Misbruikt
 

Ik moet mijn verhaal kwijt, ik heb het jaren in mij gehouden. Maar nu, door een recent toeval, is het allemaal naar boven gekomen. Het verscheurt me vanbinnen, en ik vind niet het lef om het aan iemand te vertellen. Daarom dat ik mijn hart hier probeer te luchten en ook tips wil krijgen..

Toen ik 12 was, had ik een vriendin (zij was 15). Ze was mijn enigste vriendin. We deden vaak dingen samen en ook haar ouders waren goed bevriend met die van mij. We kwamen m.a.w vaak bij elkaar over de vloer. Zij waren babysit van mij (als mijn ouders wegmoesten) en omgekeerd. Het ging een tijdje (paar maanden) heel goed tussen ons (vriendin en mij dus)
Tot op een dag.

We waren 'winkeltje' aan het spelen. Het was heel gezellig enzo. Totdat ze opeens naast me kwam zitten op me bed en door mijn haar begon te strelen. Ik verschoot hiervan en ging dus iets verder van haar af zitten. Ze trok me terug met een bruuske beweging en streelde terug door mijn haar. Vervolgens aaide ze over mijn wang. Ze gaf me een kus op mijn haar. Ik stond op en stamelde. Ging vervolgens ergens anders in de kamer zitten, en het bleef erbij.
[het zit echt in mijn geheugen gebrand]
Het werd alsmaar erger. We bouwden vaak mijn kast om tot een kasteel, met kussens en dekens erin. Het was altijd heel knus. totdat ze me opeens probeerde te kussen. Ze heeft me toen op mijn mond gekust en ze probeerde ook haar tong binnen te brengen. Ik duwde haar weg, zij sloeg me in mijn gezicht..

Het ging elke keer maar verder en verder, totdat ze me op een dag dwong om seks met haar te hebben. Niet de seks zoals een normaal koppel dat heeft. Ik heb haar ook nooit onder de gordel moeten aanraken, maar ze had allerlei trucjes waardoor ze klaar kon komen. Ik was natuurlijk degene die daarvoor moest zorgen.

Om het jullie duidelijk te maken vertel ik het, (ik schaam me echt diep en de tranen lopen over mijn gezicht) Ze stopte een sok in haar onderbroek, ik moest er dan vervolgens (zoals de echte daad gebeurd) overheen rijden. Later (op mijn 12de kende ik er amper wat van) besefte ik wat voor effect dat had. Het gebeurde vaak op haar zolder, of op een tapijt in haar kamer. Soms moest ik lang doorgaan en lagen mijn knieën open van het schuren over de grond. Als ik stopte, sloeg ze mij, of zette ze heel hard haar nagels in mijn zij. Ze zij dat ze alles zou verwoesten, niemand zou mij geloven. Ze zat aan mijn 'borsten' en beledigde mij constant dat die borsten nog klein waren en op niets trokken.

Omdat onze ouders goede kennisen waren, moest ik vaak bij haar overnachten en omgekeerd. Elke keer speelde dat hele spelletje zich weer opnieuw af. Ik werd beledigd, ik moest haar laten klaarkomen, ze speelde wat met me als een pop en probeerde me te tongzoenen. Dat lukte niet, ik moest er altijd van walgen.

Het heeft ongeveer 1.5 jaar geduurd en ik heb lange tijd niet beseft waar het allemaal om ging en wat dit allemaal was. Na die 1.5jaar zijn ze verhuisd voor haar vader haar werk en zie ik haar nog maar amper. Ik ben nu bijna 18, zij 20. Ze is biseksueel, ik zie haar meestal maar 1 keer in het jaar, per toeval. Maar nu gisteren, kwam ik der op straat tegen. Ze gebaarde allerlei seksistische dingen naar me en stond haar vriendin op te vrijen..

Vanaf toen is de bal in mijn hoofd weer aan het rollen gebracht. Nou eigenlijk al eerder. Als mijn vriend sex met me wilt hebben, bevries ik. Ik denk altijd aan de geschaafde knieën, de sporen van nagels in mijn vel en de beledigingen. Ik heb nu ook een enorm complex over mijn borsten omdat ze er altijd zo over deed.
Ik heb het heel lang kunnen verdringen, maar nu dat het een plaats inneemt in mijn relatie (het maakt de sex voor mij echt niet gemakkelijk) weet ik echt niet wat te doen.
Ik wil met mijn vriend praten, maar ik heb angst dat hij het niet begrijpt. Wie wordt er nu misbruikt door een meisje dat nipt 2.5 jaar ofzo ouder is als jou? En wie laat dat in godsnaam zo lang toe? Niemand weet hiervan, ik probeer het aan mijn beste vriendin voor te schotelen, maar elke keer bevries ik. Schuif ik het weer weg. Het vreet me kapot vanbinnen. Ik voel me vies als ik eraan denk, ik vind mijn lichaam enorm lelijk en telkens als mijn vriend me naakt ziet, probeer ik mijn borsten te bedekken of mijn onderste deel weg te steken onder de lakens.

Ik voel me echt zo kut, ik scheur echt kapot vanbinnen.. Ik weet dat praten zal helpen, maar ik durf het niet..

Het spijt me zo verschrikkelijk

'k zou toch proberen er over te praten... Misschien is het makkelijker om het eerst met iemand anders doen je vriend te doen? Of juist niet. Maar dat is iets dat je voor jezel uit zult moeten maken.

Wat spijt je? Er is toch niks waarvan jij spijt zou moeten hebben?

Sterkte iig.

Het spijt me dat ik dit aan mijn vriend moet vertellen. Hoe zal hij naar me kijken? Zal hij het niet dom vinden?
Ik wil niet met andere mensen praten. Ik wil echt niet dat veel mensen het weten. Enkel mijn vriendin en vriend. Maar zelfs dan klap ik toe, angst voor hun reactie en hun blik. Misschien ook de 'teleurgesteldheid' dat ik het niet eerder durfde zeggen. dat ga ik vooral met mijn vriend hebben denk ik.

Je hoeft het niet aan iedereen te vertellen, dat is nergens voor nodig. Ik zou je eerder aanraden het er met één of twee mensen over te hebben die je echt vertrouwt. Je vriend bijvoorbeeld, want ik neem aan dat je elkaar binnen een relatie toch wel heel wat kunt vertellen.

Hoe hij reageert is natuurlijk wel belangrijk voor je, maar je hoeft er niet te bang voor te zijn. Hij zal er vast van schrikken, maar het is niet jouw schuld en dat zal hij vast ook niet denken.

Maar, klinkt het niet volslagen idioot.. Gebruikt door een meisje.. Dat een paar jaren ouder was. Je zou verwachten dat het over je vader zou gaan ofzo. Maar dat is dus niet.

Je kunt er toch niets aan doen? Zij drong zich aan jou op..
Als je vriend echt om je geeft begrijpt hij het wel. Weet ik bijna wel zeker.

Nee, dat is het niet. Maar misbruik is dan ook volslagen idioot, hoe, wanneer en door wie het ook geschiedt. En jij hoeft je er niet voor te schamen, zij eigenlijk wel.

Meissie toch! Wat zit jij in de knoop met jezelf :( *knuffelt*
Het is inderdaad toch het beste om erover te gaan praten hoe moeilijk dat ook is! Probeer het in kleine stapjes. Je bent al op de goede weg door het hier te plaatsen. Je kunt bijvoorbeeld eens naar de kindertelefoon bellen (klinkt misschien kinderachtig als je 17 bent, maar het is tot 18 jaar, en er zijn zoveel mensen die met hun 18e bellen). Daar kun je er anoniem over praten met mensen die dit soort dingen vaker horen. Waarschijnlijk kan dat al een stuk beter voelen.

Je kunt natuurlijk ook naar een vertrouwenspersoon op school (als je nog op school zit?) of naar je dokter toegaan. Die hebben allebei zwijgplicht, en kunnen je (als jij dat wilt) ook doorverwijzen. Of ga met een vriendin praten, of probeer het voorzichtig aan je vriend te vertellen. Je moet dit probleem in ieder geval niet blijven opkroppen! Je moet het proberen te verwerken en een plekje geven..Zoals ik het nu hier neerzet klinkt het wel erg makkelijk gezegd, maar ik weet dat het moeilijk is (Ik heb zelf ook zoiets meegemaakt, en nog nooit tegen iemand vertelt, ook niet tegen mijn psychologe).

Schaam je er iig niet voor om het erover te hebben met iemand! Het is heel zwaar om het voor jezelf te houden. Ik hoop dat je binnenkort met iemand wilt gaan praten. Heel veel sterkte!Blijf er niet alleen mee rondlopen..

Take care, mar.

Je moet iemand in vertrouwen nemen, je vriend of een vertrouwens persoon.. Echt als je dit blijft verzwijgen ga je er onderdoor... Het moet er uit, anders zal het de rest van je leven achtervolgen... Ik ken ook iemand die zoiets heeft meegemaakt, en echt: Er over praten helpt!! maar niet met teveel mensen want dat is ook niet goed voor jezelf, je ouders zou ook een logische oplossing zijn. Het zijn en blijven tenslotte jouw ouders en jij blijft hun kind.
Take care.

~*Silence is good unless it tears your soul appart*~
~*Silence must be broke is the secret wants to get out*~
~*Silence will be your downfall*~

( ff snel een gedicht voor je gemaakt. Hopelijk heb je er wat aan in een of andere manier. )
nog een ding.... STERKTE!

Ik herken heel veel dingen qua gevoel wel in jouw verhaal, zelf ben ik 4 jaar lang door mijn beste vriend aangerand en heb ik ongeveer wel het zelfde meegemaakt qua gevoel.

Om over het onderwerp 'mn vriend' te spreken, daar wil ik wel wat over vertellen / adviseren

Op dit moment zit je niet lekker in je vel (ronduit kut als ik het uit je tekst mag opmaken) en dat merkt je vriend ook, je vriend zal gaan vragen maar in het begin zal je ontkennen, maar dit hou je niet vol want het breekt je op. Je komt dus op het punt dat je wat moet gaan vertellen.

Ik weet natuurlijk niet hoe de relatie is tussen je vriend en jou maar als deze redelijk goed is en je kan over dingen praten kan je langzaam aan vertellen wat er gebeurt is. Het hoeft niet in detail want dat is zwaar.

Vergeet niet te vertellen aan je vriend dat je het niet druft, dat je jezelf er enorm voor schaamt (dat hoeft niet, jij kon er niets aan doen, dat vriendinnetje had overmacht en het is logisch dat je er niet tegenin durfde) en je bang bent dat hij anders tegen je aan gaat kijken.

Hiermee kan je ook uitleggen dat seks heel erg moeilijk voor je is.
Eigenlijk moet je zelf kijken óf je nu uberhaupt wel seks wil en hoe ver je wil gaan, wil je alleen maar strelen of wil je verder. Als je het eng vind maar het toch wil moet je het stapje voor stapje gaan.

Mijn vriend weet op dit moment wat er is gebeurt en wat er op dit moment in mij speelt. Als wij seks hebben (of iets in die richting) heb ik op een gegeven moment een angstaanval waarin allerlei dingen terug komen. Mijn vriend stopt altijd als ik niet meer durf/ niet meer wil, dit heeft als effect dat ik toch steeds een stapje verder durf want als ik niet meer durf dan stoppen we.

Je moet het opbouwen, en zoals ik heb gelezen heb je hier nog nooit met iemand over hebt gepraat, je moet het proberen, probeer het met je vriend of met je beste vriendin en geef aan dat je het eng vindt. Als je het moeilijk vind om te vertellen kan je misschien een brief schrijven of een keer erover praten zodat het niet op jouw persoonlijk slaat maar meer in de zin van "wat vind jij van? en hoe denk jij erover" dan kan je later er ook nog op in gaan wat dan wel betrekking tot jouw heeft.

Het is een zware periode en ik wens je echt ontiegelijk veel sterkte toe!

Eva

Ik snap helemaal wat je bedoelt.. iets dergelijks is ook met mij gebeurt, 3 jaar terug, gelukkig was dat eenmalig, en ik heb het ook nog steeds aan niemand verteld uit mn omgeving..
De eerste stap naar genezing van binnen is om erover te praten met mensen die je dierbaar zijn, een stap die ik zelf nog niet heb genomen uit angst.
Ik kan je dus helaas geen advies geven, maar wel een luisterend oor als je wilt ( je mag me dus pm-en) , ik weet in ieder geval ongeveer hoe het voelt.

x.

mooi!

tja, ik zou toch iemand in vertrouwen nemen, en je vriend gaat je heus niet stom vinden ofzo, iigeval,ik zou mn vriendin steunen enzo, sterkte ermee...

Meissie sterkte ermee. Als je niet durft te praten, dat begrijp ik heel goed. De eerste stap heb je genomen en dat is het aan ons vertellen. Je wilt er wel over praten en dat is ook wel een goed teken. Schrijf je vriendin en vriend een brief of laat ze desnoods deze topic lezen. Als ze echt om je geven zullen ze heus begrijpen dat jij het ze niet face-to-face durft te zeggen!
Remember, het is nooit jou fout! Hoe het ook gelopen is, en dan je zolang gezwegen hebt, jij kunt er nix aan doen!
Sterkte met het verwerken ervan. Ik geloof best dat het je, je hele liefdesleven zal blijven achtervolgen, vooral als je er niets mee doet! (n)

Het is absoluut niet volslagen idioot! Zij staat voor paal, jij niet!

Ik denk dat je vriend en je vriendin je heel erg zullen steunen. Als zij echt van je houden zullen ze dat zeker doen.
Je moet vooral inzien, ook al was ze 2,5 jaar ouder, het vooral niet jouw schuld is!Je was 12 jaar, wat wist jij ervan.

Ik wens je heel veel sterkte, en ik hoop dat er een dag komt waarop je opstaat en gelukkig bent.

Kus Marieke

hmm ik weet dat jij dit diep van binnen ook weet, als je vriend veel voor je voelt zal hij het nooit dom van jou vinden dat je gedwongen bent iets te doen wat je niet wou.

wat kleindraakje zegt kan ook een goed idee zijn, een brief of iets dergelijks waar je rustig de tijd voor kan nemen om de juiste worden te vinden en die dan geven, maar dat is uiteraard jou pakkie aan hoe je dat gaat verwerken en bespreken, iig is het een goed idee om er met je vriend over te praten want hij merkt dat je afstandelijk bent tijdens de sex, maar kan er niet bij wat het is, dan denkt hij ook wat doe ik fout, dus als jij hem op de een of andere manier kan uitleggen dat het niet zijn of jou schuld is dan kan hij je er ook beter mee helpen

veel succes iig

oww meizzie toch!!!

wat een vreselijk verhaal, ik zat het echt vol afschuw te lezen en zat net echt te janken.
Ik ken jouw vriend niet, maar misschien zou je je verhaal uit kunnen printen en het hem kunnen laten lezen. hij schrikt waarschjinlijk heel erg, en zou zich ontzettend rot voelen, maar je wel begrijpen...
Ik kan me je gevoel goed voorstellen, en ook dat je als het ware 'bevriest' op de momenten dat je aan het vrijen bent met je vriend. Ik weet het niet, maar misschien is alleen praten niet genoeg en heb je echt hulp nodig. Bij mij willen ze nu een therapie proberen (daar is wel eens een topic over geweest, ik weet de naam niet meer) waar je bepaalde trauma's als het ware 'herprogrammeerd' en de angsten minder beangstigend moeten worden. mijn maatschappelijk werkster zegt dat er zeer goede resultaten mee geboekt zijn.

ik vind het echt ontzettend erg voor je!! (jemig, ik zit nog steeds te janken)

knuff, wen

Ik kan mijn ogen niet geloven, dat een meid van 15 jaar sexuele spelletjes doet met een meisje van 12? :(
Dat meisje van 15 was gestoord seg! Het eerste wat ik zou doen is me wreken tegenover haar, om mezelf een fijner gevoel te geven. Maar zo makkelijk is dat niet kan ik me inbeelden. Als kind kan je daar moeilijk iets tegen doen uit angst maar nu je 17 bent zou ik zeker niet bang zijn dat meisje op te zoeken, hoe moeilijk het ook is, en haar uit te maken of haar op de een of andere manier zwart maken. Het heeft jouw sexuele gevoelens gegriefd en dit is niet normaal te noemen. Een confrontatie met haar zou je misschien iets verder kunnen helpen, denk je niet? Ik vind dit echt zo erg, ik wens je zeer veel sterkte toe meid!

Dat lijkt mij niet slim om te doen. Volgens mij is dat meisje nog steeds zeer dominant en probeert ze Streepjescode nog steeds te kwetsen. Als je dan mentaal niet sterk genoeg bent voor een confrontatie, zak je helemaal ineen en ben je twee stappen achteruit gegaan inplaats van eentje vooruit. Een confrontatie kun je aangaan nadat alles verwerkt is en je weer sterker bent maar zeker niet als je nog onzeker bent door wat er gebeurt is.

Ik weet ook hoe het voelt, alleen was het bij mij helemaal niet zó erg als bij jou. Ik heb er ook nog tegen niemand over gesproken maar ik voel het soms wel hard op mijn schouders wegen en dat zal ik uiteindelijk ook wel doen, als ik er klaar voor ben (maar ik schaam me er ook nog te veel voor). In ieder geval: veel sterkte, ik hoop echt dat je vriend je ermee wilt helpen!!

Nipt. :cool: