Vastgeroest in pijn..
 

De wind die je meevoert
Die je ver weg laat landen,
je laat berusten in je lot
Streelt je zacht..

de verwilderde natuur
stimuleert je gedachten
verzonken
op het einde wachten

tot je weer word opgehaald
verder word gebracht dan ooit
alles laat bezinken
en je je realiseert

verzonken in dromen
verzonken in verdriet
nooit meer uit te komen
vast, vastgeroest in pijn..

Tot het woord "verzonken" vond ik het mooi tragisch, daarna komt het geheel me iets te dramatisch over, een beetje zeurdrerig. De rijm vind ik ook niet mooi.

Het liefst zou ik zien dat je alles na "gezonken" gewoon weglaat, dan blijft hij krachtig :) .