hoe kom ik van mij prikkenangst af?
 

Ik ben me hele leven lang al bang voor prikken, zelfs voor kleine prikjes in me arm of vinger.. en alleen al als ik aan een prik denk, of er over lees dan zit ik al helemaal te shaken. Terwijl de prik soms niet eens zo pijn doet, maar gewoon het idee dat er zo'n naald in je arm komt. Ik moest laatst naar de kaakchirurg en toen ze wouden prikken in me mond hield ik me mond stijf dicht..Hun moesten me mond gewoon opentrekken, en ik kreeg tranen in me ogen :s
En echt een week van tevoren zat ik er al over na te denken..
Het is toch niet normaal dat je bang bent voor prikken op je 19e :s
Dus hebben jullie misschien een idee hoe ik van mij prikkenangst af kom?

Ik ben 22, dan ben ik helemaal raar. (Altijd al geweten. ;))

Ik heb 't ook. Niet zo als jij 't hebt, maar ik vind 't toch een eng idee..

nou meisje ter geruststelling
bij de tandarts ben ik ook een held hoor ( op sokken wel te verstaan :D )
Probeer als je een spuitje krijgt aan iets anders te denken.
Doe desnoods lekker je ogen dicht en probeer je te ontspannen.

en nog iets: Ga er niet al uren of zelfs dagen van te voren al over zitten piekeren.

En het is altijd een goed idee om even te zeggen dat je er tegenop ziet, dan weet degene van wie je de prik krijgt dat ie een beetje aardig moet doen ;)

Mjah, de kaakchirurg die ik had dus niet, integendeel.

Maar goed, ik ben wat dat betreft standvast en ik ben met kapje onder narcose gegaan. Ondanks wat die vent allemaal zei. De sukkel.

En als je er niet over piekeren ging en ergens anders aandenken hielp...dan was het probleem er niet, toch? Lijkt mij iig.

hoor ik hier nu lichtelijke wraakgevoelens op borrelen ? :D
(je zegt het zo lekker subtiel)

nou kijk overal heb je natuurlijk een paar lomperds rond lopen. maar de meeste mensen met een (para) medisch beroep zijn best aardig hoor. als je niet met mensen om kan gaan hoor je er eigenlijk niet thuis

Gistermorgen heb ik een meisje hier gehad die al 3 dagen buikpijn had omdat ze een prik moest halen, stond stijf van de zenuwen.
daar schiet je helemaal nix mee op je wordt alleen nog banger
dat moet je jezelf niet aandoen snappie ?

Dat vind jij, dat vind ik, nu die man nog. ;)

Ik snap het prima, dat is het probleem ook niet. Kenmerk van een fobie is alleen vaak dat je aan dingen weten en of begrijpen niet zoveel hebt. Was dat maar zo: dan was het helemaal probleem er niet.

Ik ben ook vreselijk bang voor prikken. Liet het gaatje in mn kies ook vullen zonder verdoving zodat ik maar geen prik hoefde, en bij het horen van het woord 'ruggeprik' krijg ik al overal kippenvel...
Maar wat je er aan kunt doen :confused: wist ik het maar!

Je kunt er overheen komen hoor :) Als je vaak zo'n prik krijgt, wordt het steeds minder vervelend (vind ik).

Ik kan ook slecht tegen prikken. Ik vind het helemaal niet eng ofzo, en het doet ook niet veel pijn.. maar als die naald dan in m'n bloedvat zit, tja dan gebeurt er iets met m'n lichaam waardoor ik vaak flauw val :bloos: (vasovagale syncope).

Ik schaam me er soms echt voor want ik studeer dus geneeskunde :D Maar ik kan gerust operaties bijwonen ofzo: het is alleen als ik zelf een prik moet krijgen! Maar veel artsen hebben me gerust gesteld: zo ken ik bijvoorbeeld een chirurg die ook echt flink zit te zweten als -ie zelf een prikje moet krijgen, schattig he ;)

Hey, ik moet binnenkort ook naar de kaakchirurg :p
Gelukkig vind ik dat soort prikjes niet erg eng, t gaat me meer om inentingen enzo. Of bloed prikken. :|
Ik moet binnenkort bloed prikken om te kijken of m'n hepatitis B inenting gelukt is en ik hoor van veel mensen dat die vrouw hun ader niet kon vinden en ze liepen dus ook met een blauwe plek.
Daardoor zie ik er nog meer tegenop, ik heb er ook al een nachtmerrie over gehad. :o

dat wordt dan nog lachen met die hepatitis-B
owja en op elkaar oefenen he :p

ondergetekende was 'n keer of 6 de sigaar :D

Ja bloed prikken is helemaal een ramp... Dan ZIE je gewoon je eigen bloed in die buisjes lopen :eek:
En het ergste vind ik nog wel dat ik door mijn eigen angst geen bloeddonor durf te worden en dat vind ik wel zo stom van mezelf. Misschien moet ik toch maar gewoon eens gaan en over die ongegronde angst heen walsen...

nou ALS die laborant(e) een beetje handig is hoef je daar niet veel van te voelen hoor ;)
maarja medici zijn nu eenmaal de ergste patienten :D

hehe nou ontspannen kan ik echt niet, en ergens anders aan denken ook niet :s
Ik zat gewoon te trillen op die bank, die kaakchirurg ging toen een liedje voor me zingen, dat was wel grappig :) maar heeft niet zo zin gehad..
Ik moest vanochtend naar de dokter om een wratje weg te halen, en had gewoon al helemaal buikpijn .. maarja gelukkig moest ik opnieuw afspraak maken, dus gebeurt het pas over 2 weken...

en ik wil eigenlijk meedoen met proefpersoon om medicijnen te onderzoeken, maar dan moet er ook bloed geprikt worden.. Dat heb ik nog nooit gedaan, maar alleen al als ik er aan denk, bah.. misschien moet ik het maar niet doen... of juist wel, misschien wen ik dan een beetje aan die prikken :)

Dan ga je toch niet kijken! Damn...

Ik heb geen prikkenangst, maar echt leuk is het nou ook weer niet. Misschien is het vooruitzicht dat ze je 'pijn' doen de hele blokkade. Daar heb ik niet zoveel last van (hell, ik sta het zelfs toe dat de tandarts zonder verdoving een kies trekt als hij dat nodig vind!).

Enige wat ik er dus over kan zeggen: probeer te accepteren dat ze je 'pijn' kunnen doen. Je gaat er met geen mogelijkheid dood aan, noch ondervind je ernstige schade.

*slechte verwoording*

Acupunctuur ?






:evil: :p

trost: je bent nie de enige. Er zijn zoveel volwassenen waarbij het zweet uitbreek als ze aan naalden denken. Ik ben zelf nog flauwgevallen tijden de meningokokkenintentingen :bloos:

Ik ben niet bang voor alle prikken, inentingen kan ik gewoon hebben. Verdovingen vind ik nu wel eng omdat het de laatste keer zo'n ontzettende pijn deed en bloed prikken vind ik al helemaal doodeng. Ikweet alleen eigenlijk niet eens waarom.

waarom nu ? ;)

da's 't meest miezerige spuitje dat ik ooit in m'n handen gehad heb. :D

het was een zombinatie van omstandigeden: ik zat op de stoel, ik hoorde een kind gillen ik zag die vrpleegster eraan komen met wat n mijn ogen wel een naald van drie meter leek en toen werd het zwart :bloos:

*knuf*

je moet ook niet kijken meisje
volgende keer gewoon lekker je ogen dicht doen.

ow en wat ook helpt: handen op je buik ( net onder je navel)
en je buik naar voren laten komen als je inademt .. en dan rustig door ademen. dat haalt 'n hoop spanning weg ;)

Zowiezo op je ademhaling letten werkt goed, kregen wij ook als tip tegen presentatiestress. Op die manier haal je je aandacht van de prik af.

Ik ben er anders goed ziek van geweest :s

Moet ze je daar wel de tijd toe geven. Mijn inentmevrouw pakte die spuit, pakte hem uit en ragde hem meteen in mijn arm. Niets geen "Komtie!" "Zal ik even tellen?" "Zeg maar wanneer hij kan". Ik zat nog niet eens goed!

Dat vond ik echt een doos (n)

Ik heb ook prikkenangst en toen ik een paar maanden terug bloed moest laten prikken vond ik dat van te voren echt een hel. Ik heb de hele nacht ervoor wakker gelegen.

Ik moet toegeven dat bloedprikken echt geen reet voorstelt. De tweede keer bij mij ging het dan ook prima.

Ik ben nog wel bang voor andere prikken :S

Vooral als ze vanalles in je spuiten.

ik zeg ook nooit wanneer ie komt hoor. veel mensen maak je daar alleen nog banger mee.
ik zorg wel altijd dat iemand zich 'n beetje kan ontspannen.
ff geduld hebben dus. maar miss had ze haar dag niet :p

Ik ben blij dat ik niet zoiets heb. :D
Ik heb een jaar geleden oid voor persoonlijke omstandigheden 3 keer bloed afgenomen gehad. Elke keer 6 buisjes ook (is max.).
Ik vind dat dus helemaal niet erg, ik vond 't zelfs wel interessant om te zien hoe dat bloed in die buisjes gepompt werd. :D
Ook inentingen heb ik geen problemen mee.

Ik zou niet weten hoe je van je angst af kunt komen. Je zou misschien eens goed bij jezelf ten rade moeten gaan over wát je nou zo eng vindt. Want, je voélt zo'n prikje in principe niet eens. Wat is er eigenlijk nou zo eng? Vraag dat jezelf eens af.

Ik denk dat het meer de schrik dan de pijn is bij een prikje. Maar bijv. een ruggeprik doet in principe niet meer zeer dan een griepprik. Het gaat echt om het vantevoren zo min mogelijk je eigen op lopen fokken, dus ontspannen.

Ik zeg niet dat alle prikken een piece of cake zijn, maar als je eerst probeert om over de angst voor kleine prikjes heen te komen ben je in ieder geval een stapje verder. Er bestaat volgens mij een middeltje dat de huid verdooft, dan voel je dus helemaal niets en als je dan ook nog even een andere kant op kijkt waar moet je dan nog bang voor zijn?

En als het nou eens niet om de pijn gaat?

Daarbij: logisch nadenken enz. helpt 9/10 niet, had het wel geholpen, dan was het probleem er niet geweest.

Ik snap ook wel dat pijn niet alleen het punt is (zie het begin van mijn reply), maar dan zul je toch bij jezelf te rade moeten gaan waarom je het eng vindt. Het zal mij niets verbazen dat het door een traumatische (misschien te sterk uitgedrukt) ervaring komt, het hieleprikje toen je een baby was, lekgeprikt door een of andere sukkel die je ader niet kan vinden voor bloed afnemen of zoiets.
Maar als mensen over spinnenangst, tandartsangst, vliegangst etc heen kunnen komen dan moet er iets zijn dat je ook hieroverheen kunt komen.
Leonoor jij hebt het erover dat je erover piekert vantevoren, zou het bijvoorbeeld helpen als je pas zo kort mogelijk van tevoren weet dat je een prik moet krijgen, een soort van verrassingsprik, je kunt er dan niet meer over piekeren en jezelf overstuur maken.
Het is heel moeilijk te begrijpen wat er in mensen omgaat die zo'n angst hebben als je het zelf niet hebt.

Ik weet wel waar het door komt, das het probleem ook niet. ;)

Ik denk niet dat dat helpt en sowieso, ik ben volwassen, dan weet je dat soort dingen wel en/of je moet ze wel weten. En ik ga echt niet allerlei constructies bedenken dat m'n vriend wel weet wanneer en ik niet oid, want dan weet ik toch ook dat het moet, enz. En ik wil het sowieso dan toch ook liever gewoon weten, dus ja.

Ik heb er eerlijk gezegd helemaal geen moeite mee gelukkig, misschien ook omdat ik er dagelijks mee te maken heb. Voorheen op de basisschool had ik het wel trouwens...

Kan er niets mee.

Dat geeft toch ook niet? Begrip hebben is, in mijn ogen, het belangrijkste. Zoals die kaakchirurg, dan heb ik zo iets 'wat een lul'. Iemand hoeft het echt niet logisch te vinden of wat dan ook, maar een ander gewoon als een (volwassen) mens behandelen en begrip hebben voor iemands angst, dat vind ik wel belangrijk, zeker voor een arts. Maar goed. :)

Voor operaties en dergelijke (iets als een open hart operatie is dan weer iets anders, maar dat lijkt me logisch ;)) ben ik niet bang, dat doet me weinig, gelukkig. :)

misschien moet je dan es naar mij komen als je nog es een prik moet.
ik schijn heel goed te zijn in mensen op hun gemak stellen ;)

In je dromen. ;)

is echt zo, om de een of andere reden kom ik niet bedreigend over ;)

ik zie er lief en eerlijk uit :D

Gewoon al denken aan prikken vind ik vreselijk, meestal begin ik dan te huilen, te rillen en andere van die zulke dingen. Ik weet dat het mss kinderachtig klinkt of zo, maar ik denk dat iemand die dit soort angst nooit meemaakte ook nooit zal weten hoe het voelt. Als ik een prik moet krijgen heb ik echt het 'Ik ga nog liever dood dan dat jij die naald in me steekt' gevoel. Godzijdank heb ik tot nu toe alleen nog maar inentingen moeten hebben, die gààn nog tot op zekere hoogte, daar lig ik maar een week of zo van wakker. Maar ik moet er niet aan denken dat ik bloed moet laten trekken. Ik denk dat degene die die prik moet geven mij eerst zal moeten vastbinden of zo, want gewoon al het idee dat iemand dichterbij komt met een naald die ze in een ader gaan steken, doet mij al doorslaan.
Dus ja, ik heb wel een serieuze fobie. En iedereen die denkt dat je toch makkelijk over zo'n angst moet geraken, heeft duidelijk zelf nooit dit soort angst meegemaakt.
En echt, bij jezelf te rade gaan waarom je nou zo bang bent, heeft totaal geen zin. Ik realiseer me dat zo'n prikje mss enkele secondjes pijn doet, en dat je het nodig kunt hebben om allerlei problemen te voorkomen, maar dat vermindert de angst niet in het minst :)
Ik ben echt zo bang voor de dag dat ik ziek word.. echt ziek dan, dat ik in een hospitaal (lees: het idee dat ik een infuus krijg) moet.. brrr

Hmmmm, 'k was vroeger (lees: tot 1 jaar terug) ook doodsbang voor prikken. Echt alleen het idee al dat er een naald m'n arm in kroop... :( Als 'k wist dat ik om een inenting moest, lag ik echt wakker ervan. Tot ik één of andere mysterieuze ziekte kreeg, en ik bloed moest laten prikken (en daarna nog een aantal keren..). Ik wilde écht niet, maar ik moest ;) Drama was dat! Ik voelde me ook echt helemaal duizelig worden enzo. Maar de tweede keer had ik er veel minder last van en de angst werd elke keer iets minder, tot ik gezellig zat mee te kijken ;) Ehhh..dus tja, wellicht 'groei' je erover heen? Niet dat je daar 'nu' echt veel aan hebt trouwens.. :|

Liefs, Moppie

Inentingen vind ik geen enkel probleem, ik ben al 2x geprikt voor hepatitis-B :) Het is meer het bloedafnemen.. maar het gaat wel beter elke keer.


Even terzijde: weet iemand wat het maximale volume is, wat je aan bloed mag afgeven per jaar? Als vrouw? :)
Als je donor bent, is het 2x een halve liter. Maar mag je meer bloed kwijtraken, als je het meer 'uitspreidt' over heel het jaar?

i know the feeling, als ik ook maar iemand op tv zie die een prik moet hebben, dan moet ik de andere kant opkijken!
anders word ik ontzettend beroerd.
gelukkig word het alweer iets beter, want de laatste tijd heb ik alle verstandskiezen eruit moeten halen door de tandarts en kaakchirurg en dat viel mee. Ik kan alleen niet tegen naalden in mijn arm.

:D :p

Ik ken iemand van 62 en is bang voor prikken. Ik ben zelf niet zo bang. Als de naald maar niet te dik is.

Helpen:
Je elke dag een prik geven lol

ik kan je niet helpen, ik mag die krengen ook totaal niet.

http://www.woldairbrush.com/images/parts/needle.jpg

http://www.cdc.gov/ncidod/diseases/h...ges/needle.jpg

son of a bitches :(

Ik sta ook altijd doodsangsten uit, had er altijd al last van , maar sinds dat ik een operatie heb gehad met een stagair-anesthesist die me verkeerd prikte is het nog erger geworden. Heb nu een heel fijn spulletje: Emla, dan voel je er echt niks meer van (je voelt wel dat er 'iets'gebeurt, maar absoluut geen pijn) Ben alleen nog steeds bang, zit echt altijd te janken bij de (tand)arts, ook al weet ik dat het niet zeer doet. Het is wel iets minder geworden door de Emla.
Je kunt Emla gewoon vragen in het ziekenhuis of even langs de huisarts :)

in je hand verkeerd geprikt ??
hoe krijg je 't voor elkaar :rolleyes:

Emla is wel fijn spul ja maar werkt meestal niet bij inentingen want die gaan 9 van de 10 keer een spier in. Ontspannen dus

Mijn neef heeft kanker gehad en toen ie dus een chemokuur kreeg, werd ie bijna iedere dag wel tig keer geprikt. Op een gegeven moment kon ie ook echt geen prik meer zien. Niet dat ie er bang voor was, maar het is gewoon hartstikke naar. Pfff, ik moet er ook echt niet aan denken.

Net zoals dat ik iedere keer weer een beetje bang ben om een salto te springen, ik zal ook altijd kriebels houden voor prikken. Hoeveel je er ook krijgt.

als ik het doe ziet het er toch minder eng uit: :D
die 1e van psycho is 20X vergroot ofzo

http://picserver.student.utwente.nl/...picserver.jpeg

zie je meteen hoe dun dat naaldje maar is ;)

(met dank aan karolien de 'n digitale cam bij zich had :D )

Ik ben zelf niet bang voor prikken, maar misschien helpt het als je er over nadenkt? Nadenken over wat er gebeurt. Er gaat een naald in je arm, die doet niks verkeerd. Het gebeurt zo vaak, en gaat eigenlijk nooit verkeerd. Het helpt je alleen.
Ik weet niet of dit helpt, heb niet echt 'angsten' doordat ik vaak op deze manier denk.

Ik hoop trouwens voor je dat je dan nooit diabetes krijgt ;) Is sowieso natuurlijk niet leuk, maar je begrijpt me wel ;)

Tja als je DAN bang bent voor naalden heb je idd een probleempje :D