Erikson - hechting
 

Kan iemand me uitleggen hoe het komt dat een baby wel een sociale glimlach kan vertonen aan mensen dat hij graag heeft als hij nog maar 6 weken oud is, terwijl er maar aan zijn acht maanden object-permanentie optreedt?

Sociale glimlach = teken van welbehagen, actieve gerichtheid naar zijn hechtingsobject. (6 weken)

Object-permanentie =leren dat de dingen (vb opvoeder) blijven bestaan, ook al ziet hij ze niet meer. (8 maanden)

Het is volgens de theorie van Erikson.

Hoe heeft Erikson zijn theorie onderbouwd?

Het enige dat ik kan bedenken is dat er gewoon sprake van sympathie is. Net zoals wij intuïtief mensen sympathiek of juist niet sympathiek kunnen vinden - zelfs al kennen we ze nauwelijks - zal een baby ook positief of juist niet positief kunnen reageren op iemand. Zonder dat er per se permanentie op hoeft te treden.

We leren zijn theorie maar heel beknot in school, dus ik ken niet echt de onderbouwing.

Ik weet wel dat er volgens Erikson 8 fasen zijn waar een mens door moet om verder te kunnen ontwikkelen.

De fase waar de baby door moet is deze van vertrouwen-wantrouwen (hechting of niet dus).

Er wordt dan vermeld dat het moeilijk is om te onderzoeken of een baby al dan niet gehecht is, omdat het maar vanaf zijn 8 maand object-permanentie heeft. Dus dan pas ziet hij 'ah, daar is mijn moeder' en kruipt er naar toe of zo.
Daarom vind ik het net zo raar dat hij aan zijn zes weken wel al kan glimlachen naar mensen dat hij graag heeft, aangezien hij zogezegd nog geen onderscheid zou kunnen maken tusen zichzelf en de anderen.

Ik heb al veel opgezocht op internet, maar er blijkt niet echt iets over dat specifiek op het net te staan.

Toch bedankt voor jouw interpretatie. :)

Niemand die dat studeert of zo??

Lacht hij met 6 maanden echt naar mensen die hij graag heeft of juist naar mensen die iets doen wat hij graag heeft? Wel een verschil, lijkt me...

Een baby lacht naar mensen die hij mag, maar ik zie niet helemaal wat dat nou met object-permanentie te maken heeft..

Als die baby een veilige hechtingsstijl heeft dan is het toch niet van belang of dat hij beseft dat zijn moeder er nog wel is als hij haar niet ziet?

Een baby die een verwachtingsvol vertrouwen heeft kunnen krijgen in de mens(en) die hem verzorg(en), zal hem vanaf een week ;) of zes toelachen. De mogelijkheid om van welbehagen te glimlachen is een mensenbaby aangeboren.

Dus ja..ehm. :confused:

Maar hoe kan die baby nu een veilige hechting hebben als hij nog niet weet dat hij iemand is en dat zijn moeder iemand is? Dan is er nog geen hechtingsfiguur...

Ah, week dan..

Maar idd, dan is het raar, dan zou je zeggen dat de baby dus toch weet dat bepaalde mensen blijven bestaan.
Misschien een teken dat Eriksons theorie wankel is?

Mss wel ja.

Maar het ergert me enorm dat ik dat nu niet kan uitleggen, morgen heb ik er een mondeling examen over.

'k Ga het boeltje nog eens herlezen, misschien kom ik dan tot meer inzicht.

Bedankt voor het meedenken, althans. :)

ik ken alleen hechtingstheorie van bowly maar komt vrij op het zelfde neer denk ik.

en kind heeft nog geen ik besef.
maar als hij iets bekends ziet (en in het begint hoort zoals de hartslag van ziijn moeder) reageerd hij hier op met een lach of een geluidje te maken zo van: hej jou ken ik!!

als hij 8 maanden is heeft hij in de tussentijd geleerd dat als hij iets niet ziet het er nog is (bal rolt onder de tafel dan weet hij inmiddels dat het niet weg is en gaat het zoeken) zo komt hij er achter dat als zijn moeder wegloopt en hij deze niet meer ziet dat ze niet weg is maar dus nog ergens moet zijn
en of hij dan gaat zoeken of niet ligt aan zijn bui vaak hij kan ook huilen (scheidingsangst)

Ah, zo is het wel logisch..

Dus... *zet op een rijtje voor zichzelf* een kindje kan vanaf 6 weken iets herkennen en dat laten merken (door dus te lachen of geluidjes te maken), maar heeft nog geen besef dat deze persoon of het ding ook continu aanwezig is (dus ook wanneer hij het even niet ziet). Vanaf 8 maanden weet hij dit dus wél, hij herkent het en weet dat het er ook is wanneer hij het niet ziet.
Toch?

Weer iets geleerd :)

Uhm, objectpermanentie is van de theorie van Piaget, of in elk geval, Piaget heeft het ontdekt. Hmmm, het eerste wat mij te binnen schiet, Kinderen hechten zich al vanaf dat ze geboren zijn aan een persoon, dat zie je ook in de taalontwikkeling, kinderen herkennen de stem van de moeder vanaf de geboorte. Dus hun hechtingsobject zullen ze vanaf 6 weken inderdaad herkennen, en daarbij ook die 'sociale glimlach'. Hmmm, misschien heeft dat niet zozeer te maken met 'weten dat mama nog bestaat als ze achter de deur is gaan staan', maar meer met 'mama herkennen als ze er weer is'. Want object-permanentie is inderdaad: je zwaait met je sleutelbos voor de ogen van een kindje en het kindje probeert het te pakken, maar als je je handen dan voor de sleutelbos houdt, bestaat die sleutelbos niet meer voor het kind. Maar 'de hechting' heeft hier volgens mij heel weinig mee te maken, het kind 'voelt' wel aan wie het gehecht is.

Ik vind het erg moeilijk om het uit te leggen, vraag maar als ik te vaag ben :)

Liefs, Moppie

Dus als ik het goed begrijp hecht het kind zich al vanaf dat het geboren wordt en na zes weken herkent hij dan ook mensen, waardoor hij dus bewust kan glimlachen, omdat die mensen lief voor hem zijn en zo.

Vanaf acht maanden kan er dan scheidingsangst zijn, want dan denkt hij dat zijn moeder niet meer terug zal komen en hem verlaat, want hij weet dat ze nog bestaat.

Als hij nog geen object-permanentie heeft, dan bestaat die persoon gewoon niet meer, dus is er ook geen scheidingsangst.

Ik denk dat ik het toch nog door elkaar sla. :o

Tuurlijk wel, alleen realiseert de baby zich niet dat die hechtingsfiguur ook nog bestaat als hij die hechtingsfiguur niet ziet.

@Moppie4ever: Dat Piaget aankwam met de term objectpermanentie betekent niet dat die term niet met de theorie van Erikson in verband mag brengen.

@Andijvie: 1 inconsistentie haalt nog geen hele theorie onderuit.

Dat zeg ik ook niet :)

Nu blijkt dus dat het niet zo inconsistent is als we dachten, dus kan hij de theorie al niet eens onderuit halen.
(en ik zei dat hij wankel was, niet fout)

Hmm, ja, die bedoelde ik :) Hij herkent de hechtingsfiguur dus wel, als ze weer in beeld is, toch? Naja, ik studeer duidelijk geen psychologie :s

Okee, dus het zit zo:

Tijdens het eerste levensjaar:

Eerst is er de passieve gerichtheid van de baby (nl reageren op geluidjes en zo van anderen), dan pas de actieve gerichtheid (nl huilen, kraaien, glimlach als hij zes weken is :) ...)

Die actieve gerichtheid is een simpele vorm van hechting.

Die object-permanentie staat daar inderdaad los van, maar het is ook een ontwikkelingstaak, daardoor verwarde ik het.
Als hij dus die object-permanentie-ontwikkeling niet doormaakt, dan weet hij niet dat zijn moeder nog bestaat als ze niet te zien is en dus dan kan er scheidingsangst ontstaan.

Door de hechting is er een fundamenteel vertrouwen, indien die er niet is --) fundamenteel wantrouwen wat weerslag heeft op de verdere ontwikkeling.

Wie wordt hechtingsobject?

Wie het meest op de signalen ingaat van de baby en wie vaak met de baby in interactie gaat.
(Je moet een beetje sensitief zijn voor zijn behoeftes)


Na het eerste levensjaar:

Kind leert dus de wereld verkennen aan moeders hand, want vertrouwt erop dat hij kan terugvallen op de moeder als het verkeerd loopt.

Voorwaarde is dan wel dat hij dus het onderscheid kan maken tss verschillende mensen (differentiatie en discriminatie).

Als het kind 2 jaar is:

Koppigheidsfase. (zo zeker van die hechting)
...

De rest slaat niet meer op mijn vraag, dus zal ik het hierbij houden.

Met andere woorden: ik begrijp het!! :)

Ja. Wantrouwen ten opzichte van de ouders kan trouwens wel nog steeds tot sterke hechting aan de ouders leiden. Dit juist wegens verlatingsangst dacht ik.

Dan is er geen sprake van een goede hechting.
Een goede hechting betekent dat er evenwicht is aan de nabijheid bij de moeder en exploratie in de wereld.

Als er dus sprake is van onveilige hechting, dan zullen ze zich aan een bepaalde persoon blijven vastklampen, omdat dit hun enige houvast is. Maar dan is er geen exploratie. Als het denkt dat die figuur hen in de steek zal laten, worden ze heel agressief en zo.
(angstig ambivalent kind)
Het kan ook net omgekeerd. Geen aanklamping vanwege hun negatieve herinneringen (afgestoten, verwaarloosd, geen hechting). Ze exploreren dus wel, maar zoeken geen nabijheid.
(angstig vermijdend kind)

Dus wat je zegt klopt wel redelijk, maar ietsje anders omschreven. ;)

Haha, ken je het hele boek uit je hoofd :D ?

Nee, nog net niet. :p

'k Heb faalangst. :o

Ik vind de term 'goed' hier niet op zijn plaats. Er is geen sprake van goede of verkeerde hechting, slechts van veilige, ambivalente of angstige hechting (en in sommige modellen is er nog een vierde variant, waarvan ik de naam even kwijt ben).

Chaotische, denk ik.

Goed en veilig lijken me best wel overeen te komen, maar de gebruikte term is idd 'veilig'.

Edit: ah ja, 'k heb dus een goed examen afgelegd : 7.5/10. :)

Ok, dus een baby hoeft geen objectpermanentie te hebben om iemand te kunnen herkennen die hij eerder en vaker heeft gezien. Zo kan hij lachen naar zijn moeder, want die is bekend en kan hij haar heel lief vinden (net als hij een speeltje heel leuk kan vinden, ook zonder objectpermanentie).
Objectpermanentie is geen geheugen!

Nog iets erbij: ik denk dat de dingen die wij zien als liefkozend ook gedeeltelijk reflectief zijn. Zo klampt een jong aapje zich na de geboorte aan de moeder vast en pakt een baby vaak een vinger vast als hij er één te pakken krijgt. Dit heeft zowel de functie van het overleven als een sociale functie, want op die manier krijgen mensen een illusie van liefde en gaan ze die beantwoorden. Dat is trouwens ook een vorm van overleven, maar minder direct.
Zo ook die sociale glimlach. Die is denk ik deels een reflex.

Maar dat is, zoals wel vaker, mijn theorie. ;)

Volgens mij is het geen illusie, die liefde.

Een experiment heeft aangetoont dat kinderen liefde nodig hebben, anders sterven ze.

Onder liefde begrijp ik: aanrakingen, geborgenheid, warmte...

(Als ik wat meer tijd heb, zal ik er mss uitgebreider op terug komen, nu moet ik mijn wetgeving leren.)

Nee, niet volledig nee. Alleen gaan mensen er denk ik al vrij snel vanuit dat zoiets voorkomt uit genegenheid terwijl het ook een simpel reflex kan zijn. Als een kindje je vinger vastgrijpt hoeft dat denk ik niet uit liefde voort te komen, al kan het wel.

Wat heeft objectpermanentie met glimlachen met 6 weken te maken? Een baby van 6 weken lacht naar iedereen met een voor hem of haar leuk gezicht, echt niet alleen naar de mensen die hij of zij kent.

Een baby denkt toch ook niet: 'Heej, dat is mijn moeder, dus daar ga ik effe naar lachen!'. Nee, een baby is vertrouwd met de moeder, en heeft een goed gevoel bij de moeder. (bij een veilige en goede hechting) Dat heeft niet veel met objectpermanentie te maken, alsof ze in de tijd voordat er objectpermanentie ontstaat ze helemaal niks onthouden. En onthouden, geheugen, dat is ook maar subjectief. Een baby die positief wordt beloond voor bepaalde reflexen, zal ze herhalen. Het zuigen en slikken van een baby is een 'instinct', en doordat de baby daardoor voeding binnnenkrijgt, wordt dat telkens herhaald. Heeft niet zoveel met geheugen te maken.

Ik heb niet dit hele topic gelezen, en volgens mij was je vraag ook al bijna beantwoord, en is mijn antwoord nogal vaag :o (ik wist de vraag niet echt)

Het nemen van je vinger is inderdaad de grijpreflex, daar kan ik je wel gelijk in geven. Over die liefde-illusie heb ik toch sterk mijn twijfels.

Idd, klopt wat je zegt.

In het eerste stukje vertel je inderdaad niets nieuws. ;)

dit is wel fout. scheidingsangst ontstaat pas als het kind objectpermanentie verworven heeft, als het weet dat zijn moeder er nog is als ze uit zijn gezichtsveld verdwenen is. Dat klinkt misschien op het eerste zicht onlogisch, maar het is toch zo. Alle kinderen verwerven de notie van objectpermanentie en alle maken ze een fase van scheidingsangst door.

Dit is idd de theorie van bowlby en de volgende fase bestaat er dan uit 'partnerschap in hechting' en deze komt tot stand doordat het kind nu genoeg ervaring heeft opgebouwd met scheidingen en het weet dat zijn moeder terugkomt. Het kan nu ook (door een betere taalontwikkeling) begrijpen waarom zijn moeder weg gaat en kan hierop anticiperen. hierdoor verdwijnt de scheidingsangst.