Zelfhaat en Houden Van...?
 

Kun je van iemand houden, en iemand alle liefde geven die je wilt geven, als je niet van jezelf houdt? Je hoort zo vaak mensen zeggen; 'Je kunt pas van een ander houden, als je van jezelf houdt.'

In hoeverre is dit waar?

Als je jezelf écht haat, hoe ziet je leven er dan uit? Zijn er meer mensen bij wie de zelfhaat het verloop van de dag in beslag neemt en bepaald? Hebben er meer mensen moeite met het 'geven van liefde' en het 'ontvangen van liefde' door deze zelfhaat? En hoe gaan jullie daarmee om?

Grtjs.

Ik vind het een erg domme en vreselijk afgezaagde uitspraak. Van jezelf houden is sowieso een loos en ongrijpbaar begrip. Er bestaat wel zoiets als niet blij zijn met jezelf, dat zou je kunnen duiden als zelfhaat, maar er bestaat volgens mij niet zoiets als van jezelf houden. Dat valt gewoon niet op. Normale, geestelijk gezonde mensen zijn echt niet constant bezig met van zichzelf te houden ofzo, die letten gewoon niet zoveel op zichzelf.

Verder kun je natuurlijk best van iemand anders houden als je niet blij bent met jezelf. Het zal dan een soort van krampachtige liefde zijn, die zich meer uit in aan een ander vastklampen, maar het is liefde nonetheless.

Van jezelf houden is iets dat je onbewust doet...
Houden van is niet meteen jezelf beminnen natuurlijk.
Zie het als jezelf accepteren zoals je bent, leven omdat je
denkt dat jij het wel waard bent om te leven...

Jezelf haten, of gewoon heel erg niet leuk vinden kan best...
Wanneer het echt haten is maakt dit het leven wel moeilijk en naar. Dan moet je toch op zoek gaan naar de juiste hulp.

In de liefde, ja dan wordt het inderdaad erg vastklampen aan een ander ofzo...

Grtjs.

Ik vraag me af hoe je iets kunt geven wat je zelf niet hebt. Dus je hebt geen liefde voor jezelf (want: zelfhaat) maar je kan wel van iemand anders houden...ik heb daar sterk mijn twijfels bij.

Pas toen ik van mezelf ging houden (en ja dat bestaat wel...) ging ik me ook liefdevoller gedragen naar anderen toe. Ik haat anderen niet meer, en ik krijg ook meestal liefde terug ipv een snauw oid...

Ik denk dat houden van jezelf wel bestaat, maar zelfhaat niet. Je houdt altijd van jezelf maar soms zie je dat niet. Ik ga altijd met mijn gedachtes terug naar de oertijd ofzo, waar iedereen moest zien te overleven. Ik denk niet dat je met zelfhaat overleeft, dus ik denk dat iedereen blij met zichzelf was. Maargoed, dat is mijn filosofie ;)

Dit is mijn visie hoor. Het kan net zogoed zijn dat hoe meer je jezelf haat, hoe meer je van een ander houdt...maar ik geloof dat niet.

PS. In het verleden was hier nog een topic over. Toen schreef ik dit:

k vind het vrij logisch dat de meeste mensen deze stelling onzin vinden. Je zou namelijk denken dat als je jezelf haat, je nog wel liefde van anderen kunt ontvangen.

Toch denk ik niet dat dit klopt. Ga er eens van uit dat liefde geven aan iemand totaal los staat aan liefde ontvangen van diezelfde persoon. En stel dan eens dat jij die persoon veel liefde geeft (de reden maakt dan niet uit; of het nou gemeend is of dat het als een verplichting voelt). De meeste mensen die deze liefde geven aan een persoon, verwachten hetzelfde terug. Ze 'nemen' dus in feite, terwijl je het eigenlijk alleen maar mag ontvangen als het gegeven wordt.

Dus de verwachting dat je evenveel terugkrijgt als dat je geeft. Komt deze verwachting niet uit, dan is dat een teleurstelling. Er ontstaat onvrede.

Ik denk eigenlijk dat het 'probleem' dan niet alleen bij de ander ligt. Je moet zelf ook openstaan om te ontvangen, en dat kan alleen maar als je van jezelf houdt. Als jij geen liefde in je hebt, ben je niet in staat om het te ontvangen.

Dus hoe meer je van jezelf houdt, hoe meer liefde je ontvangt en kunt ontvangen...

Misschien valt het te vergelijken met een beker vol liefde. Deze beker stroomt over, de liefde stroomt naar anderen, zonder leeg te raken, tenminste als je in balans bent met de liefde die je in jezelf voelt stromen. Dat klinkt heel ingewikkeld maar probeer het maar eens te geloven. Dit verhaal is trouwens het verhaal achter de tarotkaart Bekers Aas.

Bij mij gaat ditzelfde verhaal op voor meerdere thema's. Als ik geen contact met mezelf heb, kan ik ook geen contact hebben met anderen, bijvoorbeeld.

Deze vraag heb ik zelf al vaker gesteld. Ik ken sowieso dat het voor iedereen anders is. Maar ik denk dat jij wel van een ander kunt houden(ik tenminste wel) maar dat het voor anderen vaak moeilijk is om van jou te houden. Omdat je, je er bijv. niet voor open stelt of omdat je jezelf afkraakt. dit vertellen anderen mij dat ik deze vijandigheid uitstraal waardoor je mensen afstoot zegmaar!

Hangt van de persoon af.
Aaan de hand van mijn enige "hate" avatar, kun je afleiden dat ik iets haat. Daarmee bedoel ik dus mijzelf en vaak verkeerde mensen die ik in het echt tegenkom.

Ik heb nog nooit echt van iemand gehouden, dus ik zou het niet weten of je uitspraak klopt. Ik denk wel dat het mogelijk is. Van jezelf houden staat namelijk los van iemand anders houden. Doordat je niet van jezelf houdt, is het makkelijker om dan van iemand anders te houden denk ik.

Mja, dat denk ik niet, als jij zo negatief denkt dan wordt het vaak moeilijk om de goede kanten te zien van iemand... of word je dan niet heel erg jaloers?

Just wondering...

Bij was het zo, toen ik een grote zelfhaat had...dat ik op het begin de rest ook ging haten...maar later juist veel meer van bepaalde mensen ging houden, terwijl ik nog wel die grote zelfhaat had mmh weird :|

dat slaat dus echt nergens op vind ik... heb me zo lange tijd zo ongelofelijk kut gevoeld, over vanalles maar vooral over mezelf. kreeg een vriend waarvan ik hield, dat terwijl ik mzelf nog steeds pijn deed en pogingen had. dus in mijn opzicht, je kan wel van iemand houden als je zelfhaat hebt...

Het is wel moeilijk voor mij inderdaad, om de liefde die een ander mij wilt geven te ontvangen...
Maar ik kan ook niet zo goed lieve dingen terug zeggen, leuk of heel spontaan gaan doen. Dingen komen vaak alleen van de andere kant, en dan kan ik er wel leuk en lief op in gaan. Maar ik kan er zelf niet mee beginnen. (lees: complimenten geven, zoenen, aanraken...meer niet)

Zelfhaat bestaat denk ik wel. Maar dat is meer mijn gevoel. Mijn verstand weet best dat ik de moeite waard zou kunnen zijn. Dus als ik verstand en gevoel bij elkaar gooi; nee dan is het niet pure haat...maar wel veel te veel gebrek aan liefde...

En dan? Ik heb al heel veel therapie gevolgt, maar over deze dingen kan ik dan weer net niet praten...

Grtjs.

"jezelf haten" en "van jezelf houden" vind ik zeer vage (afgezaagde, zoals Nare Man zei) uitspraken. Oke, je kunt een heel negatief beeld over jezelf hebben, maar omdat nou haat te noemen...

En nee, ik geloof er dus helemaal niks van dat iemand met zo'n negatief zelfbeeld niks anders kan dan ook op anderen neer te kijken.

Misschien kun je zelfs door liefde te geven en te ontvangen, jezelf leren te accepteren. :)

Mss afgezaagde termen, maar heb je een alternatief?

Als je jezelf echt heel erg 'niet mag' (zo goed?) dan is het best moeilijk om gewoon in de stad te lopen zonder naar alle andere mensen te kijken die je tien keer beter vind. Zonder dat tikkeltje jaloezie... En in mijn geval (ik weet niet hoe het bij anderen zit) ben ik hier wel continue mee bezig... of iig; het grootste deel van de dag.

Het kán dus echt, alleen je kunt het je mss niet voorstellen...

Grtjs.

Ik vind dat je wel om iemand anders kunt geven, terwijl je geen ene flikker om jezelf geeft. Dit heb ik zelf namelijk n hele tijd gehad. Voor sommige mensen ben ik gewoon blijven leven, ik weet zeker dat als ik hen niet had gehad er dan ergere dingen waren gebeurd.

En als je weet dat je om iemand geeft en deze ook om jou geeft voelt dat zowiezo al beter...

maar ik bedoel maar, je kan goed om iemand geven zonde rook maar om jezelf te geven.,

Ik denk ook wel dat je van anderen kunt houden, zonder dat je van jezelf houd of zelfs haat..
Ik heb het zelf bijvoorbeeld, ik haat mezelf echt, en ik werk er aan, maar ondertussen houd ik bijvoorbeeld wel van mijn broer en mijn vrienden enzovoort. En inderdaag wat Mema zegt, als ik niet voor die mensen was blijven leven, omdat ik van ze houd, was het nu misschien wel anders gelopen.

Ik denk dat het absoluut mogelijk is dat je iemand alles zou willen geven omdat je zoveel van diegene houdt. Dat je er voor mensen zal zijn omdat ze het waard zijn.Dit heeft namelijk niks te maken met je zelfbeeld, maar wat je voor anderen voelt...en ik hoor die uitspraak idd ook vaak maar vind 'm compleet belachelijk!!!

en ik vraag me af wat van jezelf houden is?:S ik denk dat de mensen meer bedoelen of iemand een negatief zelfbeeld heeft/onzeker is, wat dus ook niet te maken heeft met je gevoelens voor anderen

Tuurlijk kan je wel van iemand anders houden, alleen als je jezelf echt heel erg haat, zal je dat niet wederzijds accepteren.

Dat is dus het punt....ik kan wel van een ander houden, maar er 'mag en kan' niet van mij gehouden worden dóór een ander.

Tuurlijk hou ik heel veel van mensen, juist extra veel mss wel, maar ik mis in mijn leven dat stukje dat ook nog wat om mezelf geeft. Het is zo lastig om jezelf in je eigen leven in de weg te lopen...

Grtjs.

Je kunt makkelijk liefde GEVEN als je jezelf haat. Misschien nog wel makkelijker zelfs...

Omdat, hoe meer je jezelf haat, hoe meer je anderen nodig hebt, en van anderen reflectie wil dat ze om je geven e.d...

Dat je je toen pas liefdevoller ging gedragen tegenover anderen, komt NIET door de reden dat je meer van je zelf houd, maar door de gevolgen in je gedrag door het feit dat je van je zelf houdt.

Doordat je niet van jezelf hield, voelde je minder fijn, was je minder open e.d. Toen je van jezelf ging houden, was je ineens veel opener omdat je meer zelfvertrouwen hebt e.d. En aangezien je dan ook OOG hebt voor anderen, kun je van hun gaan houden. In eerste instantie zat je waarschijnlijk te veel in jezelf met jezelf bezig te zijn, en vorm van zelfmedelij...

Dat betekent dus niet dat je niet van een ander kunt houden als je niet van jezelf houdt, maar dat in jouw geval je connecties met de buitenwereld misschien wat verstoord werden of verdwenen door je probleem...

Alleen doordat je negatief over jezelf denkt, hoeft nog niet automatish te betekenen dat je daarom ook andere negatief ziet. Doordat je jezelf zo slecht ziet, kun je sneller andere mensen positief zien als je ze vergelijkt met jezelf.

Jaloers...dat ben ik altijd al in het algemeen op mensen die bijvoorbeeld al optimistisch in het leven staan of mensen warbij alles meezit, alsof de zon altijd voor hen schijnt en voor mij het altijd regent.

Een stelling die ik al heel vaak heb gehoord. Heb er ook zo vaak over na zitten denken, en ik denk dat je het van 2 kanten kunt bekijken en dat aan allebei de kanten een stuk waarheid zit.

Toch neig ik vooral naar de mening dat de stelling heel vaak niet opgaat. Daarbij kijk ik bijvoorbeeld naar mijn moeder: mijn moeder heeft 40 jaar lang niet van zichzelf kunnen houden. Had een hekel aan zichzelf, vond zichzelf niks waard en cijferde zichzelf altijd weg. Maar er is neimand van wie ik meer liefde heb gehad dan van mijn moeder. Ik besef steeds meer hoe verschrikkelijk veel liefde zij mij heeft gegeven. En niet alleen mij, maar ook mijn broers, en als eerste aan mijn vader. Alle liefde die zij zelf nooit heeft gehad, en die zij nooit voor zichzelf heeft kunnen voelen, heeft ze drie keer zo hard aan ons gegeven. En die liefde was echt. Juist omdat zij dat zelf nooit heeft gevoeld, wilde ze ons dat des temeer laten voelen.

Al moet ik daarbij wel zeggen dat je liefde misschien op een andere manier kunt geven als je ook van jezelf houdt. Je kunt liefde geven vanuit het gemis dat je zelf hebt, maar je kunt ook liefde geven vanuit het rijke gevoel van liefde dat je zelf ervaart, en daarom heel graag wil doorgeven aan anderen. Ik denk dat daar wel een verschil in zit in de liefde die je doorgeeft. En wat dat betreft kun je de stelling dus ook van een andere kant bekijken. Als je meer openstaat voor liefde die je van anderen krijgt, kun je dat ook op een vollere manier doorgeven. Zo is dat met alles. Hoe meer je openstaat voor het ontvangen, hoe intenser je dat ook weer kunt doorgeven.