geslaagd... Klasgenoot heeft zelfmoord gepleegd
 

Ik heb net mijn certificaten opgehaald hoor ik van een klasgenoot dat een jongen met wie ik best wel veel samen heb gewerkt zelfmoord heeft gepleegd in de week van koninginnedag. De school heeft dit nog geen eens bekend gemaakt en zullen ze ook niet doen ook. Ik kende hem als een hele normale rustige jongen die zich gewoon aan zijn afspraken hield, heel sociaal en intelligent. De nederlands docente vertelde dat hij zichzelf had opgehangen. Ze vermoedden dat hij problemen had.

Ik voel me verantwoordelijk. Ik had hem moeten doorzien en vragen wat hem dwars zat. Ik ga dit nog wel uitzoeken. Ik heb met hem samen mijn Nederlands discussie gedaan en dat ging heel goed.

Ik sta hier echt van te kijken...

Jemie... :(
Maja.. je meot jezelf niks verwijten... jij kan er toch niets aan doen als hij niet open was over zijn problemen :$ :bloos:

Zelf kun je dat niet merken. Soms wel soms niet.

Ik spreek uit ervaring. Maar sommige mensen die zelfmoord willen plegen hebben een masker op. Een soort van toneelstuk.

Trouwens waarom weet je het nu pas. Heb je het niet van anderen gehoord? Of in de krant gelezen.

Ja, das heel erg kut, en al helemaal laf dat de school zoiets niet bekend heeft gemaakt, zodat jullie afscheid hebben kunnen nemen.
Maar je moet je echt niet verantwoordelijk te voelen, hij heeft problemen gehad, en als hij hierover met iemand had kunnen praten, had hij dat wel gedaan. Ook wou hij het niet oplossen, die uitdaging niet aangaan, maar gaf het op. Maar alsjeblieft voel je er niet verantwoordelijk voor!
Het enige wat je misschien wel kunt doen, is bij zijn ouders op bezoek gaan en er met iemand over praten, want ik snap dat zoiets heel rot is om te horen.

Heel veel sterkte!

Dit kan beter op Psychologie.

Ik denk niet dat jij je schuldig moet gaan voelen. Dat je dat doet kan je natuurlijk niet tegenhouden en als je dat zo voelt oke maar het hoeft niet want jij bent niet de reden. Het is niet door jou dat hij zelfmoord heeft gepleegd.

Berichten van zelfmoord worden heel vaak niet in de krant
gezet...

Jij bent niet verantwoordelijk voor het welzijn van een
ander.

Ik weet niet zo goed wat te zeggen verder, behalve dat dit
schuldgevoel ontzettend herkenbaar voor me is. En dat ik
echt hoop dat je jezelf geen zware last oplegt door jezelf
de schuld toe te schrijven ed...

... Sterkte.

wat erg voor je :(

maar hee zoals de anderen hierboven het ook al zeiden, jij kunt er niks aan doen..

sterkte

Je moet je niet schuldig voelen omdat je hem niet hebt doorzien. Mensen die het serieus van plan zijn, weten het hartstikke goed te verbergen. Het zijn juist de mensen die het niet echt willen doen, die ermee te koop lopen.

Goed gezegd.

Hmm, maar of je daar altijd op mag vertrouwen...blijf ze toch ook maar serieus nemen als ze het verkondigen.

Waar ik me eigenlijk t meest over verbaas is dat ze het zo lang stil hebben kunnen houden...ik bedoel, mensen worden vroeg of laat gemist toch, zeker op school merk ja dat mensen er al een par weken niet zijn...paar dagen ok, dat kan ziekte zijn, maar na n paar weken is er toch vaak wel iemand die vragen gaat stellen?

Maar inderdaad kun jij jezelf niets verwijten, als hij je er niets over verteld heeft. En misschien zijn er wel dingen waarvan je nu zegt "dat was een teken", maar dat kon je toen niet weten, en daar moet je je dan ook niet schuldig over voelen...jij kon het niet weten

Je moet er natuurlijk niet blindelings op vertrouwen. Er zullen altijd uitzonderingen zijn. Maar in zijn algemeenheid zie je toch dat mensen die met zelfmoord dreigen dat meer als aandachttrekkerij of pressiemiddel doen, terwijl mensen die echt met zichzelf niet meer verder kunnen het gewoon voor zich houden en uiteindelijk de knoop doorhakken.

Je hoort bij zelfmoordgevallen ook erg vaak dat 'men het niet zag aankomen' en dat 'niemand heeft gemerkt dat hij problemen had'. Dat komt dus juist doordat mensen die het al echt besloten hebben, daar niet mee lopen te leuren.

Ik vind het inderdaad ook kwalijk dat die school het heeft stilgehouden. Het is natuurlijk in beginsel de taak van de ouders om een rouwadvertentie te plaatsen en de boel te regelen, maar als klasgenoten heb je wel 'recht' op informatie als iemand langere tijd afwezig is. Dat is gewoon menselijk fatsoen.

Mjah daar heb je inderdaad ok wel gelijk aan, maar ik wilde alleen even aangeven dat de regel die je stelde niet bindend is, maar daar zijn we het blijkbaar wel over eens.

Kwalijk van de school is het wel, maar ik vind t ook wel raar, hoewel ik me nu besef dat veel scholen natuurlijk geen lessen meer hadden en dat je mensen dus ook moeilijk kunt missen dan. mjah school had wel kunnen informeren denk ik, was wel zo netjes geweest

De hele actie heeft plaatsgevonden in de week van koninginnedag. Op dit moment was je niet meer verplicht naar school te komen omdat de drie schoolonderzoeken waren afgelopen. Hierna heb ik dus niemand meer gezien en ook niks gehoord.
Onze school, het VAVO volwassenenonderwijs Mondriaan in Den Haag, is eigenlijk van het begin af aan een hele onpersoonlijke school geweest.
De eerste kennismakingsdag met onze mentrix (ik was het woord al bijna vergeten) was ook meteen de laatste en ik heb haar ook nooit meer gezien. Vaste klassen bestaan ook niet je hebt per vak een groep, dit maakt het nog geisoleerder.
Ik weet echt honderd procent zeker dat als ik met die jongen in een klas had gezeten en hem dus wat vaker had gezien ik er misschien achter had kunnen komen wat er aan de hand was of misschien een echte vriendschap had kunnen opbouwen, ook omdat ik pas 9 maanden in Den Haag woonde.
Het grote verchil met een reguliere school waar ik eerst op heb gezeten is dat er geen sfeer is, er is geen verbondenheid tussen de mensen. Die school is echt een supermarkt met soms overdreven vrolijke klanten, maar ook die vrolijkheid is nep zoals het aannemen van een houding om er gelukkig van te worden.
Ik moet nog een jaar maar ik zie er eigenlijk sterk tegen op. Niet dat ik niet zal gaan want het is mijn laatste kans naar een hogere opleiding maar het is wel een enorme hindernis die ik zal moeten overbruggen.
Ik ben wel nieuwsgierig naar Rewi's problemen die hij had.

Daar ben ik eht mee eens, en ook wel enigzins met wat je erna zegt. Zij die ermee te koop lopen, hebben eht vaak nog niet besloten. Let op het woord "nog".... Vandaar dat je ook op die gevallen moet letten.
(sorry als dit al gezegd is in die replies erna, ben te moe om dat helemaal door te lezen :))

Quincy: pas op dat je er niet teveel in opgeslokt raakt, je lost daar niks mee op, sterker nog, je maakt het er alleen jezelf moeilijker mee.

Je weet dat als.....dan...., maar het was niet zo. Laten we vooropstellen dat jij niets verkeerd hebt gedaan. Ik kan me voorstellen dat het je raakt, en dat is eigenlijk ook wel heel gewoon denk ik.
Daarnaast heb jij naar eer en geweten gehandeld, jij kunt er verder niets aan doen. Neem je tijd om dit te verwerken, wat misschien niet eenvoudig is, maar ga jezelf geen verwijten maken...

Het is eigenlijk jammer want ik had die jongen gewoon wat beter leren kennen. Je kan van iedereen wat leren en van hem had ik dat zeker gekund.

Heb ik ook eens gehad, een jongen die ik kende.
Zulke dingen kun je niet altijd aan zien komen. Van buitenaf lijkt iemand zo gelukkig, terwijl iemand van binnen langzaam aan het sterven is...

Hoe voel je je onder de hele situatie en "wat doe je er mee?"(naast het uitzoeken; wat bedoel je daar mee precies?)?.

(is wat mij nu als eerste in mij op komt, ik lees niet hoe je het echt ervaart/ hoe je, je er onder voelt; niet dat dat moet, maar je gevoel hierin is denk ik heel belangrijk)

Ik voel me verdrietig maar ook machteloos want zelfmoord is vind ik toch ook een soort lafheid ergens. Maar vooral voel ik me erg alert op dit moment. Ik zie dit als een les voor de toekomst.

Veel mensen denken dat iemand die zelfmoord pleegt hardnekkige problemen heeft of vast zal hebben. Dit hoeft helemaal niet zo te zijn, zeker niet bij het `voorbeeld` met een intelligent, sociaalvaardig persoon. Sommige mensen gaan nadenken over het leven in het algemeen en hun eigen leven in het bijzonder. Het komt voor dat ze hun leven niet de moeite waard vinden, en geen toekomst zien waarin het leven veel beter/leuker wordt. Deze mensen plegen zelfmoord om echt dood te gaan, en willen zo min mogelijk moeilijkheden veroorzaken voor andere mensen. Dit is nogal een groot probleem meestal, aangezien er geen zelfmoordmanier bestaat die geen leed veroorzaakt. Vaak laten deze mensen heel beheerste afscheidsbrieven achter, waarin ze alvast spijt betuigen voor hun zelfmoord en zeggen dat het niet de schuld is van de nabestaanden en dergelijke.

De grote andere groep zelfmoordplegers, die mét problemen, wil meestal niet echt dood. In de eerste plaats willen ze dat iemand ziet dat ze problemen hebben, dat ze pijn hebben. Polsen doorsnijden en andere vormen van zelfverminking zijn meestal een paniekreactie, bijna altijd voor een echte zelfmoordpoging. Deze mensen gebruiken voornamelijk aandachtstrekkende manieren die een hoge overlevingskans hebben, zoals polsen doorsnijden en een overdosis van het één of ander nemen. Op het einde zijn dit vaak de mensen die voor de trein belanden. Ze hebben zo veel last van hun eigen problemen dat ze niet zien hoeveel leed ze veroorzaken bij bijvoorbeeld het springen voor de trein, en houden hier dus ook totaal geen rekening mee.

Een zelfmoord van iemand zonder (schijnbare) reden voor zelfmoord moet je niet opvatten als `dat had ik moeten zien aankomen´ of `daar had ik iets aan moeten doen`. De keus tot zelfmoord is heel bewust en overwogen genomen. De persoon wilde zijn of haar leven niet leven. Ook wil de persoon (geen slachtoffer btw) anderen niet overstuur maken met zijn eigen dood. Helaas is dat in onze samenleving niet mogelijk. Zelfmoord plegen is zelfs verboden in Nederland. Ik vind dat als iemand zelf dood wil, niet in een panieksituatie zit en goed weet waar hij mee bezig is het recht moet hebben zijn eigen leven moet nemen. Als dit sociaal geaccepteerd zou worden zou het verlies van zo´n persoon dragelijker zijn omdat je weet dat hij het zelf wilde.

mee eens: zelfmoord is eigenlijk euthanasie alleen heb je er geen dokter voor nodig en moet je het niet 3 maand (o.i.d.) op voorhand aanvragen.

En een 'reden voor zelfmoord' is er altijd, ook al zien andere personen die niet. Iets dat zeer onschuldig en klein lijkt voor buitenstaanders kan juist de reden zijn voor zelfmoord, het is maar waar je zelf je 'prioriteiten' legt.
Meestal willen mensen die zelfmoord plegen niemand kwetsen, maar kunnen ze gewoon niet verder leven, maar er zijn natuurlijk altijd mensen die juist zelfmoord willen plegen uit 'wraak' dus juist om een persoon te kwetsen of duidelijk te maken dat er iets mis is (maar deze laatste groep is meestal niet zo vastberaden, en vaak komt het niet eens tot zelfmoord maar enkel tot dreigementen).

Natuurlijk is het niet terecht dat je je verantwoordelijk voelt. Zelfs ouders of partners zien dit soort dingen niet altijd aankomen. Zoals nare man inderdaad al zegt, iemand die het echt wil weet het uitstekend te verbergen want die wil niet 'gered' worden. Hij heeft zichzelf opgehangen, dat is een manier met weinig overlevingskans.

Het kan inderdaad een les voor je zijn. Niet afwachten tot er iets groeit of iets maar laten gaan wanneer je interesse hebt voor iemand of iets, maar er direct werk van maken.

Dat zelfmoord laf is vind ik overigens altijd een beetje een rare opvatting. Ik denk dat er eerlijk gezegd erg veel moed voor nodig is om daadwerkelijk een gelukte zelfmoord te plegen. De impulsieve zelfmoorden komen uit zulke wanhoop voort dat je dat ook geen lafheid meer kunt noemen, zo iemand kan dan gewoon écht niet meer nadenken en is eigenlijk letterlijk ziek. En iemand die doodgaat aan kanker noem je ook niet laf.

Zelfmoord komt vaak laf over omdat mensen denken: 'die had maar gewoon een dipje en geen zin meer om even door te bijten'. Wat je zegt, klopt: het is zeker en vast niet uit lafheid dat er zelfmoord gepleegd wordt. Vaak zie je jezelf mensen van je weg duwen omdat je niet gered wilt worden en dan zie je dat je die mensen kwetst en dat je die mensen misschien gaat kwetsen door zelfmoord te plegen. Het is dus zeker niet dat je van het ene moment op het andere zegt: "laten we eens lekker zelfmoord plegen" maar vaak duurt het lang voordat je echt de kracht of zelfs moed ervoor hebt. Aan zelfmoord gaat meestal ook een lange tijd van onzekerheid of depressie aan vooraf (hoewel mensen die niet altijd zien omdat ze vaak verborgen wordt); mensen die zelfmoord plegen hebben dus vaak al heel lang gevochten tegen dat gevoel maar uiteindelijk beslissen ze dat het het vechten niet waard is of dat ze genoeg gevochten hebben. Veel mensen beschouwen het als laf, maar drie-kwart van die mensen zouden nog niet eens zo lang gevochten hebben als de persoon die zelfmoord pleegt.

Wat die school betreft: het valt te begrijpen dat ze dit niet doen. Enkele jaren geleden was er hier ook een meisje dat zelfmoord gepleegd had (ik zat niet in haar jaar, en kende haar niet zo goed; maar ik kwam haar wel vaak tegen (na school ging ik steeds naar mijn grootouders en zij woonde naast hen) en we praatten soms een beetje [over dagdagelijkse dingen] ). Ik wist dat ze zelfmoord gepleegd had, maar op school is er nooit echt gezegd geweest dat het zelfmoord was (misschien wel in haar klas omdat zo'n dingen eigenlijk in closere kringen wel gezegd kan worden). Ook op haar doodskaartje stond niets van zelfmoord, en dat is maar normaal, vind ik. Zo'n zaken zorgen vaak voor veel spanningen en verdriet in een groep. Het is spijtig dat zelfmoord gebeurt, maar het is een keuze die je maakt en het recht hebt om te maken omdat eutahnasie evengoed mag. Natuurlijk wordt het niet in alle kringen (vooral godsdienstige/conservatieve kringen) aanvaardt.

+ dat degene die zelfmoord wil plegen vaak gelooft dat zijn of haar familie en vrienden daadwerkelijk beter af zijn zonder hem of haar en dat schuldgevoel vaak ook niet meer kent.

heey das echt balen
ik weet dat dit stom overkomt maar je moet gaan bedenken waarom heeft hij dit gedaan. er moet iets aan de hand zijn geweest anders doe je dat niet ook niet van de examen druk. :s :s :| :(
ik wens je veel sterkte toe (y) en ik hoop dat je er een beetje overheen kunt komen.
ik vind het wel stom :mad: dat de school er niks over heeft bekendgemaakt dat vind ik echt niet kunnen. net alsof ze iets achter houden of ze er de aandacht expres niet op willen vestiggen
ook vind ik het alsof ze de school niet "zwart" willen maken en dat maakt me echt boos ik vind dat de school direct moet uitzoeken waarom :nono:

Waarom is in negen van de tien gevallen geen vraag waar iemand ooit een antwoord op zal vinden. Als je het antwoord al vindt, is dit ook slechts speculatie. Ik vind het een net zo onzinnige vraag als 'waarom kwam nu juist zij onder die auto terecht'.

Het is gebeurt en door je af te vragen waarom zul je je er juist niet overheen kunnen zetten. Het lijkt me beter te accepteren dat het is gebeurd.

Het lijkt me nogal logisch dat iemand die zichzelf ophangt, problemen heeft. Anders is het nogal een vreemde actie...

Is het niet zo dat jullie school het stil wilde houden omdat ze geen onrust wilden veroorzaken ivm examens? Of zat ie niet in t examenjaar? En daarbij vind ik het nogal vreemd dat dit niet sneller rond is gegaan, alsof het niemand opviel dat ie niet meer op school kwam.

Ik las vandaag iets anders. (Ik weet niet meer waar het was, volgens mij op het 't forum wel... :s ) Diegene zei dat mensen zonder problemen soms ook echt doodwillen. Omdat ze het leven kennen en er geen zin meer in hebben. Ze zien geen positieve toekomst voor zichzelf (en de rest van de wereld) en dus willen ze niet langer meer leven.

Misschien dat iemand anders het ook heeft gelezen en nog weet waar het stond, want ik heb het niet zo heel goed onthouden.. :o

Euhm. Dit topic? WB?

:bloos: Ik slaap half. :o (n)

Inderdaad :)

Dit komt vaker voor dan je denkt. Mensen die bij iets leuks of iets grappigs gaan denken van "is dit nou grappig?" of "is dit nou leuk?" en die gaan proberen hun gevoelens te relativeren. Op die manier beleven ze positieve gevoelens niet optimaal meer en gaan ze zich afvragen wat het nut van het leven is als er niets beters komt dan dat ze al gezien hebben. Het is een beetje moeilijk uit te leggen allemaal, maar ze hebben geen specifieke, aanwijsbare problemen.

:rolleyes: :rolleyes: :rolleyes:

Ik ben het met je eens met de kleine toevoeging dat mensen die ermee dreigen en het als middel gebruiken om aandacht te trekken wel degelijk ook een probleem hebben en mogelijk alsnog zelfmoord plegen als ze die aandacht niet krijgen.


Topicstarter: je kan aan zulke dingen niets doen. Hij is niet naar jou of iemand anders gekomen omdat hij blijkbaar niet wilde dat mensen het wisten. Dat is zijn keuze geweest en je kan het alleen maar accepteren. Sterkte :)

ik lees dit en denk meteen aan mn eigen middelbare school!
als een popie dood ging (een zelfmoord, en de bekende stefan hendriksen moord was ook op onze school) dan was de hele school in rouw.
was het een gewoon iemand, mocht je blij zijn als je het uberhaupt te horen kreeg. welkom in de wereld :(

Ik denk dat mensen met problemen dat juist verbergen. Als ik naar mijzelf kijk heb ik dat ook lange tijd gedaan. Tot een moment waarop ik besefte dat het niet zo verder kon en dat mensen moeten weten hoe het met mij gaat. Jammer dat die jongen dat niet kon.

Lullig voor je dat je het op deze manier moet horen, ik kan me voorstellen dat je je door school belazerd voelt. Misschien hadden de ouders de school gevraagd niets te vertellen.

Ik vind het wel een beetje vreemd dat je die jongen niet hebt gemist. Tussen koninginnedag en nu zit toch een redelijk lange periode. Lijkt me dat je dan wel doorhebt dat iemand er niet meer is. maar dat zal wel aan mij liggen.

Succes en sterkte

Inderdaad moet het er op een bepaald moment uit, maar dat vergt juist heel veel moed en zeer goede vrienden om op terug te vallen. Je hebt echt extreem veel moed nodig om dit te doen: je moet je zwakheden toegeven tegenover iemand die je kent, je moet je helemaal blootgeven omdat gevoelens echt heel persoonlijke dingen zijn en je moet ook de moed hebben om te blijven vechten tot het helemaal gedaan is en dat laatste is volgens mij vaak het probleem. Ik heb soms ook momenten dat ik het niet zie zitten (de laatste weken nog, deze week gaat het weer iets beter omdat ik nu helemaal alleen ben (klinkt raar, maar als ik hele dagen alleen ben, heb ik minder verdriet) en wat de volgende weken komt, is af te wachten) en dan voel ik me helemaal futloos. Tijdens die momenten wil je gewoon niet meer vechten, je hebt wel kracht genoeg, maar je ziet het doel er niet van in: "volgende week moet ik toch weer vechten en de week daarna, en die daarna en ik ben nu al zo moe, ik wil niet meer vechten". Wat ik de perfecte beschrijving daarvan vond, was in een liedje ('Runnin' van TuPac & Biggie)
I wonder if they'll laugh when I'm death ...
Why am I fighting to live
If I'm just living to fight?
Why am I trying to see
When there ain't nothing in sight?
Why am I trying to give
When no one gives me a try?
Why am I dying to live
If I'm just living to die?

Mijn eigen 'vertaling' hiervan (als ik me down voel):
Omdat je tijdens die momenten geen licht meer ziet: je vecht wel om te leven, maar waarvoor vecht je? Het leven bestaat uit niets anders dan te vechten, en is dat het vechten waard? Je probeert wel, maar het lukt niet, elke keer mislukt weer. Je wilt echt doodgraag leven, maar toch is het enige doel van je leven het einde ervan .

Het is moeilijker dan het gewoon te zeggen, maar zo'n keuze moet respecteerd worden (afhankelijk van persoon tot persoon natuurlijk: als je elke week begint te roepen en krijsen dat je je polsen gaat oversnijden of een koord gaat nemen, dan is het gewoon aandacht zoeken en zal er niet veel gebeuren behalve dat die persoon zich onsterfelijk belachelijk maakt en zich vreselijk aantelt)

k denk ook niet dat jij daar iets aan kan doen. Ik kom er ook nu pas achter dat een vriendin van me al 5 jaar depressief is, nu durft ze er pas mee naar buiten te komen maar ik heb dit nooit gemerkt. Sommige mensen kunnen dit heel goed verbergen, t is niet jou schuld

Ik vind het trouwens slecht hoe de school daarmee omgaat :s

zelfmoord is vaag.

Waarom vind je het laf? Als het zijn keuze is geweest, is het juist helemaal niet laf, maar doet hij wat hij wilt en dat moet je respecteren.

Wat bedoel je met een les voor de toekomst? Dat je alerter moet zijn of mensen depressief zijn? Dat is een goed streven. Maar vergeet niet dat je depressieve mensen niet kunt bereiken als ze niet geholpen willen worden.

Het is goed dat je er een positieve kant van inziet (dat het een les voor je is). Ik ben van mening dat alles wat gebeurt, ook iets positiefs heeft.

Ik vind het wel raar dat je het nu pas te horen kreeg. Niet echt netjes. Bovendien kan je zo een hoop onzekerheid en roddels veroorzaken.

Heb net de helft van de topic een beetje gelezen.....

Vorig jaar is een jongen op mijn school ook aan suicide overleden. We kregen een brief thuis, - het was vlak voor de vakantie dus we hadden nog amper school -, na de diploma's ophalen konden we als we wilden naar de aula voor een speciale herdenking, ook stond er een register in de kantine, die we konden ondertekenen. Met een foto en veel kaarsen erbij. Heel aangrijpend. Ik ben niet naar de uitvaart gegaan, want ik kende deze jongen niet...maar het raakte me wel.

Voornamelijk omdat ik meerdere mensen hieraan ben verloren, en mezelf ook bijna. Vanuit deze 'verplaatsing' weet ik dan ook dat suicide het verre weg van 'laf' is. Eveneens is het ook niet egoistisch. Natuurlijk is het een moment van enkel aan jezelf denken, maar dat maakt iets nog niet egoistisch.
Laf is het ook niet, het is niet makkelijk om de keuze te maken om uit het leven te stappen. Vaak willen de mensen helemaal niet dood, maar voelen ze zich noodgedwongen, wanhopig en radeloos. Dat slepen ze constant mee, dag in dag uit, en dat breekt een keertje op...
Jezelf van kant maken, en achterlaten wie je lief hebt, dat is lang zo simpel niet....daar is heel veel moed voor nodig, moed die mensen in deze situatie beter niet kunnen hebben, maar soms wel missen....

Grtjs.

Ik heb ook niet alle bercihten gelezen... Ik weet wel dat het joiu schuld niet is...

Pas heeft er een jongen bij mij op school in zijn arm lopen snijden ik wil dood... Iedereen stond eromheen en deed nix, ik werd er zo boos om, maar jah, wat kan je eraan doen...

Je moet jezelf ect de schuld niet geven, jij had het niet kunnen weten zien je kan niet alles in de gaten houden...

Liefs Inge succes...

Ik ben het helemaal met Anno1986 eens. ;)
Goede uitleg trouwens! (y)
Liefs,
Magic_STAR*