[Column] Sport
 

Zelfde verhaal als de vorige keer. Column voor een regionale krant (oplage 43.000) en wegens gebrek aan ervaring vraag ik tips en commentaar.

- - -

Pas werd ik getroffen door een angstig visioen. Ik zag mezelf als een bejaarde man elke morgen voor een keuze staan. Riem boven de buik of riem onder de buik? Loom onderuitgezakt in een collegezaal bemerkte ik dat de befaamde studentenbuik ook mij had bezocht. Mijn adonisfiguur had mij verlaten. Daar zou ik iets aan moeten doen!
Een aantal weken later ging ik in op de avances van een vriend van me. Al dik twee jaar probeert hij me over te halen om meer te sporten en bewegen. Ik zag er de noodzaak niet van in en kon niet geloven dat steken in de zij, spierpijn en algehele vermoeidheid gezond konden zijn. Het riem-/buikprobleem trok me echter over de streep en wij zouden aan sport gaan doen. Ik wist het enthousiasme van mijn sportmakker te beteugelen tot een acceptabel niveau; het ‘hardlopen’ wist ik af te dingen tot ‘wandelen’ en ondanks de terugkerende beelden van bejaarden (ditmaal zonder buik), zag ik de toekomst met een vreugdevolle lach tegemoet. Het zou gezellig worden en het leek bovendien niet uitputtend veel op echte sport.
Onder het strandzand en het duingras zat echter een nest giftige adders. Zelf heb ik al jaren geen goede schoenen meer en een fikse wandelpartij maakt men niet op blote voeten. Gelukkig was mijn wandelcompagnon zo vriendelijk om me een paar afgetrapte en smerige stappers te lenen. Mensen in mijn directe omgeving, bezorgd vanwege mijn plotselinge sportlust, waarschuwden me voor het gevaar van verkeerde schoenen, maar ik bleef laconiek. Blaren waren voor mietjes. Een andere adder was de tijd. Het bleek dat zondagmorgen om negen uur de enige mogelijkheid was. Maar aangezien ik niet van plan was verdere compromissen ten aanzien van mijn gezondheid te maken, wilde ik mijn zaterdagnachtritme niet verstoren.
Met deze twee adders op zak, begon onze eerste tocht van Monster naar Scheveningen, over het strand. Daar aangekomen waren we nog vol van energie en overmoedig. Met een trotse lach op ons hoofd en een angstige frons op onze voetzolen, besloten we even om de haven heen te lopen, om te zien of de arcadehal nog net zo fijn was als vroeger. Deze ondoordachte omweg had als gevolg dat onze wandeltocht zich van de aanvankelijk geplande vijftien kilometer ontwikkelde tot een monster van dik dertig kilometer. Aan het begin van de terugweg lieten de adders zich gelden.
Mijn voeten waren hovercrafts van blaren in de kapotte schoenen, de koperen ploert schroeide onophoudelijk op ons neer terwijl we door de duinen sjokten en mijn gretig geleste dorst van de nacht ervoor maakte een comeback in de vorm van nadorst en algehele uitdrogingsverschijnselen. Na een martelgang van zeven en een half uur kon ik mijn gekoesterde deurbel betasten en beginnen met het revalidatieproces dat een halve week zou duren.
Via internet sprak mijn onvermoeide compagnon mij aan. Volgende week weer, maar dan Hoek van Holland? Met talloze pleisters op mijn voeten, verlammende spierpijn in mijn benen en een verbrandde huid antwoordde ik instemmend. Oh, wat voelde ik me gezond.

- - -

LUH-3417

*schopt omhoog*

Hij is een stuk beter dan je vorige column voor de Westlanders. :) Uitgebreid commentaar volgt nog wel.

Goed!
Ik heb wel niet moeten lachen maar ik veronderstel dat dat niet bij iedere column de bedoeling is. Vooral de laatste alinea is leuk! (y)

Leuk geschreven ja ! "een angstige frons op onze voetzolen" (Y) Vet. Misschien kun je er meerdere schoengrappen in doen. Zo van "voor een flinke wandelpartij haalden die afgetrapte schoenen hun neus niet op". Verder zou ik de addertjes er zeker inlaten, die horen erin. In het begin echter, vertel je dat algehele vermoeidheid je niet aanspreekt aan sporten. Dit leest niet echt makkelijk, vind ik: van sporten wordt je algemene uithoudingsvermogen en conditie namelijk beter, dus klopt dat niet. Je bedoelt waarschijnlijk dat je niet wilt zweten, hijgen en dergelijke, maar dat dacht ik er bij de eerste keer lezen niet bij. Misschien is een herformulering op zijn plaats.

Bedankt voor de reacties. Ik laat hem nu even rusten en kijken er over een poosje weer naar. Ik hoop er inderdaad nog wel wat woordspelingen in te doen, want die maken het wel zo vermakelijk. En hardop lachen hoeft niet, hoor. Ik vind mensen die hardop lachen tijdens het lezen maar een beetje vervelend (ook al heb ik het zelf ook bij één boek wel gedaan...).

LUH-3417

Deze sprak mij zeker meer aan dan de vorige.
Als ik die vorige column voor 13 jarigen zou benoemen is deze misschien meer voor ehhh 18/19 jarigen? mwaoh heb geen idee ook, maar vond dit wel leuk. Somminge woordspelingen wat overduidelijk en verslappende spierpijn vond ik niet geweldig evenals het woord compagnon, al zou ik eigenlijk ook niet iets veel beter weten. Voor mijn gevoel alleen, is ehh, de stijl ofzo, mwoa, weet het geen benaming te geven, maar is het eind anders dan de rest en dat voelde wat vreemd, maar kan het ook niet echt verklaren of uitleggen.
maar een prima column hoor!

Charlotte

Bedankt voor de reactie. Ik zal het meenemen in mijn herziening van het geval komend weekeinde.

LUH-3417

Tsja, ik hoop dat het een beetje zal helpen.

succes alvast,
Charlotte

Hoevaak moet je zo'n column eigenlijk schrijven, elke 2 weken ofzo?

Charlotte

Het is nu elke maand, dus zo heftig is het niet. Als het echt mis gaat lopen heb ik nog een archief van ongeveer vijfhonderd columns liggen die allemaal verschrikkelijk slecht en ongeschikt zijn, maar waar zeker wel drie procent van valt te herbewerken tot een normale column. :)

LUH-3417

ah, oke.
500, ik vind het veel.
ik gooi slechte dingen altijd weg.
(mwoah, gelukkig maak ik slechte dingen ook niet zo vaak af. Wat niet af is gooi ik ook weg)

Charlotte