontwikkelen. In de middeleeuwen leerde een kind vanaf zijn tiende een beroep en werden meisjes op hun vijftiende uitgehuwelijkt. Ik geloof er echt niet in dat dat een keuze was van al die mensen apart. Het was een onderdeel van de maatschappij.

Ik meen me één of andere Franse filosoof te herinneren, weet niet meer wie het was, die het romantische idee had dat kinderen in de vrije natuur opgevoed worden. Althans: dat gold voor jongens. Met papa de natuur in en alleen maar aandacht krijgen, leren en filosoferen.
Dat was toen het heersende idee. Voor een gedeelte wordt opvoeding dus ook bepaald door figuren met een bepaalde autoriteit. Dat kunnen filosofen, politici of zwervers zijn, als hun ideeën maar aanslaan.

Ja, dat was mijn idee wel zo ongeveer.

Maar je geeft niet aan wie nou bepaald wat een goede opvoeding is ;) JE geeft (volgens mij) aan dat het geen universele regel is, maar dat het afhangt van tijd, plaats en/of cultuur, en het voorgaande gangbare.

volgens mijn cursus 'ontwikkeling en begeleiding' (Opleiding Orthopedagogie) is de autoritatieve opvoeding de positieve opvoedingsstijl. Hierbij staan responsiviteit (warmte, genegenheid) en controle in evenwicht.
de opvoedingsstijl bevat volgende aspecten:

geborgenheid (basisfundament)
complimentjes geven
luisteren
grenzen stellen
gezag laten gelden
voorspelbaar zijn (en dus consequent handelen)
voorbeeldfunctie uitoefenen
kritisch zijn (verschilt met kritiek hebben)
duidelijk zijn
beide ouders staan samen op 1 opvoedkundige lijn
emotionele betrokkenheid
geduld uitoefenen
relativeren


akkoord/niet akkoord?
in hoeverre is dit een garantie voor een volledig positieve ontplooiing van je kind?
er zullen steeds andere factoren zijn die een rol spelen:
sociale omgeving, cultuur, tijd, psychosociale factoren, erfelijkheid, ...

(ik heb alleen de beginpost gelezen, weinig tijd)

De ideeen over een 'goede' opvoeding zijn heel erg tijd- en plaatsgebonden. Zo hebben ze in Japan hele andere idealen en ideeen dan in Amerika, of Nederland. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld de 18e eeuw, toen werden kinderen ook heel anders opgevoed. De ideeen die nu heersen, hoeven dus niet per se goed te zijn. Natuurlijk, er is een hoop bekend, (door onderzoeken) maar over een eeuw ligt dat misschien weer helemaal anders.

De tijdsgeest van nu, is dus ontstaan door zowel nieuwe inzichten (door onderzoek) als door de veranderende wereld. Er zijn talloze factoren die daaraan bijdragen. De heersende opvattingen komen niet zozeer van de regering, die bemoeit zich, (tot voor kort) weinig met opvoeding. Wel bepalen zij indirect, wanneer een kind niet goed wordt opgevoed, maar echt uitspraken over wat goed is, doen ze niet.

Dusja, 'de maatschappij' (een allesomvattend woord) bepaald wat goede opvoeding is. En zoals we allemaal weten, de maatschappij verandert voortdurend..

[QUOTE]Leonoor schreef op 12-06-2004 @ 22:09 :
Ik weet dat psych niet echt het goede forum hiervoor is, maar er is geen ander forum waar ik het beter vind passen, vandaar dat ik het dus toch hier post.

Mijn vraag is dus: Wie bepaalt wat een goede opvoeding is?

Zijn dat de ouders, zijn dat mensen die daarvoor gestudeerd hebben, is dat de staat/overheid? En waarom bepalen zij dat?

En is het goed dat de staat kinderen van ouders af kan nemen? [/QUOTE

De ouders bepalen zelf wel wat een 'goede' opvoeding volgens hun inhoud. Het komt uiteindelijk toch op hun verantwoordelijkheid aan.
Ik vind dat de staat kinderen van hun ouders mag afnemen. Alleen als het echt nodig is natuurlijk. Bijvoorbeeld als er sprake is van geestelijke/lichamelijke mishandeling enz. Dat kan iemand voorgoed kapot maken vanbinnen. Dan is het kind beter af bij andere personen.